Μια ακόμη σύλληψη Βούλγαρου που έχτιζε αυθαίρετο στην παραλία του Μυρωδάτου είχαμε το Σάββατο. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν αρκετές φωνές (σοβαρές και αστείες) που αναφέρονται στα πολλά περιστατικά του τελευταίου διαστήματος με υπηκόους Βουλγαρίας που χτίζουν αυθαίρετα στην περιοχή. Είναι όμως μια καλή ευκαιρία να σοβαρευτούμε κιόλας. Μας ενοχλεί ότι χτίζουν αυθαίρετα ή ότι είναι Βούλγαροι; Γιατί όσο και αν ψάξουμε στην παραλιακή ζώνη της Ξάνθης νόμιμο εξοχικό δεν θα βρούμε.

Η υπόθεση της ΕΝΚΛΩ έχει αίσιο τέλος σε ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα με την είσοδο επενδυτή και το επιχειρησιακό πλάνο των εργαζομένων που θα παραμείνουν μέτοχοι. Το θετικό είναι ότι ανοίγουν άμεσα 3 εργοστάσια, ότι  θα εργαστούν εκατοντάδες εργαζόμενοι με όρους προ μνημονίων και ότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι η -χρεοκπημένη από τους πολυδιαφημισμένους τα χρόνια του χρηματιστηρίου Λαναράδες- επιχείρηση χαρίστηκε σε κάποιον. 

Εδώ βέβαια συγκρούονται δύο λογικές. Αυτή της κυβέρνησης που ενθαρρύνει αυτού του είδους τις λύσεις, με μικτά σχήματα, με συμμετοχή εργαζομένων και γενικώς με ένα “αριστερό” μοντέλο (μετά την αποχώρηση των συνιστωσών του, ίσως πιο προσγειωμένο γιατί αρκετοί εντός των τειχών θεωρούσαν ότι οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες έχουν και ένα όριο). Στον αντίποδα βρίσκεται η πιο φιλελεύθερη αντίληψη ότι τέτοιους είδους διαδικασίες δεν έχουν θέσει στο σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον και δεν θεωρούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο μοντέλο ανασυγκρότησης της οικονομίας, αποκρούοντας κάθε κρατική παρέμβαση ή υποστήριξη.

Είναι θεμιτό προφανώς να υπάρχουν σαφείς γραμμές στις διαφορετικές ιδεολογικές  προσεγγίσεις των πολιτικών χώρων. Αν κάτι είναι χειροπιαστό πάντως είναι ότι το (νεο)φιλελεύθερο μοντέλο άφησε στην περιοχή μόνο κουφάρια και ερείπια (αν έφταιγε η ιδεολογία ή η γιαλαντζί παλαιοκομματική προσέγγισή της είναι μια τεράστια συζήτηση). Άρα αν αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι τα κουφάρια να παίρνουν ζωή (ΕΒΖ, ΕΝΚΛΩ) απομένει να παρατηρήσουμε αν θα αντέξει στο χρόνο η μέθοδος που έχουν επιλέξει οι κυβερνώντες.