Για παράδειγμα η περίπτωση του Αντώνη Αντωνιάδη, που υπήρξε από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, συγκεντρώνει αντιδράσεις από κάποιους που θεωρούν ότι δεν ικανοποιεί το κριτήριο της προσφοράς στην τοπική κοινωνία παρά την τεράστια φήμη του (όπως συμβαίνει πχ με συμπαίκτες του που προσφέρουν μέχρι σήμερα στον τοπικό αθλητισμό). Γενικότερα η περιπτωσιολογία δεν είναι καλή, ούτε η συζήτηση ονομάτων δημοσίως για ένα βραβείο αλλά με ευθύνη κάποιων αυτά άρχισαν να διαρρέουν.
Ούτε η συγκριτική μέθοδος μεταξύ των βραβείων είναι δόκιμη, ούτε πρέπει να διαπνέονται από την επαρχιώτικη αντίληψη των “άξιων τέκνων”, ούτε βέβαια μέσα από πολιτικές διαδρομές κάποιοι να προσπαθούν να επιβάλλουν απωθημένα τους ή εξυπηρέτηση δημοσίων σχέσεων. Και είναι αλήθεια ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν συνέβη κάτι τέτοιο και όλα τιμούσαν πρόσωπα κοινής αποδοχής και αδιαμφισβήτητης προσφοράς. (Και με αυτά που έχουμε δει από κάποιους παράγοντες του Δήμου, αν τους άφηναν να προτείνουν, θα βλέπαμε στις βραβεύσεις και τον…. Φλωρινιώτη…)
Για την ιστορία πρέπει να πούμε ότι η παράδοση αυτή ξεκίνησε με πρόταση Μελισσόπουλου στην πρώτη θητεία της παράταξης Πούλιου, αγκαλιάστηκε από όλο το συμβούλιο με συναινετική λογική και μέχρι σήμερα η διάκριση δόθηκε σε ανθρώπους δεδομένης προσφοράς, είτε εθελοντές, είτε ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Σε κάθε περίπτωση αν η απόφαση δεν είναι ομόφωνη, προφανώς δεν θα υπάρξει και κανείς να δεχτεί το βραβείο (εκτός αν το έχει επιδιώξει οπότε πάλι μιλάμε για εκφυλισμό). Πάντως, είμαστε αρκετά κοντά ώστε να ευτελιστεί η συγκεκριμένη διαδικασία και άρα να εκλείψει κάθε ουσιαστική έννοιά της.