Με αφορμή όσα έχουν αναφερθεί για το Ερρίκος Ντυνάν στην Εξεταστική Επιτροπή και το ρουσφετολογικό μηχανισμό που λειτουργούσε, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για τα παλαιοκομματικά πελατειακά δίκτυα που λυμαίνονται το κράτος ως λάφυρο από τη σύστασή του.
Προφανώς η κυβερνητική πλευρά φροντίζει να επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση αυτές τις υποθέσεις. Είτε πρόκειται για το μηχανισμό μόνιμων διορισμών από την πίσω πόρτα στο Υπουργείο Υγείας (σε μόνιμες θέσεις) με έναν απίστευτο τέχνασμα που εισήγαγε τους εκλεκτούς από την πόρτα του ιδιωτικού τομέα και τους εξήγαγε σε περίοπτες θέσεις του δημόσιου τομέα χωρίς το ενοχλητικό βλέμμα του ΑΣΕΠ (έχει χρησιμοποιηθεί και αλλού το κόλπο).
Μιλάμε για το χώρο της Υγείας με τις πλέον τρομερές ανισότητες, όπου οι σκληρές συνθήκες εργασίας για ένα μέρος του προσωπικού (στη συντριπτική του πλειοψηφία πια διορισμένο από το ΑΣΕΠ) έρχονται σε σύγκρουση με την απαλλαγή από τα κυκλικά ωράρια και τις μετακινήσεις σε αμέτρητες διοικητικές θέσεις για κάποιους άλλους, για τις οποίες όμως ο συνδικαλιστικός χώρος δεν ενοχλείται καθώς είναι απασχολημένος να «χτίζει» Υπουργεία (και με ένα επικοινωνιακό αντίπαλο εντός του υπουργείου που θεωρούν ιδανικό να τους συσπειρώνει) και να αντιλαμβάνεται το πλήγμα που προκάλεσαν τα μνημόνια στη διαλυμένη υγεία, μόνο αφού είχαν φύγει οι υπουργοί-«τυφώνες», μετά από 5 χρόνια καταστροφής.
(Το παλαιοκομματικό μοντέλο προσλήψεων είναι και η ρίζα του προβλήματος , παρότι δεν ομολογείται, και στην περίπτωση των συμβασιούχων των Δήμων, οι οποίοι είχαν την ατυχία να έχουν επιλεγεί από το ΑΣΕΠ με αποτέλεσμα να γίνουν ενοχλητικοί για τους Δημάρχους που επιθυμούν προσλήψεις συμβασιούχων για «έκτακτες ανάγκες» με συνοπτικές διαδικασίες και την κυβέρνηση να αδυνατεί να επιβάλει την πολιτική της κόντρα στις αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων, που έχει βρει ως τείχος μπροστά της σε αμέτρητες περιπτώσεις)
Στον αντίποδα η αντιπολίτευση βασίζει τη ρητορική της σε μια προσπάθεια να πλήξει το «ηθικό πλεονέκτημα» που διαφημίζει η κυβέρνηση επικεντρώνοντας την κριτική της σε λιγοστές –σε σχέση με τους ίδιους- επιλογές συνεργατών ενώ η μιντιακή προσέγγιση υπερτονίζει έντεχνα τη λέξη «διορισμός» παρότι όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται απλώς για μετακλητούς, η θητεία των οποίων λήγει αυτοδίκαια με τη θητεία αυτών που τους επιλέγουν. Βασικός επικοινωνιακός στόχος είναι να καταδειχτεί ότι κάποιοι “άπλυτοι” έχουν κάνει ‘ρεσάλτο” στην εξουσία.
Εκεί όμως βρίσκεται και η ανάγνωση που ίσως «χάνει» η κυβέρνηση όταν φέρνει στο προσκήνιο τις αποκαλύψεις για τον παλαιοκομματικό μηχανισμό προσλήψεων που στήθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε μια προσπάθεια να αναδείξει ηθική υπεροχή. Ότι μιλώντας και περιγράφοντας αυτή την κατάσταση, ουσιαστικά συσπειρώνει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών του αντιπάλων και των ψηφοφόρων τους.
Γιατί στη συνείδηση αυτού του τύπου νεοέλληνα, είναι εξόχως σημαντικό να πειστεί ότι ακόμη και σε εποχές μνημονίων τα παλαιά κόμματα έχουν τους μηχανισμούς και την αποτελεσματικότητα να διορίζουν από την πίσω πόρτα τους καθωσπρέπει υπηκόους, άρα έχουν ελπίδες όσο με την ψήφο τους, διατηρούν αυτούς τους πολιτικούς οργανισμούς στη ζωή. Και άρα, όλη η αυτή η συζήτηση “κλείνει το μάτι” στα παιδιά ενός ανώτερου θεού.
Στην Ελλάδα η ηθική είναι ο κανόνας που τέμνει τους «άλλους», όχι εμάς….
* Ο Γιάννης Σιδηρόπουλος είναι δημοσιογράφος του Xanti2.gr
