Η αβεβαιότητα για το μέλλον
Σχετικά με το πρόγραμμα μετεγκατάστασης, για να υποβάλει κανείς αίτημα πρέπει να πάει στην Αλεξανδρούπολη. Το εισιτήριο πήγαινε-έλα είναι 150 για 3 άτομα και υπάρχουν οικογένειες 7 και 8 ατόμων. Κάθονται εκεί και περιμένουν μέχρι να γίνουν τα χαρτιά τους 3-4 μέρες, έγκυες γυναίκες, ασθενείς, βαριά ασθενείς, όπως καρδιοπαθείς, κτλ… Νιώθουμε ότι όλα πηγαίνουν πολύ αργά, ότι δε γίνεται τίποτα, φοβόμαστε για το μέλλον. Όλοι εδώ φοβόμαστε για το μέλλον. Τα παιδιά δεν έχουν τίποτα να κάνουν. Παίζουν με τις πέτρες. Δεν θα έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο; Είναι πολύ τρομαγμένα από όσα έχουν δει και πρέπει να “γιατρέψουμε” αυτές τις εικόνες. Υπάρχει φόβος μέσα τους απ’ αυτά που συνέβαιναν στη Συρία. Θέλουμε να τα στείλουμε σχολείο. Θέλουμε να είμαστε σε επικοινωνία με τους ανθρώπους, όχι εκεί πέρα πάνω με τα βουνά και με τις πέτρες. Είναι αγριότοπος!
Φοβούνται επίσης, τα παιδιά, τη στολή παραλλαγής του στρατού, γιατί ο Συριακός Στρατός επιτέθηκε στους πάντες…
Ο φόβος του στρατού και της αστυνομίας
Πριν ξεσπάσει η Συριακή Επανάσταση, ο κόσμος πίστευε ότι ο Στρατός υπάρχει για να προστατεύει τη χώρα, τη σημαία της χώρας, τη ζωή του λαού και η αστυνομία για να προστατεύει τις ζωές, τις δουλειές, τις οικογένειες των ανθρώπων. Αλλά μετά την επανάσταση ήταν ένα μεγάλο σοκ. Η αστυνομία άρχισε φυλακίζει ανθρώπους. 6.000 πέθαιναν στη φυλακή. Ο στρατός με βόμβες, αεροπλάνα, βαρέλια, όπλα, βαλλιστικούς πυραύλους και χημικά όπλα σκότωσε πάνω από 800.000 ανθρώπους. Γι’ αυτό οι άνθρωποι εδώ, μικροί και μεγάλοι, φοβούνται ότι αν κάνουν οτιδήποτε μπορεί να τους σκοτώσουν ή να τους κλείσουν σε μια φυλακή και να τους ξεχάσουν εκεί μέχρι να πεθάνουν.
Τώρα μας έχουν βάλει σε στρατόπεδα όπου η αστυνομία ελέγχει τα πάντα. Πραγματικά, οι στρατιώτες και οι φαντάροι είναι πολύ ευγενικοί και φιλικοί. Αλλά οι αστυνομικοί δεν έχουν καθόλου υπομονή, είναι μονίμως θυμωμένοι και έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι είναι ρατσιστές. Δε μας γουστάρουν, συνέχεια μας κοροϊδεύουν, δε μας παίρνουν στα σοβαρά. Γι’ αυτό οι άνθρωποι εδώ έχουν αρχίσει να κάνουνε παραλληλισμούς: ότι η ελληνική αστυνομία μοιάζει με τη συριακή αστυνομία. Γιατί έχουν αυτές τις εικόνες. Πέντε χρόνια είναι αυτά. Δε σβήνουν οι μνήμες σε μια μέρα.
Οι συνθήκες και οι κανόνες μέσα στο στρατόπεδο
Τα παιδιά μας έχουν ξεχάσει πώς είναι η πραγματική παιδική ηλικία. Και τώρα μένουν στα βουνά, στην άκρη της εθνικής οδού και παίζουν με τις πέτρες ανάμεσα σε φίδια, στρατιώτες κι αστυνομικούς. Χωρίς σχολείο, χωρίς δασκάλους, χωρίς μαθήματα.
Οι περισσότεροι είμαστε μορφωμένοι: μηχανικοί, δάσκαλοι, επιχειρηματίες. Όλοι ερχόμαστε απ’ τον πόλεμο και ψάχνουμε έναν τόπο ασφαλή να ζήσουμε με τις οικογένειές μας. Δεν έχουμε έρθει στην Ευρώπη για να πάρουμε τα λεφτά των Ευρωπαίων ή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό δουλειές και να ζούμε ανεξάρτητοι. Τελικά όμως βρεθήκαμε σε ένα στρατόπεδο στο βουνό, όπου οι συνθήκες κανονικά δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους. Ζούμε σε σκηνές, δε μας επιτρέπουν να έχουμε επικοινωνία, επαφή με άλλους ανθρώπους, με επισκέπτες, που να μπορούν να βλέπουν σε τι συνθήκες ζούμε. Απαγορεύεται η είσοδος στα ΜΜΕ, εκτός από τα κυβερνητικά. Οι υπόλοιποι δεν επιτρέπεται να μπαίνουν στο στρατόπεδο, να παίρνουν συνεντεύξεις, φωτογραφίες, κλπ.
Νιώθουμε σαν τα ζώα, σαν τα πρόβατα. Μας ταΐζουν μεσημέρι-βράδυ, κοιμόμαστε-ξυπνάμε. Σαν πρόβατα στη στάνη, που τα ταΐζουν για να τα σφάξουν και να τα φάνε.
Είμαστε απογοητευμένοι και στεναχωρεμένοι γιατί ζούμε σαν φυλακισμένοι. Για παράδειγμα, αν μία οικογένεια θέλει να εγκαταλείψει το στρατόπεδο για να νοικιάσει ένα σπίτι ή να ζήσει με κάποιους συγγενείς δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν κανόνες. Πρέπει να βρεις έναν Έλληνα “χορηγό”, να δηλώσεις διεύθυνση, συμβόλαιο και άλλα τέτοια πράγματα. Αν θέλεις να πας στην Αθήνα, για παράδειγμα, χρειάζεσαι αποδείξεις από το ξενοδοχείο που θα πας να μείνεις. Επομένως, είμαστε φυλακισμένοι. Δεν μπορούμε να φύγουμε ή να αλλάξουμε μέρος.
Είμαστε άνθρωποι που έχουμε έρθει εδώ με πολύ αγνές προθέσεις. Για να κρατήσουμε τη ζωή μας και να τη βελτιώσουμε, για να επικοινωνήσουμε με άλλους πολιτισμούς και να αλλάξουμε τη διαστρεβλωμένη εικόνα με την οποία τα ΜΜΕ “ποτίζουν” τα κεφάλια των Ευρωπαίων. Δε μας συμπεριφέρονται σαν ανθρώπους που ζούνε στον 21ο αιώνα, αλλά σαν να ερχόμαστε από κάποιο προηγούμενο αιώνα: το 18ο ή το 19ο αιώνα. Δεν είναι δίκαιο. Γιατί μας συμπεριφέρονται έτσι; Δεν το αξίζουμε.
Ισλαμοφοβία
Επίσης έχουμε τη δική μας θρησκεία. Είναι γεγονός. Γιατί κάνεις να ντρέπεται για τη θρηκεία του; Κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέγει τη θρησκεία του. Δεν θέλουμε κανένας να αναγκάσει με το ζόρι να αλλάξουμε τη θρησκεία μας ούτε θέλουμε οι άλλοι να αλλάξουν με το ζόρι τη δική τους. Σεβόμαστε τις άλλες θρησκείες και περιμένουμε από τους ανθρώπους που έχουν άλλη θρησκεία να σέβονται τη δική μας. Για παράδειγμα, στην Ισλαμική θρησκεία, -όπως και στη Χριστιανική κάθε Κυριακή πηγαίνετε στην εκκλησία, είναι μια θρησκευτική τελετουργία,- την Παρασκευή το απόγευμα υπάρχει προσευχή. Είναι μια προσευχή που κάνουν οι άνθρωποι. Μαζεύονται και προσεύχονται. Δε μας επιτρέπουνε να κάνουμε προσευχή. Και νομίζω αυτό έχει να κάνει με την Ισλαμοφοβία. Δεν είμαστε “ακραίοι ισλαμιστές”. Είμαστε απλοί άνθρωποι, πολιτισμένοι άνθρωποι που φύγαμε απ’ τον πόλεμο για να σώσουμε τα παιδιά μας από τις ένοπλες δυνάμεις που σημαδεύουν παντού και δεν τους ενδιαφέρει αν είναι κανείς πολιτισμένος ή πνευματικός άνθρωπος ή οτιδήποτε άλλο και επίσης από τους “ακραίους ισλαμιστές”, όπως είναι το ISIS και η al-Qaeda, που μας θεωρούν αιρετικούς και θέλουν να μας σκοτώσουν. Πού έχει να πάμε; Πουθενά.
Και η Ευρώπη που πάντα έλεγε υποστηρίζουμε τους ανθρώπους, υποστηρίζουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, προστατεύουμε τους ανθρώπους και πάντα καλωσορίζουμε τους πρόσφυγες, που ξεφεύγουν απ’ τον πόλεμο και έρχονται σε μας να τους προστατέψουμε. Δεν κάνουμε κανένα έγκλημα. Γιατί μας συμπεριφέρονται έτσι; Δε μας αφήνουν να ασκήσουμε το πιο απλό θρησκευτικό μας δικαίωμα όπως είναι αυτό της προσευχής. Ποιος θα πάθει κάτι αν προσευχηθούμε;
Ως πότε;
Μένουμε πάνω από δυο μήνες εδώ. Ξοδέψαμε πολλά λεφτά. Ζητάμε από φίλους στο εξωτερικό να μας στείλουν λεφτά. Κι αυτά τελειώνουν. Γιατί το φαγητό είναι το ίδιο κάθε μέρα, -όπως και για το στρατό, και γι’ αυτούς είναι πρόβλημα νομίζω- γι’ αυτό χρειάζεται να αγοράζουμε φαγητό απ’ έξω, και ξοδεύουμε λεφτά. Όμως ντρεπόμαστε να ζητάμε ξανά και ξανά λεφτά και αναρωτιόμαστε πόσο θα κρατήσει αυτό;
