Συγκίνηση για τον ίδιο, για τους φιλάθλους, για τη διοίκηση αλλά, κυρίως, για όλους τους παίκτες που αγωνίστηκαν στην ομάδα της Ξάνθης εδώ και 4 δεκαετίες προκάλεσε η οριστική αποχώρηση από την ενεργό δράση του μασέρ της ομάδας Ισμέτ Καδρή.
Το Thrakisports έγραψε:
Μετά από 36 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην ομάδα της Ξάνθης, με την οποία έζησε όμορφες και άσχημες στιγμές, δεν θα είναι τη νέα χρονιά στο προσωπικό της Ξανθιώτικης ΠΑΕ ο εμβληματικός μασέρ της ομάδας της Θράκης Ισμέτ Καδρή. Βλέπετε ο 67χρονος (γεννηθείς στις 27 Φεβρουαρίου 1949) εγκαταλείπε λόγω… συνταξιοδότησης.
Ο Ισμέτ Καδρή βρίσκεται στην ομάδα της Ξάνθης από το 1980, όταν ακόμα λεγόταν ΑΟΞ, και από τότε προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Έχει όλα αυτά τα χρόνια ζήσει όλες τις μεγάλες στιγμές της ομάδας όπως η άνοδος από την Β’ Εθνική στην Α’ Εθνική το καλοκαίρι του 1989 καθώς και όλες Ευρωπαϊκές συμμετοχές της Skoda Ξάνθη, όπως φυσικά και τον περσινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.
Αναμφίβολα, όταν πρέπει λοιπόν να αποχαιρετήσεις κάποιον με τον οποίο έχεις καθημερινή τριβή για πολλά χρόνια, η στιγμή αυτή είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ειδικά όταν μιλάμε για κάποιον με την προσφορά του Ισμέτ Καδρή στην ομάδα της Ξάνθης. Και αυτό το κατάλαβαν καλά οι άνθρωποι της Skoda που κλήθηκαν να τον τιμήσουν για την προσφορά του στην ομάδα, κατά την διάρκεια της αναμέτρησης με τον ΠΑΣ Γιάννινα.
Αντιλαμβάνεται κανείς με ευκολία την μεγάλη συγκίνηση για αυτόν τον άνθρωπο που είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ομάδα της Θράκης, και αποτελούσε έναν από τους αγαπημένους των ποδοσφαιριστών που έχουν φορέσει όλα αυτά τα 36 χρόνια την φανέλα με τον Δημόκριτο.
Μάλιστα ακόμη και στην στιγμή της βράβευσης του από τον πρόεδρο της ΠΑΕ Άρη Πιαλόγλου και τον αρχηγό της Skoda Ξάνθη Κώστα Φλίσκα η στιγμή ήταν ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένη και για τους τρεις, με τον Κώστα Φλίσκα να δίνει στον Καδρή μια φανέλα της ομάδας με τις υπογραφές όλων των ποδοσφαιριστών, που ανέγραφε στο πίσω μέρος του νούμερο 36, όσα δηλαδή τα χρόνια παρουσίας του στον σύλλογο…
Από το Ν. Αμποβιανίδη