Η διακυβέρνηση του τόπου από την «πρωτοδεύτερη» φορά Αριστερά πέτυχε κάτι πάρα πολύ μεγάλο, όχι τόσο ορατό για όλους όσους δεν θέλουν να βλέπουν και διατηρούν ακόμη ακέραιες τις «οικουμενικές» τους ελπίδες. Είναι πανθομολογούμενη αλήθεια πως από το 2009 και ύστερα βρεθήκαμε πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού. Πάντα όμως όλοι έβλεπαν πώς βρισκόμαστε σ’ αυτό το χείλος. Το μεγάλο επίτευγμα της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα είναι πως έκανε αυτό το χείλος αόρατο.
Σήμερα που ο αναπτυγμένος κόσμος αντιμετωπίζει μια μεγάλη κρίση αντιπροσώπευσης (Panama Papers), γεγονός που εξηγεί και την άνοδο των κάθε είδους δεξιών και αριστερών λαϊκιστών, η χώρα μας ζει στον αστερισμό του ψέματος. Όταν ο Μακιαβέλι αναδείκνυε το ψέμα σε αρετή, εννοούσε μόνο αυτό το ψέμα που λειτουργεί ως μέσο για την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Εξ ου και πολύ σωστά θεωρήθηκε ως ο προπάτορας της νεωτερικής πολιτικής και γιατί όχι και της Σοσιαλδημοκρατίας. Η κυβέρνησης Τσίπρα επίσης αναδεικνύει το ψεύδος σε πολιτική αρετή, μόνο που εδώ ο σκοπός είναι μόνο η παραμονή των «ψευτών» στην εξουσία.
Αν ενδιαφέρονταν για τη χώρα, την Αριστερά και όχι για την παραμονή τους στην εξουσία θα έπρεπε αμέσως μετά τη ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου να ζητούσαν τη συμμετοχή στην κυβέρνηση όλων όσοι ψήφισαν την ίδια συμφωνία. Και θα έστελναν στο ακροδεξιό περιθώριο, εκεί όπου ανήκουν, τους τότε και σημερινούς εταίρους τους του «επιστημονικού» ανορθολογισμού. Το υπό τον κ. Τσίπρα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης υπόσχεται άλλα και κάνει ακριβώς τα αντίθετα.
Το ψέμα και η απάτη μετατρέπονται σε πολιτικές αγκίστρωσης στην εξουσία για την εξουσία. Τόσος κυνισμός δεν υπήρχε ποτέ στους κυβερνώντες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ψεύδονται μόνο για να παραμείνουν στην εξουσία, η αλλοτρίωσή τους είναι τόσο μεγάλη που πιστεύουν οι ίδιοι τα ψέματά τους. Είναι σαν να έρχεται κάποιος να σε χαστουκίζει και να σου λέει όχι ότι το έκανε για το καλό σου, θα το καταλάβαινα κάτι τέτοιο, αλλά ότι ποτέ δεν σε χαστούκισε. Όμως το κυβερνητικό ψεύδος δεν είναι μόνο ψεύδος, αλλά και χαστούκι κατά του ελληνικού λαού.
Και όμως υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που «ονειρεύονται» οικουμενικές με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν βλέπουν πως πλέον οκτώ μήνες μετά την τρίτη εκλογική νίκη του, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Αφενός η αξιωματική αντιπολίτευση ζητώντας εκλογές έχει «κλείσει» το ζήτημα και αφετέρου -και ακόμη πιο σημαντικό- είναι πως η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης έχει κλείσει το ζήτημα, πριν ακόμη ζητήσει εκλογές ο κ. Μητσοτάκης.
Σήμερα δεν έχουμε Αύγουστο ή Σεπτέμβριο του 2015 όπου η πρόταση για οικουμενική ερχόταν σ’ ένα υπό διαμόρφωση ανοικτό πεδίο συνεργασιών απαραίτητων για τον μετασχηματισμό μιας πολιτικής παρέας- ας μη γράψω εδώ πώς θα την ονόμαζε ο Σαββόπουλος- σε μια πολιτική ομάδα, η οποία με τη βοήθεια και των υπόλοιπων φιλοευρωπαϊκών και δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου θα εφάρμοζε μια πραγματικά εθνική πολιτική στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
Αυτή η…. παρέα ουσιαστικά ήξερε μόνο να μιλά για γερμανοτσολιάδες, να μιλά εξ ονόματος ολόκληρου του ενιαίου και αδιαφοροποίητου λαού, σαν να ήσαν όλοι αυτοί αριστεροί (και ακροδεξιοί) πορφυρογέννητοι, να μιλά για «εχθρούς», να διακόπτει τις ομιλίες των αντιπάλων της και ενίοτε να τους προπηλακίζει. Ήξερε να κάνει αντιπολιτική.
Μετά απ’ όσα συνέβησαν στη χώρα μέσα στο 2016, δεν υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα να προκύψει σοβαρή κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή. Αν υπάρξει τέτοια, αυτή θα λειτουργήσει υπό την πολιτική ατζέντα που ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο κ. Τσίπρας έχουν διαμορφώσει. Ακόμη και αν – απίθανη περίπτωση- που αποφασιστεί ο κύριος υπεύθυνος για τη σημερινή κατάσταση να μην είναι πάλι Πρωθυπουργός.
Μια αποτυχημένη ατζέντα τόσο στο προσφυγικό, όσο και στην αξιολόγηση. Μήπως όμως έχει πετύχει κάτι στην πάλη κατά της διαφθοράς; Η πολιτική παρέμβαση στη δικαιοσύνη είναι μορφή ύψιστης διαφθοράς. Η στοχοποίηση των ΜΜΕ, σε συνδυασμό με την καταδίκη από το «φιλικό» προς τον αυταρχισμό Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συγκεκριμένων δημοσιογράφων, επειδή δεν υποστηρίζουν όλα όσα η κυβέρνηση κάνει και θέλει, είναι επίσης διαφθορά και αυταρχισμός, αλλά και ναρκοθετεί την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης κ. Γεννηματά ζήτησε, πολύ ορθά, την παραίτηση του κ. Τσίπρα. Εδώ μπαίνει τελεία και όχι κόμμα. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα από την ατζέντα του καθολικού ψέματος που μας κυβερνά να προκύψει οικουμενική διακυβέρνηση. Το μόνο δημοκρατικό και προοδευτικό αίτημα είναι αυτό της παραίτησης του κ. Τσίπρα. Τελεία. Έστω και την ύστατη στιγμή η χώρα χρειάζεται να αποκτήσει ένα πολιτικό σύστημα με τσίπα, έστω και με κίνδυνο να χάσουμε τον Τσίπρα. Τα υπόλοιπα είναι προπαγάνδα αντί πολιτικής και ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας χρειάζεται μόνο Πολιτική. Για ένα κοινωνικό κράτος παροχής υπηρεσιών, για μιά συμμαχία μισθωτών, μεσαίων στρωμάτων και υγιούς επιχειρηματικότητας που θα αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.
