Μετά τον Παπαδήμο – που ξεχάστηκε γρήγορα- το θέμα που ο ελληνικός τύπος και το διαδίκτυο αναλύουν τις τελευταίες μέρες είναι αυτό του εκλιπόντα Κ. Μητσοτάκη. Οι πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις, είτε προς τη δικαίωση είτε προς την αποδόμηση της συνεισφοράς του στην πολιτική δείχνουν ότι το ιστορικό του αποτύπωμά είναι αμφιλεγόμενο, και προφανώς δεν θα κριθεί εν θερμώ αλλά μετά από ασφαλή χρονική απόσταση. Παρότι είναι δεδομένο ότι ότι είναι από τους πολιτικούς που καθόρισαν, με τις επιλογές τους, τη χώρα μεταπολεμικά.
Ασχέτως με την υπόλοιπη χώρα και τις μεγάλες διαμάχες για τη διαδρομή του, στη Θράκη θα έπρεπε να επισημαίνεται ότι είναι ο Πρωθυπουργός που διακήρυξε την Ισονομία-Ισοπολιτεία για τις δύο κοινότητες και αυτό είναι καταγεγραμμένο και δεν αμφισβητείται, είτε κάποιος συμφωνεί είτε διαφωνεί με τον Μητσοτάκη. Μπορεί να προηγήθηκαν πολλά και να επικρατούσε ένα εκρηκτικό κλίμα, μπορεί να έγιναν τομές και μεταγενέστερα αλλά η ιστορία αυτόν έχει καταγράψει ως τον Πρωθυπουργό που το έκανε και θα πρέπει να κριθεί με βάση το πλαίσιο της εποχής του.
Βέβαια, το γεγονός ότι ο δικός του πολιτικός χώρος δεν το μνημονεύει ιδιαίτερα –ακόμη και στη Θράκη- και το κάνει περισσότερο η Αριστερά σήμερα, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να προβληματίσει πάρα πολλούς. Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση εκείνη άλλαξε τη ροή των γεγονότων στη Θράκη του 20ου αιώνα και μέχρι σήμερα και ήρε ένα καθεστώς σκληρών διακρίσεων σε βάρος της μειονότητας, αξιοσημείωτο για όλη την Ευρώπη.
Αν μέχρι σήμερα παραμένουν άλυτα αρκετά προβλήματα, προφανώς δεν είναι ευθύνη του Μητσοτάκη αλλά πολλών πολιτικών χώρων, του δικού του συμπεριλαμβανομένου. Κυρίως όσων αντιδρούσαν και τότε και τώρα, σε κάθε αλλαγή και όσων φοβήθηκαν αυτούς τους ακραίους. Για αυτό και οι πολιτικοί άνδρες πρέπει να βλέπουν πιο μπροστά από τις κοινωνίες…
