Ο Διγενής ψυχομαχεί,
κι η γης τόνε τρομάζει.
Κι η πλάκα τον ανατριχιά
πως θα τόνε σκεπάσει…
Με τους εναρκτήριους στίχους του παραδοσιακού Κρητικού άσματος που μας
τραγούδησε πρώτος ο Νίκος Ξυλούρης απο το 1971 θέλω να αποχαιρετίσω
τον πληρέστερο σε γνώσεις, ικανότητες, πολυπραγμοσύνη Έλληνα γυμναστή
των μεταπολεμικών χρόνων.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί απο τα 6 Γυμνασιακά χρόνια, τα 5
ήμουν μαθητής του.
Εμπειρία μοναδική.
Δίπλα στον αρχιμάστορα της τελειότητας, της ανυπέρβλητης έκφρασης.
Δίλα στον αρχιμάστορα που έφτιαξε τον ΄΄ ΓΑΛΑΞΙΑ ΄΄. Το αξεπέραστο
χορευτικό συγκρότημα που αποσπούσε άριστες κριτικές εντός και εκτός
χώρας όπου εμφανίζονταν.
Δίπλα στον αρχιμάστορα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Γυμνασίου Αρρένων
της Ξάνθης που έφτασε το 1975 στον τελικό της διοργάνωσης στη Ρόδο.
Δίπλα στον αρχιμάστορα της ομάδας στίβου του Γυμνασίου Αρρένων της
Ξάνθης, με πάμπολλες διακρίσεις σε εποχές που τα μέσα εκγύμνασης ήταν
απο ελάχιστα εως ανύπαρκτα.
Δίπλα στον αρχιμάστορα της ομάδας επιδείξεων με ασκήσεις ακριβείας που
έκοβαν την ανάσα.
Δίπλα στον καθηγητή γυμναστικής που ήξερε να αποβάλλει την παθολογική
φοβία απο όλους μας.
Νίκο καλό ταξίδι.
Σημάδεψες με την παρουσία σου μιαν εποχή αλησμόνητη. Αυτήν του ΝΙΚΟΥ
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ.
Τα λέτε τώρα μετά απο καιρό με την συζυγό σου τη Στέλλα μακριά απο
ασθένειες, γιατρούς, νοσηλευτές, νοσοκομεία.
Κάπου εκεί και αρκετοί απο τους συναδέλφους σου.
Ο Θωμάς Ράπτης, η Στέλλα Βακαλίδου, ο Παντελής Ιωακειμίδης, ο Ιωακείμ
Δερές, ο Φίλιππος Σιαμέλης…….
Σαφέστατα το πρώτο που της μετέφερες είναι πως οι κόρες σας,
καταξιωμένες στις επιστήμες που επέλεξαν, μεγαλουργούν με τους
συζύγους, τα εγγόνια. Τις προίκισες με παρακαταθήκη τον μύχιο πόθο του
κάθε θνητού. Το ΚΑΛΟ ΟΝΟΜΑ.
Νίκο στην εξόδιο ακολουθία δεν θα σε κλάψουμε.
Ούτε στην ταφή.
Θα σου πούμε το τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη για την πάλη του Διγενή στα
μαρμαρένια αλώνια.
Νίκο σ΄ ευχαριστούμε
