Επίσης ότι είναι ώρα πρώτα να αφαιρεθούν όσα μνημεία ενισχύουν το διχασμό και, έπειτα, με συμφιλιωτική λογική να αποτυπωθεί στην πόλη ο χαρακτήρας της και η ταυτότητα των κατοίκων της. Προφανώς και είναι οι πλειοψηφίες αυτές που αποφασίζουν (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) αλλά οι πολιτικοί άρχοντες πρέπει να επιδεικνύουν μεγαλύτερη σοφία από το μέσο όρο.
Κάπως έτσι ο Μιχάλης Στυλιανίδης, προσπέρασε επιτροπές και γραφικές αντιδράσεις και με την ευκαιρία της νέας μαρμάρινης πλάκας στο Δημαρχείο αποκατέστησε τον Θεόφιλο Παπαδόπουλο και τον Ταχήρ Εφέντη, σε μια σπάνια κίνηση πολιτικής και ιστορικής και γενναιοδωρίας. Ομοίως στο παρελθόν, ο Δήμος έκανε το αυτονόητο, δίνοντας σε οδό το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου, παρότι είναι γνωστό ότι για 70 χρόνια η πόλη κυριαρχείται από το συντηρητικό χώρο.
Όπως έχουμε επισημάνει στο παρελθόν, η Ξάνθη έχει επιφυλάξει στο μεγαλύτερο πνευματικό της εργάτη ένα …ράφι στη Δημοτική Βιβλιοθήκη που ονομάστηκε “πτέρυγα Στέφανου Ιωαννίδη” ! Την Κατίνα Βέικου Σεραμέτη την αγνοούν τα περισσότερα μέλη του δημοτικού συμβουλίου, μοιάζει με πολυτέλεια να συζητήσουμε σήμερα για αυτήν…
Ήταν ο κόσμος που έδιωξε τον Χατζιδάκι από τη γενέτειρά του και που είχε επίσης αλλεργία (διαχρονική) με τη ΦΕΞ, που πρωτοστατούσε τότε στην κήρυξη του οικισμού ως διατηρητέου. Δίπλα ακριβώς στο κτίριο της ΦΕΞ είχε αγοράσει ακίνητο ο Μάνος Χατζιδάκις θεωρώντας δεδομένο ότι θα δεχθούν με χαρά το Μουσικό Αύγουστο και τη γενναιοδωρία του, δεκαετίες πριν η Ξάνθη ανακαλύψει την Παλιά της Πόλη… (Αλλά ατύχησε)
Συνενώνοντας την αποστροφή του για τους χουντικούς που έστειλαν στα μπουντρούμια και δεξιούς μαζί με τις (συνηθισμένους) αριστερούς και για τη μοναρχία που προκαλούσε μόνιμη αναταραχή, εκπαραθυρώνοντας και τον ίδιο πριν φύγει από τη χώρα, αντιλήφθηκε την ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα τόσο από τους φασίστες όσο και από τη μοναρχία. Και αυτό ήταν κομβικό για τη σύγχρονη δημοκρατία που απέκτησε στέρεη βάση. Όπως και να έχει, η προτομή θα τοποθετηθεί οπότε όσοι τρέχουν αυτό το πρότζεκτ, ας θυμούνται να αναδείξουν αυτά τα στοιχεία του Καραμανλή που ενώνουν τους Έλληνες και όχι αυτά που διχάζουν.