Στην πολυετή παραμονή μου στην Κομοτηνή έζησα πολλές καταστάσεις που μου έδωσαν το δικαίωμα να σκεφθώ ότι οι ασκούντες κριτική, ιδιαίτερα στα θέματα της μειονότητας, έχουν κάποιο απώτερο λόγο.

Υπάρχουν οι συνειδητοποιημένοι και ρεαλιστές που κατά βάθος εμφορούνται από θετικές σκέψεις και πιστεύουν ότι η συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων συντελεί στην πρόοδο και οικονομική ανάπτυξη της περιοχής και ταυτόχρονα καλλιεργεί τον πολιτισμό. Είναι άτομα που κυρίως σκέπτονται ότι παρά τις διεθνείς αρνητικές συγκυρίες η συνύπαρξη των δυο στοιχείων στην Θράκη όχι μόνο αποτελεί  παράδειγμα προς μίμηση που πρέπει να διαφυλαχθεί σε πείσμα όλων όσων δυναμιτίζουν  αυτήν την κοινωνική, τοπική κατάκτηση.

Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι είναι «ήξεις αφήξεις», δηλαδή και με τον «αστυφύλακα και τον χωροφύλακα. Πολύ απλά, αυτοί που από την μια συνεργάζονται  με την μειονότητα έχοντας οικονομικά κίνητρα, αλλά με την πρώτη ευκαιρία «ξεσηκώνονται» λόγω των κρυμμένων εθνικών αντανακλαστικών τους, καθώς διεγείρονται πατριωτικά.

Είναι όλοι αυτοί που ναι μεν αποδέχονται πολλά από αυτά που δυσαρεστούν τη μειονότητα, όπως το ότι δεν κατέστη δυνατό μέχρι σήμερα να εκλέξουν τα δικά τους μέλη των διαχειριστικών επιτροπών, αλλά ταυτόχρονα παρασύρονται να μεταφέρουν άστοχες κατηγορίες χωρίς να κάνουν τις απαραίτητες συγκρίσεις με όσα απολαμβάνει η πλειονότητα. Είναι αυτοί που με την πρώτη ευκαιρία, σε ανύποπτες και συγκεκαλυμμένες συζητήσεις θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν πολλές  από αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις που αφορούν την μειονότητα.

Υπάρχουν και τα άτομα που είτε για λόγους οικονομικούς, όπως γίνονταν στο παρελθόν με τα «εθνικά δάνεια» ή τα μεμονωμένα άτομα που ζητούσαν επιχορηγήσεις για το «εθνικό έργο» που επιτελούσαν, κρίνουν τα πάντα σύμφωνα με την τσέπη τους και το συμφέρον τους. Υπάρχουν ανάλογα παραδείγματα  «εθνικοφρόνων» αν θέλει κάποιος να ερευνήσει το Γενικό Αρχείο του Κράτους. Εκτός όμως από ότι συνέβαινε πέντε δεκαετίες πριν, υπάρχουν και σήμερα άτομα που επιδοτήθηκαν και επιδοτούνται  για το έργο που επιτέλεσαν και επιτελούν.

Βέβαια ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί επιδοτήθηκαν ή και επιχορηγήθηκαν θεσμοί ή άτομα στην Θράκη. Μάλλον για να δικαιολογηθεί η ρήση ενός φίλου που είχε πει «αφού ζούνε στην Θράκη είναι λογικό να ζητούν επίδομα  διαμονής»!!!

Στην Πόλη λέγαμε «στραβοί, κουτσοί όλοι στον Άγιο Παντελεήμονα». Στο παρελθόν αν και έλεγαν ότι η Θράκη είναι περιοχή «προς τιμωρία», εν τούτοις όλοι όσοι επιδίωξαν και  ήρθαν, για οποιοδήποτε αξίωμα, έφυγαν πλούσιοι… Όσο για κάποιους υποτίθεται «βιομήχανους» που δήθεν ονειρεύτηκαν να γίνουν η ραχοκοκαλιά της βιομηχανικής περιοχής έφυγαν εκατομμυριούχοι αφού κατά το «μάλλον και ήττον» άφησαν κουφάρια εργοστάσια.

Φυσικά όχι όλοι, αφού υπάρχουν και οι σωστοί  επιχειρηματίες οι οποίοι τοποθετώντας όλη τους την περιουσία στην επιχείρηση τους κατόρθωσαν να επιβιώσουν και να διαπρέψουν  μέχρι την σημερινή εποχή της κρίσης.

Οι «γιαλαντζί επιχειρηματίες και βιομήχανοι» ήρθαν και αυτοί να σώσουν την Θράκη. Όπως ήρθαν και πολλά μεμονωμένα άτομα τα οποία  επενδύοντας στο «εθνικό» συναίσθημα, «πούλησαν» πατριωτισμό και επιδίωξαν να μεταλαμπαδεύσουν σε όλους τα εθνικά ιδεώδη.  Ωσάν να μην υπάρχει το κράτος για να χαράζει πολιτική και έμεινε σε αυτούς η άσκηση εθνικής πολιτικής για να αναγορευτούν σε «προστάτες του έθνους και του κράτους» για να φυλάξουν τα ιερά και τα όσια.

Θυμάμαι τον Τούρκο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει σχετικά με το τι είναι «βαθύ κράτος» και αφού μου είπε ότι είναι μια προέκταση της «κόκκινης προβιάς» συμπλήρωσε λέγοντας «σε αυτό ανήκουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι το κράτος έχει λοξοδρομήσει από τα καθιερωμένα και επεμβαίνουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο».

Για τον λόγο αυτό στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Θράκη βλέπουμε να υπάρχει πρόσφορο πεδίο για να αναδειχθούν ανάλογοι πυρήνες εθνικοπατριωτικοί, ΜΚΟ ή ομάδες ατόμων που μέσα στην πολιτική τους τύφλα, άσχετα αν φέρουν βαριά «επίθετα», εμμένουν να αγνοούν τις τοπικές ιδιαιτερότητες και να διαβάζουν σωστά τις διεθνείς συγκυρίες .

Στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε γίνει μάρτυρες της προσπάθειας ηρωποίησης  μιας κυρίας η οποία μετακόμισε στην Θράκη και ασχολούμενη με ζητήματα εκτός γνωστικού αντικειμένου της που ήταν η καλλιέργεια και η διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων των παιδιών, δημιούργησε πολλά προβλήματα όπου υπηρέτησε, αποσπάστηκε εκτός Θράκης και επανήλθε, αφού προηγουμένως κατόρθωσε να γίνει γνωστή και να δημιουργήσει σχετικό «φαν κλαμπ», να βραβευθεί ακόμη και από την Ακαδημία Αθηνών και να φθάσει να χαρακτηριστεί ως  «η ηρωίδα δασκάλα».

Στο μεταξύ με μία ΑΜΚΕ που ίδρυσε με το σύζυγο της,  ζήτησε από το ΓΕΣ φυλάκιο στην ορεινή Ροδόπη για σκοπούς που για να κατανοήσει κάποιος πρέπει να εμβαθύνει πολύ στο θέμα και κατάφερε ώστε το ΓΕΣ να της το παραχωρήσει.

Στο μεταξύ με κάποια δημοσιεύματά της, του τύπου «αντισταθείτε  Έλληνες», έστειλε και εξώδικο στην στρατιωτική ηγεσία που της ζητούσε πίσω το παραχωρηθέν φυλάκιο και έφτασε να αποσπαστεί  σαν επιστημονική συνεργάτης σε γραφείο  βουλευτή της Χρυσής Αυγής.

Στην κριτική που της ασκήθηκε από δημοσιογράφους, αντέδρασε με μηνύσεις  και αγωγές. Μήπως βολεύει ο νόμος  της σιωπής, μήπως ενοχλήθηκε από την αντίδραση όλων όσων δεν αγοράζουν τα φθηνά πατριωτικά συνθήματα; Μήπως τελικά θίχτηκαν ευαίσθητα ζητήματα που αποφασίζονται σε κέντρα εκτός Θράκης;

Όπως και να έχει, κάτι συμβαίνει στην ομήγυρη των «εθνικώς υπερήφανων και σωτήρων» της Θράκης. Η ώριμη συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής δεν βόλεψε στον αρχικό σχεδιασμό τους να δημιουργήσουν πυρήνες εθνικής υπερβολής και πατριωτικής αλαζονείας.

Η υπόθεση της αντιπαράθεσης για το ποιος θα αποκτήσει την κηδεμονία της περιοχής συνεχίζεται. Η συγκεκριμένη δίκη προθέσεων παρά κανόνων μάλλον θα έχει συνέχεια και σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον!