Σε ανακοιωσή της Λαϊκή Αντίσταση αναφέρει:
Μετά το νόμο που διαλύει το δικαίωμα στην ασφάλιση και οδηγεί σε μειώσεις συντάξεων, μετά τη βαριά φοροληστεία με τον ΕΝΦΙΑ και τον ΦΠΑ, το μαχαίρι της επίθεσης πάει ακόμη πιο βαθιά. Επιχειρεί να σφαγιάσει όσα ακόμη εργασιακά δικαιώματα έχουν μείνει. Επιδιώκει:
- Την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
- Τη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση της δουλειάς, με συμβάσεις έως και «μηδενικών ωρών».
- Την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
- Την αφαίρεση τριετιών και επιδομάτων και νέο υπολογισμό με μείωση του κατώτατου μισθού.
- Την απαγόρευση των απεργιών και την επαναφορά του «λοκ-άουτ» των εργοδοτών.
Κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ μιλούν για την εφαρμογή των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών». Αυτών που εφαρμόζει ο («σοσιαλιστής») Ολάντ και εισπράττει τη μαχητική οργή εκατομμυρίων γάλλων εργατών και νεολαίων. Αυτών που εφαρμόζονται στη «φιλεργατική» Σουηδία, όπου -όπως σημειώνει ο ΣΕΒ- στις συμφωνίες εργοδοτών και εργατών περιέχεται και η απαγόρευση της απεργίας.
Πρόκειται λοιπόν για μια επιχείρηση νομιμοποίησης και διεύρυνσης της ζούγκλας που επικρατεί στη λεγόμενη «αγορά εργασίας». Μια επιχείρηση που στοχεύει στο δικαίωμα στη δουλειά, αλλά και στο δικαίωμα στη συλλογική δράση, την οργάνωση, τη διεκδίκηση και τον αγώνα.
Αυτή η επιχείρηση δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με την υποτιθέμενη (και προκλητική) παρότρυνση Κατρούγκαλου να κατεβεί ο κόσμος στο δρόμο (και να δεχτεί τα χημικά και τα κλομπς των ΜΑΤ), ούτε με τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης, που είναι τόσο κόκκινες που προβλέπουν μειωμένο (σε σχέση με τον κατώτατο) μισθό για εργαζόμενους με μικρή ή καθόλου εργασιακή εμπειρία και που φυσικά είναι έτοιμες να αλλάξουν χρώμα, μια που η υποταγή της στις απαιτήσεις των δανειστών (ιμπεριαλιστών) και του κεφαλαίου είναι πλέον απολύτως δεδομένη.
Κι αν όλα αυτά είναι δεδομένα, καθόλου δεδομένο δεν είναι (προς το παρόν) το εύρος και το επίπεδο της αντίστασης και του αγώνα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Φροντίζει για αυτό η υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που συμπορεύονται με την εργοδοσία και καλλιεργούν την αδράνεια και την ηττοπάθεια. Φροντίζουν όμως και οι λεγόμενες «ταξικές δυνάμεις» (όπως το ΠΑΜΕ) που περιορίζονται σε κομματικές εκδηλώσεις και προτάσεις νόμου, αρνούμενες να προωθήσουν μέσα στους χώρους όπου ζει και εργάζεται ο λαός την αγωνιστική του συσπείρωση, την αναμέτρηση με την εργοδοσία και την κυβερνητική πολιτική, το οργάνωμα και το ξεδίπλωμα των αγώνων που θα αποκρούσουν την επίθεση του συστήματος.
Όμως η αντίσταση της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού είναι πλέον ανάγκη ζωής. Ξεκινάει από το ζωντάνεμα των σωματείων, των εργοστασιακών επιτροπών και των επιτροπών αγώνα, κάθε συλλογικής έκφρασης των εργαζομένων, των ελαστικά απασχολούμενων και των ανέργων. Για να προχωρήσει σ’ ένα ευρύ και αποφασιστικό μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης, που θα αντιπαρατάξει τη λαϊκή δύναμη στη βαρβαρότητα του συστήματος και που θα βάλει σα στόχο:
- Να μην περάσει η νέα επίθεση στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα
- Πλήρη και σταθερή δουλειά για όλους, με δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς
- Ελεύθερο συνδικαλισμό, όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
