SIDIROPOULOS-EDITORIALΗ περίπτωση του έργου που ανέβηκε και κατέβηκε στο Εθνικό Θέατρο και εμπλέκει τον καταδικασμένο για τη 17Ν Σάββα Ξηρό έχει πολλές αναγνώσεις. Οπτικές υπάρχουν πολλές και είναι μάλλον αργά για να τις συγκρίνουμε.

Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση, απέναντι στους «νοικοκυραίους» μάλλον εμφανίστηκε «εκτεθειμένη» ενώ και στον αριστερό κόσμο επίσης υπήρξε αρκετή συζήτηση για την αντίδραση «από την άλλη μπάντα» .

Δηλαδή για ένα καλλιτεχνικό ζήτημα που αφορά το-αυτοτελές καλλιτεχνικά- Εθνικό Θέατρο, για μια ακόμη φορά βρέθηκε απολογούμενη για κάτι που τα στελέχη τους θεωρούν δεδομένο ενώ οι αντίπαλοί της βρήκαν μια από τις γνωστές ευκαιρίες για να παραβιάσουν «ανοιχτές θύρες» και να διατυπώσουν μια εύπεπτη ρητορική.

Η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη

Προφανώς, υπήρξε και μια ηθελημένη διαστρέβλωση των πραγματικών διαστάσεων της υπόθεσης  αλλά και κακοί χειρισμοί ώστε να δημιουργηθεί η εικόνα μιας παράστασης που «εξυμνεί την τρομοκρατία και ενός αριστερού κόμματος που την υποθάλπει» κατά τη στερεοτυπική εικόνα…

Μάλιστα, η ηθελημένη δημιουργία ενός διπόλου που συσχετίζει τη 17 Ν με τη Χ.Α. και τα εγκλήματά της φαίνεται ότι οδηγεί σε επικίνδυνα λανθασμένα συμπεράσματα. Αντίστοιχα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι η άλλη πλευρά διακρίνει την πολιτική και ανθρώπινη βαρύτητα των δολοφονιών της Χ.Α. με διαφορετική, ελαφρύτερη, κοινωνική απαξία σε σχέση με αυτές της 17 Ν ή ότι η αποφυλάκιση ενός δικτάτορα έχει διαφορετικό πολιτικό βάρος από την αποφυλάκιση ενός καταδικασμένου για τρομοκρατία, για τους ίδιους λόγους.

Τι βρίσκεται πίσω από την κριτική

Αλλά η υπόθεση αυτή λίγη σημασία έχει και θα προκύψουν και άλλες στο μέλλον. Αυτό που ενδεχομένως δεν αντιλαμβάνεται η Αριστερά και για αυτό βρίσκεται εύκολα στο ρόλο του «κακού»  είναι ότι ίσως έχει απολέσει την πνευματική ηγεμονία είχε τα τελευταία 40 χρόνια, παρότι δεν άσκησε ποτέ εξουσία. Δεν έχασε την υπεροχή επειδή παρέκκλινε από τις αξίες της ως κυβερνώσα, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Δεν είναι το ζήτημα αν είναι συνεπής ή όχι ιδεολογικά αλλά ότι έπαψε πια να είναι ακίνδυνη για το κατεστημένο πολιτικό σύστημα.

Από τη στιγμή που διεμβόλισε τον παραδοσιακό διπολισμό, δεν έχει τη δυνατότητα επιβάλλει τις απόψεις της αξιωματικά, όπως πριν και έχει πάψει προ πολλού να είναι ένας «συμπαθής» και «ακίνδυνος»  ΣΥΝ του παρελθόντος. Γι΄αυτό και κυβερνά, αν δεν έχει γίνει απολύτως κατανοητό.

Άρα αυτή η Αριστερά, δικαίως ή αδίκως, πρέπει να είναι πιο προσεκτική και να προχωρά με πιο σίγουρα βήματα (όχι αργά αλλά σίγουρα)  ώστε να μην φοβίζει και να μην βρίσκεται διαρκώς απολογούμενη καθώς η εκλογική της έκρηξη δεν συμβαδίζει μηχανιστικά με την ανατροπή των εδραιωμένων αντιλήψεων.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com