Κώστας Μπαρμπούτης, 1965, Πρωινή Δοξολογία από τις εκδόσεις Σπανίδη

 

«Η πραγματικότητα γεννάει στον άνθρωπο

τον φόβο, φέρνει κακές σκέψεις,

δυσοίωνες προβλέψεις..

Μα τα πουλιά τρομάζουν

μόνο όταν η πραγματικότητα

αλλάζει προς το κακό»

Οι Εκδόσεις ΣΠΑΝΙΔΗ έχουν την τιμή να κυκλοφορούνε μία ακόμη ποιητική συλλογή του Κώστα Μπαρμπούτη.

Ο ποιητής, ο οποίος ανήκει στην δεύτερη μεταπολεμική γενιά,

ασκημένος για χρόνια στην αναζήτηση,

με την ευθυκρισία και την αριστοκρατικότητα να τον χαρακτηρίζουν,

αντιμετωπίζει σιγανά,

με τους χαμηλούς τόνους της εξωτερικής του φωνής,

το όραμα για την αποδοχή της ζωής.

«Τα παιδιά περιμένουν σκαρφαλωμένα

στις νηστικές αγκαλιές των μανάδων,

στις μανάδες που στέκουν προσμένοντας

με δάκρυ καυτό στα μάτια»

Απέναντι στην αποτελμάτωση και την συλλογική υποχώρηση,

μιας εφιαλτικής και γελοίας πραγματικότητας,

προτείνει τις υψηλές γροθιές του ποιήματος,

για να υποδείξει κάποιες από τις σταθερές του.

«Μα στα πατρικά μας χώματα,

 στη δικιά μας γη, στην  Ελλάδα μας,

ομίχλη βρώμικη σέρνεται ακόμη πυκνή…

Ψηλά, πολύ ψηλά φέγγουν τα άστρα…

Ας είναι η ανηφόρα δύσκολη και ας είναι μεγάλη

Που θα πάει…

Θα την φτάσουμε την κορφή μας…

Θα βρούμε εκεί τον Προμηθέα

να φυλάει τη φωτιά…

Σ’ αυτή θα ρίξουμε,

Θα αφανίσουμε τους πόνους μας

Θα κερδίσουμε το δίκιο μας…»

Ο ποιητής στην προσπάθεια του αυτή

ορθώνει το θάρρος της φωνής του,

ζητά από τον κόσμο να κατανοήσει

την βαθύτερη αίσθηση των πραγμάτων.

«Δάφνες αξίζει αυτός που πεθαίνει

για το δίκιο,

για το φως…

Να πεθάνεις για την ζωή,

Αυτό είναι δόξα»

Η συνεχής και επίμονη αγωνιστικότητά του,

σε συνεργασία με το εύρος των επιστημονικών

αλλά και πολιτικών και κοινωνικών γνώσεών του,

τον βοηθάει να κινείται στο μεταίχμιο του σκότους και του φωτός.

«Τι φλόγα έκρυβες στα στήθια σου εσύ

την ώρα εκείνη την τρανή,

που πάρθηκε η απόφαση η μεγάλη;

Σαν τι καρδιά, σαν τι ψυχή

να τράφηκε απ’ το αίμα σου

μες στης σκλαβιάς την κόλαση,

για να δοθεί ολόκληρη στο φως και στη ζωή;»

Ο ποιητής Κώστας Μπαρμπούτης,

έχοντας ως αφετηρία προσωπικά βιώματα

που τον βυθίζουν σε  μια πράξη πλήρους ωριμότητας

και αυθεντικότητας,

πληθωρικός και χυμώδης στην έκφρασή του,

με το έντιμο συγκινησιακό φορτίο των στίχων του,

κατορθώνει να μας μιλάει

μια γλώσσα

ποιητικά δραστική και βαθιά επαναστατική,

αντίδοτο,

στην προβαλλόμενη  κούφια ρητορεία των καιρών.

 

Μιχάλης Σπανίδης