Ο Ομπάμα έφυγε από τη χώρα αλλά η ομιλία του και οι συμβολισμοί του ήταν πράγματι από τα πλέον ισχυρά πολιτικά μηνύματα που έχουν δοθεί παγκοσμίως από τον πλέον χαρισματικό ηγέτη των τελευταίων δεκαετιών στον πλανήτη. Παρότι πολιτικά υπάρχει μια αναμενόμενη μεμψιμοιρία (και θα υπήρχε και από την ανάποδη αν ήταν άλλος στην κυβέρνηση) αυτό που μένει είναι ότι ήταν πολύ θετική είδηση σε γενικό επίπεδο αλλά και ειδικότερα στο επίπεδο των διεκδικήσεων που έχει η χώρα.
Και ήταν -επιτέλους- μια έμπρακτη και ένθερμη στήριξη της χώρας από τον αμερικανικό παράγοντα που για τα δεδομένα της σκληρής εξωτερικής πολιτικής της υπερδύναμης, ξέφυγε υπερβολικά από τις συνήθεις τυπικές φιλοφρονήσεις. Η εικόνα της χώρας πράγματι ενισχύθηκε καθώς η ακτινοβολία του Αμερικανού ηγέτη και η τελευταία του δημόσια ομιλία στο εξωτερικό ήταν ομολογουμένως πολύ δυνατά μηνύματα.
Ο πλέον θεσμικός εκπρόσωπος του αμερικανικού καπιταλισμού επέλεξε να αμφισβητήσει τον κοινωνικές του συνέπειες, να παραδεχτεί τις ανισότητες που γέννησε η παγκοσμιοποίηση και η παντοκρατορία των αγορών (το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό αν αμφισβητεί ο ίδιος ο Ομπάμα τις πολιτικές και δεν το κάνουν εγχώριες πολιτικές δυνάμεις) . Δικαιούται να το κάνει γιατί πράγματι από άποψη πολιτικής έκανε αρκετά σε αυτή την κατεύθυνση ενώ απέτυχε σε άλλα, παρότι προσπάθησε. Έτσι έστειλε πολλά μηνύματα στη διεθνή κοινή γνώμη αλλά και στο εσωτερικό της χώρας του. Και θύμισε πόσο πίσω πήγε ο πλανήτης και πόσο απέτυχε η πολιτική όταν η Σοσιαλδημοκρατία ταυτίστηκε με τις πιο συντηρητικές πολιτικές.
Είναι τιμητικό για όλους τους Έλληνες ότι ο Μπάρακ Ομπάμα, επέλεξε τη γενέτειρα της δημοκρατίας για να εκφράσει την αγωνία του για το μέλλον αυτού του πλανήτη, μια πολιτική παρακαταθήκη με έξοχη ρητορική και επιχειρηματολογία, που προειδοποιεί για τις δύσκολες μέρες που περιμένουν τον πλανήτη και την Ευρώπη αν δεν αλλάξει κατεύθυνση Ήταν επίσης μια ομιλία που αποθέωσε τη δημοκρατία και υπενθύμισε, κάτι που δεν θέλουν να βλέπουν οι χώρες σαν την Ελλάδα. Ότι οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις των τελευταίων αιώνων, βρίσκονται εκεί γιατί έχουν πανίσχυρους, σταθερότατους και δημοκρατικούς θεσμούς που λειτουργία αδιατάραχτα στην εποχή της παντοδυναμίας τους. Αυτό είναι βαθύ μήνυμά του.
Δεν άλλαξε ούτε η Αμερική ούτε ο καπιταλισμός με αυτή την επίσκεψη, για να είμαστε ρεαλιστές. Και ούτε θα αλλάξουν εντυπωσιακά κάποια πράγματα στη δική μας καθημερινότητα παρότι είναι μια διεθνής συμμαχία που ευνόησε τη χώρα αυτά τα χρόνια. Απλώς παρέβη τον κανόνα και αυτό είναι αξιοσημείωτο.
Η τραγωδία στο Θρακικό Πέλαγος, υπενθύμισε όσα τραγικά συζητάμε εδώ και χρόνια για το προσφυγικό (και όσα ανέφερε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ που έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης) αλλά παραμένουν στάσιμα σε μια Ευρώπη με μια εύθραυστη συμφωνία, μια αδιάφορη κοινωνία, φράχτες και πολιτική ανεπάρκεια. Μέσα σε αυτό το πεδίο δεν θα μπορούσε και η Ελλάδα να τα κάνει όλα τέλεια και δεν αρκεί η παγκοσμίως αναγνωρισμένη αλληλεγγύη του λαού , στην πλειοψηφία του. (και είναι οξύμωρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται τόσο μεγάλη κριτική για τα πάντα, αλλά δεν ανοίγει “μύτη” για τα λάθη που γίνονται στο προσφυγικό)
Η τραγωδία θύμισε και κάποιες άλλες τραγωδίες που δεν συγκέντρωναν το ενδιαφέρον όχι της Ευρώπης αλλά ούτε και της χώρας όταν δεν τους αφορούσαν οι μετανάστες (ώστε να δακρύσουν υποκριτικά για τους νεκρούς). Δεν ενδιέφερε και την ηγεσία της χώρας μας τότε ούτε και την πλειοψηφία των ΜΜΕ της περιοχής. Γιατί όταν στις ακτές της Ροδόπης καθημερινά ξέβραζε πτώματα μεταναστών πριν λίγα χρόνια, υπήρχε παντελής και ενδεχομένως εναρμονισμένη απάθεια πολλών. (για να μην ξεχνιόμαστε)
17 Noέμβρη σήμερα και λόγω του νοσηρού κλίματος αναμένεται να διακινηθούν κατά κόρον (ακόμη και εντός του συνταγματικού τόξου και του αντίστοιχου Τύπου) οι ανήκουστες συγκαλυμμένες ή απροκάλυπτες θεωρίες που επιχειρούν να αποδομήσουν την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που για κάποιους εμμονικούς θεωρείται η απαρχή της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Λανθασμένη ανάγνωση βέβαια γιατί “χάνουν” κάτι σημαντικό και γιατί εκεί υπάρχει μια άλλη μεγάλη ευθύνη, όσων βολεύονται με αυτές τις θεωρίες που διακινούν κυρίως χρυσαυγίτες. Η ηγεμονία -πράγματι- της Αριστεράς προέκυψε για άλλους πολλούς και ιστορικούς λόγους και επειδή δεν ενεπλάκη και με την εξουσία. Κυρίως όμως γιατί σε αντίθεση με το Κέντρο, δεν εξαργύρωσε (εκούσια ή ακούσια) τον αντιδικτατορικό αγώνα με την είσοδο στην πολιτική. Αυτό δηλαδή που συνέβη με το ΠΑΣΟΚ, και ήταν απολύτως θεμιτό, συντελώντας αποφασιστικά στον εκδημοκρατισμό του μεταπολιτευτικού περιβάλλοντος. (που κατέρρευσε από το λαϊκισμό των ίδιων ακριβώς δυνάμεων)
