Τα αποτελέσματα των εκλογών στο Νοσοκομείο της Ξάνθης έχουν ένα σαφές πολιτικό μήνυμα για πολλούς λόγους και, κυρίως, γιατί πρόκειται για το μεγαλύτερο εργασιακό χώρο της Ξάνθης. Προφανώς είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η παντοδυναμία δεκαετιών μιας παράταξης σπάει όπως ήταν αξιοσημείωτο το γεγονός ότι από το 2013 ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ είχαν κοινή κάθοδο στις εκλογές.
Σε μια εποχή έντονης πόλωσης στην Υγεία με τους συνδικαλιστές που πρόσκεινται στα κόμματα του παλιού δικομματισμού να βρίσκονται σε σκληρή αντιπαράθεση με την ηγεσία του Υπουργείου, προφανώς οι εκλογές έχουν πολιτική σημασία. Βέβαια, η νίκη μιας ανεξάρτητης παράταξης δεν είναι – και δεν επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ως τέτοια- σαν νίκη στελεχών που πρόσκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ (παρότι έχει και τέτοια). Είναι περισσότερο, κατά τη δική μας ανάγνωση, μια σαφής τάση του προσωπικού να ετεροκαθοριστεί από το καθεστώς που ίσχυε μέχρι σήμερα αλλά, προφανώς υπάρχει πολιτική ανάγνωση.
Στη δική μας αντίληψη το Νοσοκομείο είχε την ίδια σημασία, σε κάθε κυβερνητική συγκυρία και υπήρξε πάντοτε ένας δύσκολος εργασιακός χώρος (οι πληβείοι του δημόσιου τομέα) με το μεγαλύτερο ποσοστό επιλογής από διαδικασίες ΑΣΕΠ αλλά σε πολύ σκληρές συνθήκες εργασίας. Όμως μετά την έλευση των μνημονίων και ειδικά στην πρώτη περίοδό τους, υπέστη μια ανυπολόγιστη καθίζηση των οικονομικών του πόρων (αναντίστοιχη των άλλων νοσοκομείων) και μαζική εκροή σημαντικού επιστημονικού προσωπικού, κατάσταση από την οποία δεν έχει συνέλθει και θα κάνει πολλά χρόνια να ανανήψει.
Η συζήτηση για το Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα λόγω των πολλών εξεταστικών επιτροπών και της ανακίνησης της υπόθεσης του Βατοπεδίου και πολλοί διαμαρτύρονται για αυτό το ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας. Λογικό είναι να διερωτάται ο κόσμος αλλά όσοι δημοσιολογούν πρέπει να εξηγήσουν το αυτονόητο: Ότι δεν συζητάμε για τον -εφαρμοστικό- νόμο (στην τελευταία του εκδοχή ψηφίστηκε το 2003 από τη Βουλή) αλλά στο άρθρο 86 του Συντάγματος.
Το οποίο άρθρο καθιερώθηκε ως έχει στην αναθεώρηση του 2001 και για αυτό αποδίδεται σε αυτό η σφραγίδα του Ε. Βενιζέλου (όπως και πολλά άλλα αμφιλεγόμενα νομοθετήματα) και ΔΕΝ αναθεωρήθηκε το 2008 από την τότε κυβέρνηση, όπως τονίζει και ο ίδιος ο Ε. Βενιζέλος που υποστηρίζει επίσης ότι το Σύνταγμα παραβιάστηκε το 2009 όταν η Βουλή έκλεισε μήνα Μάιο για να παραγραφούν ποινικές ευθύνες (αλλά στην πραγματικότητα η ίδια η διατύπωση “έκλεινε το μάτι” για τέτοιου είδους προβληματική εφαρμογή).
Σε μια πιο γενική θεώρηση, πράγματι σε όλη την πορεία του νεοελληνικού κράτους και σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες υπάρχει ένα πλαίσιο ποινικής προστασίας όσων ασκούν εξουσία αλλά το πλέον ανορθολογικό όλων και , το χειρότερο, επιχειρεί σε κάθε χρονική συγκυρία να προσαρμοστεί σε κάθε επίκαιρο πολιτικό συσχετισμό κάτι που το υποβιβάζει απίστευτα. Έτσι κι αλλιώς και το ίδιο το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας κρίνει τον καταστατικό χάρτη πολιτικά και μοιάζει να ακολουθεί συγκεκριμένα αφηγήματα με τις αποφάσεις του, πιάνοντας το κουβάρι εκεί που το αφήνουν οι πολιτικοί.
Οι ημέρες του Πάσχα επιβάλλουν στα πολιτικά θέματα να αποχωρούν από το προσκήνιο, πολύ περισσότερο τα παραπολιτικά. Έτσι και η στήλη θα επανέλθει μετά το Πάσχα. Καλή Ανάσταση σε όλους
