Iδιαίτερα ενδιαφέρουσα η αναγωγή στις έδρες του 2014 που επιχείρησε ο Νίκος Ανταμπούφης για το θέμα της απλής αναλογικής. Και είναι καλό οι δυνάμεις να τοποθετούνται με βάση τις πάγιες πολιτικές θέσεις που, ομολογουμένως, είναι διαφορετικές ανάμεσα στο συντηρητικό ή τον προοδευτικό χώρο και είναι λογικό να παρατηρούνται διαφορετικές εκτιμήσεις για το ζήτημα αλλά και επιχειρήματα.
Πάντως, δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να αθροίσουμε έδρες και να βρούμε εντυπωσιακά συμπεράσματα. Με βάση το κλίμα της εποχής θα ήταν πολύ πιθανό το Δημοτικό Συμβούλιο να προέκυπτε απολύτως διχασμένο με έδρες 20 υπέρ, 20 κατά και στη μέση τη Λαϊκή Συσπείρωση. Με βάση το κλίμα του σήμερα όμως, προφανώς και η δημοτική αρχή θα είχε υποχωρήσει σε συναινέσεις και θα είχε χαράξει διαφορετική πορεία από τη σημερινή. Είτε κάποιος θεωρεί ότι είναι επιτυχημένη, είτε όχι.
Πολλές οι απόψεις που υπάρχουν για την πιλοτική παρέμβαση στα νηπιαγωγεία και τις αναμένουμε. Βέβαια, ας μην έχουμε αυταπάτες για την κοινωνία που ζούμε, η οποία πλειοψηφικά τουλάχιστον αρέσκεται στις φοβικές προσεγγίσεις και τα εθνικά αφηγήματα, όταν πρόκειται για την πλειονότητα ενώ τη μειονότητα δεν φαίνεται να τη ρωτούν και πολλοί και υπακούει συχνά σε επίσης ακραίες λογικές. Κάπως έτσι η προσέγγιση στο άρθρο του Σ. Μελισσόπουλου – που δεν είναι προφανώς φανατικά υπέρ ή κατά- ίσως να μην είναι αρεστή σε ένα ακροατήριο που θα ήθελε απόλυτες θέσεις.
Ξεχνούν όμως όλοι (ή θέλουν να ξεχνούν) ότι αν συζητάμε σήμερα για τα δημόσια νηπιαγωγεία είναι επειδή τα παιδιά της μειονότητας φοιτούν σε αυτά. Και φοιτούν γιατί πριν από μερικά χρόνια ο τότε Προϊστάμενος της Πρωτοβάθμιας Σ. Μελισσόπουλος και ο τότε αντιπολιτευόμενος βουλευτής Χ. Ζεϊμπέκ, είχαν καταφέρει -συνεργαζόμενοι- να πάρουν τα παιδιά από τα παρανηπιαγωγεία και να τα βάλουν στα δημόσια νηπιαγωγεία . Ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, με κυβέρνηση ΝΔ τότε…
Εκείνη η εξαιρετικά κρίσιμη διαπραγμάτευση είχε συναντήσει τις θυελλώδεις αντιδράσεις διάφορων ακραίων κύκλων καθώς η μία πλευρά πίεζε για να “τιμωρηθούν” τα παιδιά των παρανηπιαγωγείων και να μείνουν εκτός εκπαίδευσης (και εκεί οδηγούσαν οι πολιτικές αποφάσεις) ενώ μια άλλη ακραία λογική πίεζε για το ίδιο με γνώμονα την αντίθετη άποψη με θύματα πάλι τα παιδιά. Τελικώς αποδείχτηκε ότι δεν είναι πάντα θέμα πολιτικής συγκυρίας ή απόψεων οι θετικές εξελίξεις αλλά ότι τα προβλήματα λύνονται και οι κοινωνίες προχωρούν μπροστά με τους μετριοπαθείς.