Συνεχίζει να απασχολεί την κοινή γνώμη το σοβαρό ατύχημα του 16χρονου μαθητή στο Κολυμβητήριο της Ξάνθης. Είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και οι απλουστεύσεις δεν χρειάζονται. Τόσο γιατί ένα παιδί βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στη Νευροχειρουργική του Νοσοκομείου Καβάλας, όσο και γιατί υπάρχουν πολλές παράμετροι και παρασκήνιο. Προφανώς και στο Δημοτικό Συμβούλιο αναμένεται να ανεβούν οι τόνοι από τη μείζονα αντιπολίτευση που είχε ζητήσει τη φύλαξη του χώρου.
Ίσως το βασικό πρόβλημα να είναι ότι το κολυμβητήριο δεν λειτουργεί. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το πάρκινγκ, μια ακόμη υποδομή που είναι κλειστή αλλά σίγουρα δεν είναι προσβάσιμη και αποφεύγονται παρόμοια περιστατικά. Το θέμα απασχόλησε πολύ τους επιχειρηματίες και το Δήμο με αποτέλεσμα να υπάρχει σκληρή αντιπαράθεση και δικαστική διαμάχη σε πολλά επίπεδα μέχρι στιγμής.
Ως προς τα νομικά θέματα, αυτή θα οδηγηθούν κάπου. Αλλά αν υπάρχει κάποιο πολιτικό σχόλιο είναι ότι εδώ και δύο σχεδόν χρόνια κανείς δεν έχει κερδίσει (εκτός από τα άλλα ιδιωτικά πάρκινγκ). Ο Δήμος έχει χάσει έσοδα, οι επιχειρηματίες σχεδόν έχουν καταστραφεί και οι πολίτες στερούνται πολύτιμες θέσεις στάμθευσης. Έτσι αν είχε βρεθεί συμβιβαστική λύση (που φέρεται να προτάθηκε στο Δήμο) όλοι θα ήταν σε καλύτερη θέση σήμερα. ‘Ότι το κτίριο είναι προβληματικό από πολλές απόψεις, είναι κάτι που δεν κρύβεται.
Το δίλημμα στις Γαλλικές Εκλογές δεν είναι και πολύ ευχάριστο (και δεν θα ήταν με τόσο μεγάλο κερματισμό υποψηφίων και δυνάμεων). Ούτε η αναγκαστική επιλογή του Μακρόν μπροστά στο φάσμα του νεοφασισμού είναι κάτι για το οποίο πρέπει κανείς να πανηγυρίσει καθώς οι ηγέτες-τραπεζίτες χωρίς κόμμα και ιδεολογίες αλλά μόνο με lifestyle περιτίλυγμα, που πλασσάρουν οι οικονομικές ελίτ και τα συστημικά ΜΜΕ, δεν είναι η λύση της πολιτικής. Αντιθέτως, είναι η αιτία ποιυ γιγαντώνεται ο φασισμός.
Και έτσι, η αναγκαστική στήριξη όλων στη δημοκρατική παράδοση μέσω του Μακρόν κρύβει όσα επικίνδυνα μηνύματα στέλνουν οι γαλλικές κάλπες όπως η πρωτοκαθεδρία της ακροδεξιάς υποψήφιας στη γαλλική ύπαιθρο αλλά ο καθένας από τη δική του πλευρά από την επόμενη μέρα οφείλει να παλέψει για μια νέα προσέγγιση της Ευρώπης, κόντρα στο μονόδρομο. Και στην Ελλάδα βέβαια, πέρα από τους πανηγυρισμούς κάποιων δεν υπάρχει και μεγάλος προβληματισμός.
Και πως να υπάρξει όταν στην επέτειο 50 ετών από τη χούντα κόμματα εξουσίας αποφεύγουν να κάνουν μία δήλωση καταδίκης ενώ έντυπα που κάποτε θεωρούσαμε σοβαρές ναυαρχίδες του συντηρητικού χώρου φιλοξενούν “αγιογραφίες” των δικτατόρων ! Μόλις λίγες μέρες πριν, είχαμε προειδοποιήσει ότι κάποιοι δημιουργούν συνθήκες ιστορικού αναθεωρητισμού και “φτιασιδώματος” της χούντας, με απρόβλεπτες συνέπειες για το πολιτικό σύστημα. Τα βαμπίρ της ιδιοτέλειας…