Η ενιαία γραμμή προφανώς και είναι σωστή αλλά υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες που ίσως δεν έχουν ληφθεί υπόψη. Όπως αν αυτή η διαβούλευση, έστω τώρα, πρέπει να έχει ευρύτερα χαρακτηριστικά σε επίπεδο περιφέρειας που να εξειδικεύονται, στη συνέχεια, από την κάθε περιφερειακή ενότητα και, στο τέλος, από τον κάθε Δήμο.Άλλωστε αρκετοί επαγγελματικοί και επιστημονικοί φορείς έχουν πρώτα περιφερειακή και ύστερα τοπική δομή.
Πάντως ότι υπάρχει αυτή η προετοιμασία σε κάθε Περιφέρεια και σε κάθε κοινωνία για αυτά τα συνέδρια δείχνει ότι για περίπου 45 χρόνια, κανένας σχεδιασμός δεν υπήρξε για το στρατηγικό πλάνο αυτής της χώρας, που πήγαινε στο αυτόματο. Αυτό θα το πιστωθούν οι κυβερνώντες, με την προϋπόθεση ότι θα επιτύχουν να καταλήξουν μαζί με τις κοινωνίες σε ένα “οδικό χάρτη”. Και είναι θετικό ότι οι σκέψεις για “μποϊκοτάζ” εγκαταλείφθηκαν μπροστά στην κρισιμότητα των στιγμών.
Αυτό που “κομπλάρει” το πολιτικό σύστημα είναι ότι ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του φέρνουν στο προσκήνιο μια ατζέντα μεταρρυθμίσεων, μεγάλων δημόσιων επενδύσεων, ανάπτυξης κλπ που “ανήκει” θεωρητικά στο κέντρο και τη Δεξιά, δηλαδή παίζει στο γήπεδο των αστικών μεταρρυθμίσεων για να υποστηρίξει ότι κάνει όσα δεν έκαναν αυτοί. Και αυτό προκαλεί αμηχανία σε εχθρούς και φίλους.
Και αφού εδέησε να φύγει θέλει να “διορίσει” το γιο του και το ομολογεί. Από την άλλη ποιος θα τον κατηγορήσει για νεποτισμό όταν τα δύο παλιά κόμματα εξουσίας είναι τα ίδια κληροδοτήματα γονέων σε παιδιά, ανίψια, εγγόνια; Γιαυτό και ο αρχηγός της ΝΔ δεν ανέδειξε το θέμα της οικογενειοκρατίας, αποφεύγοντας να στραφούν τα πυρά και εναντίον του και προσπάθησε να “σβήσει τη φωτιά” προβάλλοντας τις καταστατικές λειτουργίες.
(Βέβαια για να μιλάει ο έμπειρος Τραγάκης, κάτι θα είχε συμφωνήσει, λένε οι κακές γλώσσες, όπως συμφωνίες έχουν γίνει και άλλες και είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι)