Σύμφωνα με τον Τρείς Φορές Βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών Ξανθιώτη Πέτρο Γεωργαντζή

(Δάσκαλό μας στα γυμνασιακά χρόνια),

«Στις 4 Οκτωβρίου 1919  το δέντρο της ελευθερίας καρποφόρησε στην Πόλη και στον Νομό της Ξάνθης

μετά από πολλά χρόνια με αίματα, ιδρώτες, δάκρυα, πόνους, στερήσεις, βιασμούς και εξορίες».

Άνθησαν τα χαμόγελα.

Ξεχείλισε η γλυκιά ηδονή του ερχομού της δικαιοσύνης.

Παλιοί Ξανθιώτες,

Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι,

Αγκαλιασμένοι αναπνέουν ελεύθερα,

χωρίς την αιματοβαμμένη ανάσα του  κατακτητή.

«Εκείνοι στις 4 Οκτωβρίου 1919 έκαναν το χρέος τους.

 Σε μας απομένει να αποδείξουμε ότι και εμείς

 θα κάνουμε το δικό μας χρέος,

 έτσι ώστε η 4η Οκτωβρίου 1919 να είναι ένα διαρκές και ατελείωτα Σήμερα»

Και στο σήμερα;

Από  την τιμή και τον ύμνο στην ελευθερία

στο μισό μυαλό,

στο υπόλοιπο μισό

η ειρωνεία της ευγένειας και της ωριμότητας

στην «νόμιμη αξίωση»  τους καθενός.

Οι δημόσιες υπηρεσίες κλειστές,

τα σχολεία κλειστά σε όλον τον Νομό,

ο εμπορικός κόσμος, οι τράπεζες και γενικά η αγορά όλα κλειστά.

Εκτός από  κάποιους πονηρούς,

πρίγκιπες της στεγασμένης και υπαίθριας «ανάπτυξης»,

πιστούς στο δόγμα «Καταναλώνουμε Άρα Υπάρχουμε.

Εκτός των ορίων της Πόλης-Αγοράς.

Μη χαλάσουν και τα προϊόντα τώρα που εκτελωνίστηκαν!

Λες και ο υπόλοιπος Νομός δεν στέναζε κάτω από την βάρβαρη επιβουλή.

Κατάντια; Κατήφορος; Ή Πρόοδος;

Να μην Τιμά σύσσωμος όλος ο Νομός

των ερχομό της ελευθερίας του!

Και οι διάφοροι θεσμικοί;

Ασκήσεις επί χάρτου για την εμφάνιση στην παρέλαση,

εικονομαχίες, λεξιμαχίες και διάφορα άλλα παιχνίδια με την γλώσσα.

Αν έχουμε κάτι να πούμε είναι ότι

 η 4η Οκτωβρίου 1919 είναι κοινό μας κτήμα.

Αυτό θα μας βοηθήσει στην αλληλοκατανόηση

και στην  δημιουργική διάθεση

για την συλλογική μας έξοδο

από τα ατακαδόρικα ρεφρέν.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης