Η Οδύσσεια ενός Μουσικού Σχολείου . Του Παναγιώτη Κουτάκη Διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Ξάνθης
Η ιστορία του Μουσικού Σχολείου Ξάνθης είναι μία συνηθισμένη ιστορία ελληνικής τρέλας, όχι σπάνια στο χώρο της εκπαίδευσης. Σε εποχές ευμάρειας με την πίστη ότι το λαμπρό μέλλον είναι θέμα χρόνου, τον Αύγουστο του 1997, γεννιέται ένα σχολείο στον Δήμο Ξάνθης από το πουθενά και συστεγάζεται προσωρινά με το 5ο Γυμνάσιο Ξάνθης, στην περιοχή της Εκτενεπόλ.
Πρόκειται για ένα μικρό σχολείο , που κατορθώνει και επιβιώνει, χάρις στην τρέλα λίγων ανθρώπων.
Τον επόμενο χρόνο εμφανίζεται η ευκαιρία της προσωρινής φιλοξενίας στο Πολιτιστικό Κέντρο Διομήδειας και το σχολείο μεταφέρεται εν μία νυκτί στη Διομήδεια, έξι χιλιόμετρα έξω από την Ξάνθη.
Εκείνη την εποχή, το σχολείο είναι ένα μικρό γυμνάσιο και ο συνολικός αριθμός μαθητών δεν ξεπερνά τους εξήντα.
Προσωπικά, το σχολείο το γνωρίζω το Σεπτέμβριο του 2001, όταν πλέον οι μαθητές έχουν ξεπεράσει τους εβδομήντα. Οι χώροι του Πολιτιστικού Κέντρου Διομήδειας ήδη έχουν αρχίσει και είναι μικροί, μιας και ένα Μουσικό Σχολείο χρειάζεται χώρους για πρόβες, για σίτιση, για ατομικά μαθήματα κλπ.
Κάπου εκεί γίνεται γνωστό ότι ο τοπικός Δήμος έχει βρει ένα οικόπεδο για την ανέγερση ενός καινούργιου σχολείου με τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και προδιαγραφές. Γρήγορα όμως γίνεται αντιληπτό ότι:
1ον το οικόπεδο είναι προβληματικό και χρειάζεται χρόνια για να ετοιμαστεί και
2ον δεν υπάρχει συνέχεια στις αποφάσεις της τοπικής αρχής.
Ο κάθε καινούργιος Δήμαρχος έχει και διαφορετικές προτεραιότητες. Υπάρχει ολόκληρη τετραετία στην οποία δεν έγινε καμία ενέργεια. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, αλλά μόνο off the record.
Παράλληλα, γίνονται και κινήσεις για να ανεγερθεί καινούργιο κτίριο μέσα στην Ξάνθη, σε χώρο που είχε παραχωρηθεί από το στρατό. Υπάρχουν αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Ξάνθης, υπάρχει απόφασης παραχώρησης του οικοπέδου (γύρω στα 2004) και ξαφνικά η ιδέα εγκαταλείπεται, χωρίς κανείς να γνωρίζει το γιατί.
Στα τέλη του 2007, το σχολείο φτάνει πολύ κοντά να χτιστεί, όταν σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις της Νομαρχίας Ξάνθης, έχει απόλυτη προτεραιότητα. Αργότερα μάθαμε ότι είχε βρεθεί και οικόπεδο και μάλιστα είχε συμφωνηθεί και η τιμή αγοράς του. Με την έλευση του 2008, το σχέδιο εγκαταλείπεται χωρίς κανείς να μας πει το γιατί. Την ίδια στιγμή στην Ξάνθη, χτίζονται καινούργια σχολεία, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη από τους αρμόδιους φορείς ότι το Μουσικό Σχολείο είχε προτεραιότητα.
Το Μουσικό Σχολείο εκείνη την περίοδο έχει πάνω από εκατό μαθητές και η τάση είναι αυξητική.
Το Μουσικό Σχολείο στα χρόνια της κρίσης
Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2009 δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει ένα σχολείο που έχει αυξημένες απαιτήσεις (επιπλέον προσωπικό, μεταφορά μαθητών, σίτιση). Ενώ όπως θα περίμενε κανείς, τα προβλήματα να λυγίσουν το σχολείο και τους μαθητές να μειώνονται, το Μουσικό Σχολείο στα χρόνια της κρίσης εκτινάσσεται. Ως το 2013 το σχολείο φτάνει τους 160 μαθητές, που είναι ο μέγιστος αριθμός που μπορεί να δεχτεί.
Η λειτουργία του από το 2013 και εντεύθεν είναι πραγματικά στα όρια του.
Τις χρονιές 2014-2015, 2015-2016 και 2016-2017 η ζήτηση εκτινάσσεται πάλι.
Την ίδια περίοδο η παρουσία του σχολείου στην πολιτιστική ζωή της πόλης είναι έντονη, με αποκορύφωμα τη διοργάνωση του Φεστιβάλ Μουσικών Σχολείων, ένα κολοσσιαίο επίτευγμα για τις δυνατότητες του σχολείου.
Η πορεία του σχολείου θέτει πλέον ανοιχτά το ερώτημα της στέγασης του. Το σχολείο δεν μπορεί να συνεχίσει να ανταποκρίνεται στο ρόλο του, φιλοξενούμενο σε ένα χώρο που δεν χωρά πάνω από ενενήντα παιδιά.
Η συζήτηση μοιραία άνοιξε και πραγματοποιήθηκαν συναντήσεις με τους τοπικούς αρμόδιους φορείς, τον Δήμαρχο Ξάνθης και τον Δήμαρχο Αβδήρων.
Ξεκινώντας από τον Δήμο που φιλοξενεί το σχολείο και όντας προσωπικά παρών στις περισσότερες συναντήσεις των τελευταίων ετών, η κοινή παραδοχή των Δημάρχων Αβδήρων ήταν ότι ο Δήμος Αβδήρων δεν μπορεί να διαθέσει χρήματα για τις μελέτες που χρειάζονται και δεν μπορούν να τρέξουν πιο γρήγορα την αλληλογραφία με το Υπουργείο Υποδομών και την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας και Θράκης για το αρχικό οικόπεδο, που αναφέρω στην αρχή.
Πρόκειται για μία πολύ βολική δικαιολογία όταν κάποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να κάνει κάτι. Χρειάστηκαν πάνω από δώδεκα χρόνια και ακόμη το συγκεκριμένο οικόπεδο δεν είναι κατάλληλο για να χτιστεί σχολείο.
Όσον αφορά το Δήμο Ξάνθης δείχνει σαν να αντιμετωπίζει το Μουσικό Σχολείο Ξάνθης, σαν να μην είναι ένα σχολείο της πόλης.
Ο Σύλλογος Γονέων τα τελευταία χρόνια με σωστές κινήσεις, κατόρθωσε και βρήκε οικόπεδο που είναι κατάλληλο για να χτιστεί σχολείο (πρόκειται για χαρακτηρισμένο χώρο σχολείου που ανήκει στην εταιρία Εθνοκτηματική).
Χρειάζεται αποφασιστικότητα, θέληση και ειλικρίνεια στη συνεννόηση μεταξύ των δύο Δήμων, προκειμένου να αντιληφθούν ότι το όποιο πολιτικό κόστος έρχεται δεύτερο, όταν πρόκειται για μία υπόθεση που αφορά παιδιά. Το υπάρχον κτίριο δεν μπορεί να καλύψει το σχολείο, χρειάζεται να βρεθεί και άμεση λύση μεταστέγασης και μεσοπρόθεσμη ανέγερσης νέου κτιρίου.
Σε όλα τα παραπάνω, θέλω να προσθέσω ότι αν το σχολείο είναι ακόμη ζωντανό, αυτό οφείλεται στην αυταπάρνηση και στην αγάπη των μαθητών, των καθηγητών και των γονέων του, που εν γνώσει τους υφίστανται όλη αυτή την ταλαιπωρία. Απλά πλέον αυτό που χρειάζονται είναι ένα χέρι βοήθειας προκειμένου να ξεφύγει η μοίρα του σχολείου από την μέγγενη των τοπικών μικροπολιτικών.
