Τη ματαιότητα της όποιας εμπλοκής της συντεταγμένης πολιτείας με το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, απέδειξαν για πολλοστή φορά τα γεγονότα της Λεωφόρου. Δεν αρκούν τα κλισέ και οι διαπιστώσεις της επόμενης μέρας, δεν αρκούν οι γενικόλογες διακηρύξεις ή οι δακρύβρεχτες αναλύσεις για τον επαγγελματικό αθλητισμό, δεν αρκούν οι φτηνές ρητορικές που προσπαθούν να δικαιολογήσουν είτε την αδικία είτε την καφρίλα, μεταχειριζόμενες εργαλειακά τον οπαδισμό.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο συντίθεται κυρίως από άθλιους υποκοσμιακούς τύπους, άτομα που δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία κοινωνική αναφορά και παρουσία αν δεν ήταν ενταγμένοι σε ένα παραγοντικό σύστημα που τροφοδοτείται από τον οπαδισμό και τη βία για να συντηρεί τους ιδιωτικούς στρατούς των επιχειρηματικών συμφερόντων. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι η αλητεία που κρύβεται στη σκοτεινή πλευρά της πόλης και σε αυτό το επίπεδο διερωτάται κανείς γιατί θα πρέπει να συνομιλεί και να νομιμοποιεί πλέον η Ελληνική Πολιτεία ένα σύστημα μπράβων, στημένων αγώνων, κοινωνικής απαξίωσης, επαγγελματιών οπαδών και χουλιγκάνων, που σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, επωάζουν το φασισμό.
Παρότι η ψήφιση του νέου – του πλέον αποφασιστικού μέχρι σήμερα – αθλητικού νόμου είχε προκαλέσει την αντίδραση των παραγόντων, η εικόνα του ελληνικού πρωταθλήματος έδειξε ότι κανένα ρυθμιστικό πλαίσιο δεν μπορεί να επηρεάσει την αλητεία που δρα ανεξέλεγκτα και μάλλον γελάει, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να θέσει κανόνες. Δεν υποστήριξε κανείς ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα του ποδοσφαίρου στις προηγμένες χώρες είναι αγγελικά πλασμένο αλλά ως προϊόν του σύγχρονου καπιταλισμού, εκεί λειτουργεί με κανόνες, ανήθικους μεν αλλά υπαρκτούς.
Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι ζήτημα εξόχως κοινωνικό και πολιτικό. Μια κυβέρνηση που έχει την εντολή να μεταρρυθμίσει, είναι υποχρεωμένη να σταματήσει την αναπαραγωγή αυτού του καθεστώτος και να το αντιμετωπίσει διαφορετικά από όσα συνέβησαν εδώ και 35 χρόνια.
Το πρωτάθλημα ως Fight Club
Αυτό το σύστημα συμφερόντων που δρα με την επίφαση ενός αθλητικού γεγονότος ή ενός εμπορικού προϊόντος δεν μπορεί να ρυθμιστεί από κανόνες. Παρά τις προσπάθειες ηθικής ή μικροπολιτικής νομιμοποίησης, στον πυρήνα παραμένει μια παρακμιακή δραστηριότητα απόλυτη κοινωνική αλλά και αθλητική – πια – απαξία. Είναι μικρές και μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Άρα τι δουλειά έχει η συντεταγμένη πολιτεία να συνομιλεί με αυτό τον υπόκοσμο και να γίνεται μέρος του προβλήματος ακουμπώντας σε συμφέροντα που «λερώνουν»; Το επαγγελματικό πρωτάθλημα είναι ένας πόλεμος συμμοριών που αντιμάχονται σε προκαθορισμένα ραντεβού, ένα fight club στο οποίο δεν έχει καμία δουλειά η Πολιτεία, όποιοι και αν ελέγχουν τις συμμορίες. Ας αποκόψει κάθε επαφή και ας μεταφέρει την αντιμετώπιση αυτής της δραστηριότητας στις διωκτικές αρχές. Το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι θέμα του υπουργείου Πολιτισμού αλλά των Υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης.
Εκτός αν έχει σκοπό να λάβει σοβαρές αποφάσεις. Γιατί στις συντεταγμένες κοινωνίες όταν στις κακόφημες συνοικίες διεξάγονται παράνομοι αγώνες πάλης με στημένα στοιχήματα και κάθε λογής αλητεία, δεν προσπαθούν να θέσουν κανόνες, αλλά τους διαλύουν. Κάθε άλλη προσπάθεια είναι μάταιη.
ΥΓ: Και η αθλητική δημοσιογραφία ας κάνει επιτέλους την αυτοκριτική της γιατί αυτό τον υπόκοσμο υπηρετούν πολλά, πάρα πολλά, μέλη της.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com