Είναι εύκολο να δημιουργούνται εντυπώσεις αλλά δύσκολο να εξηγήσεις, μέσα στον παροξυσμό της πολιτικής αντιπαράθεσης τις πραγματικές διαστάσεις ενός γεγονότος. Η διαγραφή κάποιων μελών της ΕΣΗΕΑ έχει προκαλέσει μια σειρά από αντιδράσεις.

Μάλλον  είναι  άστοχη ενέργεια που δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο,  με την έννοια ότι η ίδια η ΕΣΗΕΑ (στο δικό της χώρο ευθύνης και μάλλον μόνη από τις 6 Ενώσεις) έχει επιτρέψει όλα αυτά τα χρόνια σε μέλη της να “ξεχειλώσουν” κάθε ηθική και δεοντολογία και να μετατρέψουν το επάγγελμα σε “ορντινάτσα” του πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου,  ενώ ένα σεβαστό μέρος των μελών της νομιμοποίησε με θέρμη και επιμονή τη δημοσιογραφία των payrolls και της πίσω πόρτας, τη δημοσιογραφία των “κομιστών”.

Αν και κρίνουμε εξ αποστάσεως,  φαίνεται πως τα μέλη δεν διαγράφονται για τις απόψεις τους,  αλλά με το “ερώτημα” της προσπάθειας χειραγώγησης, η οποία την περίοδο του δημοψηφίσματος πράγματι ήταν υπερβολική σε επίπεδο δημόσιων συνχοτήτων (και άρα επαυξημένης ευθύνης), ενόχλησε την κοινωνία  και στοχοποίησε συνολικά το δημοσιογραφικό κλάδο. Αλλά πέρα από το γεγονός ότι τα όρια αυτά είναι δυσδιάκριτα, αν κάνουμε τις αναγκαίες συγκρίσεις και αναγωγές,  ήταν ήδη αργά.

Έτσι κι αλλιώς ζούμε μια θλιβερή εποχή όπου η παρακμή του δημοσιογραφικού χώρου  πλήττει το σύνολο του κλάδου και συμβαδίζει αισθητικά με μια  προσπάθεια να επανέλθουν από τις ναφθαλίνες της “εκσυγχρονιστικής” ευδαιμονίας  οι ξεπεσμένες περσόνες της δεκαετίας του ΄90 ως μια εικονική τηλεοπτική πραγματικότητα που επιχειρεί να διατηρήσει στη ζωή ένα κατεστημένο που καταρρέει (περισσότερο  μόνο του χωρίς βοήθεια και λιγότερο επειδή κάποιος το αντιπαλεύει).

Παράλληλα, καλό είναι να υπενθυμίζεται, επειδή αρκετοί αγνοούν ή κάνουν ότι αγνοούν το ρόλο της ΕΣΗΕΑ, ότι οι Ενώσεις Συντακτών δεν είναι ούτε κρατικοί φορείς , ούτε εκφράζουν καμία δημόσια αρχή και εξουσία,  αλλά αποτελούν επαγγελματικές ενώσεις ενός συγκεκριμένου κλάδου, άρα δεν λογοδοτούν σε κανέναν άλλο, παρά στα μέλη και στο χώρο τους.

Αν κάποιος ζητά ευθύνες, δεν μπορεί να είναι επειδή  διαγράφει κάποια μέλη της , παρότι μοιάζει  υπερβολική και μάλλον αδιάφορη απόφαση, αλλά γιατί τα μέλη της συνολικά  έχουν υποβαθμίσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα χρόνια πριν,  ενώ ο φορέας που θα έπρεπε να ελέγξει και να διασώσει κάτι, δεν έπραξε σχεδόν το παραμικρό. Την τελευταία δεκαετία η ΕΣΗΕΑ ήταν κυρίως απασχολημένη με την προσπάθεια να εκλέξει πρόεδρο…

Τέλος, πριν κάποιος αναζητήσει ευθύνες από μια Ένωση λίγων χιλιάδων μελών και το αν εξυπηρετεί κάποιο πολιτικό σκεπτικό ή σκοπιμότητα, θα πρέπει να αναζητήσει πολλαπλάσιες ευθύνες από τα δύο πολυπληθέστερα  τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που το ίδιο επίμαχο διάστημα του δημοψηφίσματος καλούσαν τους εργαζόμενους (και τις “κοινωνικές ομάδες”) να ψηφίσουν ΝΑΙ σε κάθε μνημόνιο, με κάθε κόστος, ενώ χθες ήταν στους δρόμους για να το αντιπαρατεθούν !

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com