Και τώρα,
Στα χρόνια της ωριμότητας,
Πως να συνδεθείς με ό,τι πραγματικά αξίζει,
σε ορίζοντες ανοιχτούς.
Στην νέα τάξη πραγμάτων,
ιχνηλατώντας το παρελθόν,
πέφτεις πάνω στα υλικά των ονείρων τους.
Η ιστορία είναι γεμάτη από σιωπηλά κενά.
Σάπια σπλάχνα και ανίσχυρα θεμέλια.
Προέκταση του καθημερινού περιβάλλοντος,
προσδεμένα στο μεγαλείο του αφασιακού παρελθόντος.
Σύμβολα μιας εποχής,
η οποία γνώρισε την αποθέωση
των θεόσταλτων πρωταγωνιστών
καθώς και του πληθωρικού τους χαρακτήρα,
καταφέρνοντας πάντα,
στο τέλος,
να κλέβουν την εκάστοτε παράσταση,
με την πρωτοκαθεδρία του ιστορικού προνομίου
στο τσεπάκι,
πουλώντας νέες μορφές ευτυχίας
σε ολοκαίνουργια περιτυλίγματα.
Τώρα όμως τα φώτα έσβησαν και το αερόστατο ξεφούσκωσε.
Δύσκολη η αποκατάσταση της ιστορίας.
Σεβασμός για να ξαναρχίσουν οι θυσίες.
Η Πόλη, όση απόμεινε,
των ανακατασκευασμένων μύθων,
πρέπει να αφήσει στην άκρη τα αυτοκρατορικά Ινδάλματα
της τέρψης των ειδικών κωδικών και πιστώσεων,
που με την βαθιά και γνήσια φιλοπατρία
νόθευαν την αλήθεια με τις γοητευτικές θεογονίες τους.
Κι αν νομίζει Η Πόλη
ότι στο πλαστικό του καφέ θα βρει την ελπίδα
και έτσι θα βγει από την ανεμελιά της παρακμής,
οραματίζοντας τα μεγάλα και μαστιγώνοντας τα μικρά,
Γελάστηκε…….
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
