SIDIROPOULOS-EDITORIALΟι αντιφάσεις που εντοπίζουμε ενόψει των επικείμενων κομβικών νομοθετημάτων  της κυβέρνησης, εκτός των άλλων  μαρτυρούν το μέγεθος της υποκρισίας που συνοδεύει το δημόσιο λόγο και την αντίφαση  του ιδιοτελούς έναντι του κοινωφελούς. Όπως, για παράδειγμα ο συνδικαλισμός  που τον Ιούλιο έλεγε ΝΑΙ με κάθε κόστος αλλά σε αυτό δεν συμπεριελάμβανε το δικό του κλαδικό κεκτημένο που θεωρούσε ότι θα περισώσει.

Πιο αναλυτικά, τo καλοκαίρι, στη διάρκεια του δημοψηφίσματος, οι αγροτοσυνδικαλιστικοί φορείς προπαγάνδισαν με θέρμη την υπερψήφιση του ΝΑΙ  με κάθε κόστος. Τώρα που ήρθε η ώρα να υποστούν το κόστος και τα μέτρα που επιβάλλει η Ευρώπη, αντιδρούν σθεναρά . Δικαιολογημένα για τη σκληρότητα των μέτρων αλλά αδικαιολόγητα όταν τα έχουν αποδεχθεί a priori ή όταν το 90% των αγροτών δηλώνει εισόδημα κάτω από 5.000 ευρώ !

Επίσης τον Ιούλιο οι συνδικαλιστικοί φορείς των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, οι μεγαλύτεροι της χώρας,  πήραν ανοιχτά θέση υπέρ του ΝΑΙ στη λογική της, πάση θυσία, παραμονής της χώρας στην Ευρώπη και  με βάση το πολιτικό πλαίσιο που αποδέχτηκαν. Τώρα, που το αναπόφευκτο ασφαλιστικό  έρχεται προς ψήφιση, φυσικά είναι οι πρώτοι που βγαίνουν στους δρόμους και αντιδρούν  τόσο σκληρά, όσο δεν αντέδρασαν στις προηγούμενες  11 διαδοχικές μειώσεις συντάξεων  ή στην απώλεια εργασιακών κεκτημένων μισού αιώνα.

Το καλοκαίρι εξάλλου και οι δικηγορικοί σύλλογοι πήραν ανοιχτά θέση υπέρ του «ΝΑΙ στην Ευρώπη». Όμως είναι αυτοί που τώρα αντιδρούν και διαδηλώνουν  (με γραβάτες ή χωρίς δεν έχει καμία σημασία) για τις σκληρές επιπτώσεις που έχει εκείνο το ΝΑΙ στην καθημερινότητά τους.

Αυτές οι ανακολουθίες υπενθυμίζουν ότι η στράτευση στα παραδοσιακά κομματικά συμφέροντα της χώρας δεν συμβαδίζει με το κλαδικό ή το ταξικό συμφέρον αλλά με την προσωπική ανέλιξη σε ένα στρεβλό ίσως και ανύπαρκτο παραγωγικό και διοικητικό μοντέλο.

Φυσικά, δεν απαλλάσσουν ούτε την κυβέρνηση από το βαρύ πολιτικό κόστος που της αναλογεί  και πρέπει να επωμιστεί για αυτά τα μέτρα, σε κόντρα της γενναιόδωρης ρητορικής του παρελθόντος που ακολούθησε την αντίστροφη πορεία από το ΟΧΙ προς το ΝΑΙ. Ούτε την αντιπολίτευση που απαιτεί  να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών χωρίς κανένα κοινωνικό κόστος και να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό από την αύξηση της απασχόλησης, το αφελές (σήμερα πια) επιχείρημα που υποστήριξαν όλες οι αντιπολιτεύσεις εδώ και 5 χρόνια.

Τα μνημόνια και οι … ανύπαρκτες εναλλακτικές

Σε αυτή την παρανοϊκή χώρα, επίσης,  διαμαρτύρονται και οι οπαδοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης που υποστηρίζουν φανατικά ότι οι κυβερνώντες είναι «ερασιτέχνες» στην εφαρμογή μνημονίων ενώ η εναλλακτική τους είναι το ίδιο και σκληρότερο μνημόνιο από τους «ειδικούς» του είδους . Είναι οι ίδιοι που υποκριτικά διαμαρτύρονται για τους διορισμούς συγγενών, δικαίως φυσικά όταν αφορά την -περιφέρουσα το ηθικό πλεονέκτημα- Αριστερά αλλά αδίκως όταν το έχουν αποδεχτεί σε κάθε άλλη περίπτωση επειδή «έτσι γινόταν».

Άλλωστε οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του «κρατισμού» εμφανίζονται να είναι σήμερα αυτοί που στελέχωσαν το δημόσιο αναξιοκρατικά και το διόγκωσαν κατά τρόπο προκλητικό, διορίζοντας μέχρι και τα δισέγγονά τους. Σε αυτή την ίδια παρανοϊκή χώρα, δικαιούται η ΝΔ να επαγγέλλεται κεντρώα και φιλελεύθερη στροφή έχοντας ως αντιπρόεδρο τον Άδωνι Γεωργιάδη ή τα δύο κόμματα του παλιού δικομματισμού να κατηγορούν την οικογενειοκρατία και το νεποτισμό. Ή τέλος, κάποιοι να υποστηρίζουν πως η εφαρμογή του μνημονίου σήμερα είναι μια εθνική ανάγκη ενώ στο παρελθόν ήταν μια νεοφιλελεύθερη εμμονή. Ίσως να ήταν και τέτοια αλλά…

Είναι η χώρα όπου τα σενάρια της Οικουμενικής Κυβέρνησης κυριάρχησαν επί δύο μήνες και μετά από νωπή λαϊκή εντολή ενώ η ΝΔ δεν είχε καν αρχηγό και  έπαψαν ξαφνικά μόλις απέκτησε !  Τα νέα σενάρια, που θα καλλιεργούνται το επόμενο διάστημα  θα είναι μάλλον αυτά των πρόωρων εκλογών ενώ είναι δεδομένο ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί τις απεύχονται, όσο ο Τσίπρας δεν έχει περάσει όλα τα επώδυνα μέτρα όπως ελπίζουν παρά την περί του αντιθέτου ρητορική τους. Και είναι δεδομένο ότι το επόμενο διάστημα θα μιλήσουν για πρόωρες εκλογές αυτοί που υποστήριζαν ότι η χώρα δεν αντέχει νέες εκλογές, ήδη πριν από αυτές του Σεπτέμβρη…

Ο αμοραλισμός συνεχίζει να τέμνει την πολιτική ζωή του τόπου και μαρτυρά ίσως και την αγωνία όσων συνθλίβονται από το νέο δικομματισμό που οικοδομείται. Όχι επειδή κάποιοι ενοχλούνται από το δικομματισμό αλλά γιατί οι δύο πόλοι εξουσίας που διαμορφώνονται δεν έχουν χώρο για όλους και μοιραία οδηγούν σε ανακατατάξεις. Αλλά και σε επίπονα διλήμματα για όσους δεν μπορούν να υπάρξουν ως αυτοτελείς πολιτικές οντότητες χωρίς τη διαχείρισης της εξουσίας.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com