Η υπόθεση της ΕΝΚΛΩ έχει αίσιο τέλος σε ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα με την είσοδο επενδυτή και το επιχειρησιακό πλάνο των εργαζομένων που θα παραμείνουν μέτοχοι. Το θετικό είναι ότι ανοίγουν άμεσα 3 εργοστάσια, ότι θα εργαστούν εκατοντάδες εργαζόμενοι με όρους προ μνημονίων και ότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι η -χρεοκπημένη από τους πολυδιαφημισμένους τα χρόνια του χρηματιστηρίου Λαναράδες- επιχείρηση χαρίστηκε σε κάποιον.
Εδώ βέβαια συγκρούονται δύο λογικές. Αυτή της κυβέρνησης που ενθαρρύνει αυτού του είδους τις λύσεις, με μικτά σχήματα, με συμμετοχή εργαζομένων και γενικώς με ένα “αριστερό” μοντέλο (μετά την αποχώρηση των συνιστωσών του, ίσως πιο προσγειωμένο γιατί αρκετοί εντός των τειχών θεωρούσαν ότι οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες έχουν και ένα όριο). Στον αντίποδα βρίσκεται η πιο φιλελεύθερη αντίληψη ότι τέτοιους είδους διαδικασίες δεν έχουν θέσει στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον και δεν θεωρούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο μοντέλο ανασυγκρότησης της οικονομίας, αποκρούοντας κάθε κρατική παρέμβαση ή υποστήριξη.