Ο θόρυβος για τις Ολλανδικές εκλογές ήταν πολύ μεγάλος και είναι λογικό καθώς το διακύβευμα που τέθηκε, σε πολλές περιπτώσεις, ήταν αυτό της διάσωσης της Ευρώπης έναντι άλλης μιας ακροδεξιάς απειλής.
Όμως αυτή η υπερβολή για τη “μεγαλοποίηση” του κινδύνου του Βίλντερς δεν συνάδει με το πραγματικό μήνυμα της κάλπης, που δεν κρύβεται κάτω από τους πανηγυρισμούς και μια αδικαιολόγητη ευφορία, όπως ακριβώς ο διπολισμός που επιδιώχθηκε για να ανακόψει, όπως αποδεικνύεται, την εντυπωσιακή φθορά συγκεκριμένων δυνάμεων (που μεταχειρίστηκαν πονηρά την ξενοφοβική ατζέντα στην πολύ επωφελή κόντρα με τον Ερντογάν) .

Η πραγματική εικόνα είναι λοιπόν ότι τα κόμματα του απερχόμενου κυβερνητικού συνασπισμού έχασαν το 25% της δύναμής τους και περίπου 40 έδρες. Με δεδομένο ότι ο Βίλντερς είναι σχεδόν σταθερός (πήρε μόλις 4 έδρες επιπλέον), αυτό που έχει αλλάξει στην Ολλανδία είναι ότι τα τρία κόμματα της Αριστεράς (με πιο εντυπωσιακή επίδοση αυτή των Πρασίνων) ενισχύθηκαν εντυπωσιακά και πήραν το μεγαλύτερο μέρος των χαμένων εδρών.

Άρα οι πανηγυρισμοί για τη νίκη επί ενός σχεδόν υπερτιμημένου -αλλά σίγουρα βολικού- αντιπάλου δεν μπορούν να κρύψουν το πραγματικό μήνυμα που είναι η μετακίνηση του εκλογικού σώματος από τις Κεντροδεξιές δυνάμεις προς την Αριστερά, απόρροια όχι κάποιας ριζοσπαστικοποίησης αλλά μάλλον της αμφισβήτησης των πολιτικών που εφαρμόζονται και για τις οποίες πολλοί αποφεύγουν να μιλήσουν στην Ευρώπη.

Άρα ο κίνδυνος ίσως δεν ήταν κάποια ακροδεξιά στροφή, σύμφωνα με το επικρατούν αφήγημα,  αλλά η αποσταθεροποίηση του πολιτικού κατεστημένου, που αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα και τις τάσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όχι μόνο στο Νότο πια, αλλά και στο Βορρά, τηρουμένων των αναλογιών. Αυτός που κινδυνεύει είναι κυρίως οι δυνάμεις που φθείρονται από τις πολιτικές τους, αλλά μεταχειρίζονται τον Βίλντερς και την ατζέντα του  εργαλειακά.

Κανείς δεν παραβλέπει τις εσωτερικές κοινωνικές διεργασίες κάθε χώρας και  είναι μια μεγάλη συζήτηση αν η άνοδος των ακροδεξιών οφείλεται λιγότερο ή περισσότερο στις πολιτικές της λιτότητας ή στην ένταση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών. Είναι όμως δεδομένο είναι ότι πίσω από το βολικό «φάντασμα» της ακροδεξιάς αρχίζουν κάποιοι να “ξεπλένουν” τις αδιέξοδες πολιτικές με τον ίδιο τρόπο που άλλοι, πιο επιτήδειοι, τσουβαλιάζουν πίσω από την ταμπέλα του «λαϊκισμού» όσους αμφισβητούν μαζικά το μονόδρομο των πολιτικών που εφαρμόζονται στην Ευρώπη.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com