Στην πορεία οι Δήμοι αντέδρασαν (ή αδιαφόρησαν) αλλά και τα ανώτατα δικαστήρια στάθηκαν τείχος στις προθέσεις της κυβέρνησης με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνει περίπλοκη, τα στρατόπεδα να αναδιαταχθούν και οι Δήμαρχοι να αναθεωρήσουν μερικώς, αντιλαμβανόμενοι ότι είχαν “δωρίσει” τους εργαζόμενους στην επιρροή της κυβέρνησης. Έτσι επικοινωνιακά, ενώ θα μπορούσε η κυβέρνηση να εμφανιστεί προστάτης του ΑΣΕΠ κόντρα στους Δημάρχους των διαρκών και ολιγόμηνων συμβάσεων που συντηρούν ένα πελατειακό καθεστώς, τελικά η εικόνα είναι διαφορετική στην κοινή γνώμη.
Αν η ίδια η ΝΔ δεν είχε αλλάξει το 2006 τον εκλογικό νόμο, “πειράζοντας” το ποσοστό εκλογής σε 42% από τον πρώτο γύρο (από το καθιερωμένο σε ολο το δυτικό κόσμο 50%) ώστε να καταφέρει να εκλέξει τους φίλα προσκείμενους Δημάρχους από τον πρώτο γύρο και να αποφύγει τις συμμαχίες της δεύτερης Κυριακής. Στον αντίποδα αυτής της συντηρητικής αντίληψης για τους εκλογικούς νόμους έρχεται η απλή αναλογική που εκφράζει την προοδευτική αντίληψη των κυβερνώντων (ίσως συνεπείς ιδεολογικά και οι δύο προσεγγίσεις).
Αυτοί που παρακολουθούν αμήχανα είναι αυτοί που βρίσκονται στο κέντρο και έχουν ακόμη πολύ ισχυρές αναφορές στην αυτοδιοίκηση, συχνά ισχυρότερες από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στην εποχή της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, η απλή αναλογική θα οδηγούσε σε απόλυτη κυριαρχία του σε Δήμους και Περιφέρειες καθώς η Αριστερά ήταν ο πρόθυμος και βολικός σύμμαχος πάντα. Σήμερα όμως, “κάτω από το άλογο”, αμφιταλαντεύεται στο θέμα των συμμαχιών…