Η επιλογή των διαγραφών, προφανώς είναι μια κίνηση που έχει σαν στόχο να εκτονώσει την εσωστρέφεια και να διαλύσει κάθε αμφισβήτηση προς την ηγεσία και τις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό επιτυγχάνεται. Απλώς τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι “γιατί τους 2” και όχι τους “6” και αν οι εναπομείναντες αντάρτες θα ρίξουν τους τόνους ή όχι. Η δήλωση του Κ. Τριανταφυλλίδη στη Θράκη που κάνει λόγο για “βήματα πίσω στην πόλη” εκτός από υπόδειγμα έντιμης όσο και μετριοπαθούς στάσης, είναι ένδειξη ότι η συνοχή δεν είναι απόλυτα εξασφαλισμένη.
(Η αμέσως προηγούμενη σοβαρή εσωπαραταξιακή διένεξη τέτοιου μεγέθους τοποθετείται στο μακρινό 1962 όταν ο Γ. Λαδάς αθέτησε την υπόσχεσή του προς το Σ. Βλαχόπουλο για εναλλάξ Δημαρχία, αφού προηγουμένως συμμάχησαν και κέρδισαν τον απερχόμενο Δήμαρχο Β. Βασιλειάδη. Το 1964 πάντως ο Σ. Βλαχόπουλος εξελέγη “αυτοδύναμος” Δήμαρχος μέχρι τη δικτατορία. Ειρωνεία της τύχης ότι ο πρώτος Δήμαρχος που εξελέγη μετά την επταετία ήταν ο … Βασιλειάδης)
Ως προς την ουσία των απεργιών, πράγματι το Ταμείο Επικούρησης και Περίθαλψης φαίνεται ότι θα σωθεί, παρά την επίμονη απαίτηση των μιντιαρχών να μην πληρώνουν εισφορές για τους εργαζόμενους. Παράλληλα, μάλλον θα θεραπευτεί και η αδικία για τις κατηγορίες εργαζομένων που μέχρι σήμερα δεν γίνονταν δεκτοί στις Ενώσεις Συντακτών και το Ταμείο. Το συνειδησιακό πρόβλημα είναι ότι αυτές οι κατηγορίες είναι οι συνήθεις απεργοσπάστες, παρότι οι απεργοί προάσπισαν και κέρδισαν το μέγιστο και για τα δικά τους συμφέροντα. Αλλά αυτή είναι η έννοια του αγώνα…