Αν κάτι πρέπει να προσέξουν οι έχοντες την πρωτοβουλία είναι οι διαστάσεις του έργου. Το είχαμε επισημάνει πριν γίνουν γνωστές οι τεχνικές λεπτομέρειες πως ότι υπερβαίνει τις φυσικές διαστάσεις ενός ανθρώπου, καλλιτεχνικά, είναι ασύμβατο με την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα αλλά και τις καταβολές τις κλασικής ελληνικής τέχνης. Αυτό ίσως πρέπει να το προσέξουν, ειδικά, λαμβάνοντας υπόψην το μέτρο και την εγκράτεια του ίδιου του Καραμανλή. (Όπως υπερβολικό από κάθε άποψη είναι το άγαλμα του Βενιζέλου, που είχε προκαλέσει μεγαλύτερες κόντρες όταν εγκαταστάθηκε)
Κατά τα άλλα, δεδομένο θα πρέπει να θεωρείται ότι κάποιοι θα θέσουν θέμα προτομής (ή ανδριάντα τέλος πάντων) του Ανδρέα Παπανδρέου στο μέλλον καθώς φαίνεται να ξεκινά μια επώδυνη και αχρείαστη κόντρα αγαλμάτων που κρύβει την πραγματική μάχη για την πολιτική επικυριαρχία. Βέβαια στην Ξάνθη που έχει ακόμη σε κοινή θέα, μνημεία του εθνικού διχασμού και έχει αφιερώσει στο Στέφανο Ιωαννίδη … ένα ράφι, όλα αυτά μοιάζουν με πολυτέλεια.
Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό από τότε (εκτός από την κυβέρνηση που τότε αντιδρούσε αλλά σήμερα εφαρμόζει την ΚΥΑ της κυβέρνησης του 2014) αλλά τώρα η αυτοδιοίκηση στην περιοχή αντιδρά στα διόδια και αποφάσισε να προστατέψει τα συμφέροντα των πολιτών της και καλεί σε μαζικές κινητοποιήσεις… Όμως διαβάζοντας τα κείμενα όλων των πρωτοβουλιών παρατηρεί ότι τα επιχειρήματα δεν αγγίζουν το ουσιώδες πρόβλημα και την πολιτική αιτία του.
Που είναι ότι οι πολίτες δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν για τη χρήση μιας υποδομής που έγινε με δικά τους χρήματα (και μάλιστα πολλά) και ενώ ακόμη και τα ελάχιστα δάνεια που κάποιοι κάποτε σύναψαν για να προλάβουν να κόψουν κορδέλες εγκαινίων, επίσης πληρώθηκαν από τους ίδιους τους πολίτες, που ανακεφαλαιοποίησαν με αιματηρές θυσίες τις τράπεζες. Αυτό πρέπει να πει η αυτοδιοίκηση και όχι τόσο για τις παράπλευρες απώλειες. Ρεαλιστικά, βέβαια, τόσο πριν όσο και τώρα, οι αγώνες αυτοί δεν οδηγούν πουθενά αν δεν έχουν λαϊκή βάση.