SIDIROPOULOS-EDITORIALΗ υπόθεση με τον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ από την αντιρατσιστική πρωτοβουλία  Θεσσαλονίκης μαρτυρά την πλέον προφανή και συνήθη παθογένεια στο χώρο της αριστεράς, την περιχαράκωση. Η οποία λόγω του κατακερματισμού δεν προκαλεί  το ενδιαφέρον της κοινωνίας αλλά σε μείζονα κοινωνικά ζητήματα είναι εξαιρετικά σημαντική και με αυτή λογική  αδυνατίζει το χαρακτήρα του μετώπου και στερεί τα μαζικά χαρακτηριστικά των αγώνων, καταδικάζοντάς τους σε αναποτελεσματικότητα. Σε αυτή την κίνηση βέβαια διαφώνησαν, όπως προκύπτει από διάφορες αντιδράσεις πολλά από τα στελέχη της αντιρατσιστικής πρωτοβουλίας που δεν ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ (τώρα ή παλαιόθεν)

Σε πιο απλά ελληνικά, μια μερίδα της Αριστεράς φαίνεται πως ασπάζεται την αντίληψή ότι το αντιφασιστικό κίνημα είναι ένα προνόμιο μικρών συλλογικοτήτων της Αριστεράς με όρους σκληρών δογματικών διαπιστευτηρίων. Αυτή η λογική ουσιαστικά ενσπείρει την επικίνδυνη απομόνωση από το αντιφασιστικό κίνημα για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, των δημοκρατικών πολιτών και το στερεί από τη μαζικότητά του.

Η σημασία της μαζικότητας του αγώνα

Είναι κατανοητή η επίδραση των εργαλείων της Αριστεράς γύρω από την ανάλυση του φαινομένου του φασισμού και της δράσης ενάντια σε αυτόν, αλλά η εμπειρία απέδειξε ότι όταν το αντιφασιστικό κίνημα μαζικοποιήθηκε στη χώρα, τότε η φασιστική απειλή –που υπήρξε η κορωνίδα των αγώνων τα τελευταία χρόνια- αποκρούστηκε, αποτελεσματικά. Η δράση που έχει καταγραφεί μετά την ανάδυση του φαινομένου της Χ.Α., έδειξε ότι η συνένωση δυνάμεων στη λογική του μετώπου, ανάμεσά τους και ο ΣΥΡΙΖΑ που τα τελευταία χρόνια άσκησε κυρίαρχη πολιτική επιρροή και είχε τη δυνατότητα να κινητοποιήσει μεγάλες μάζες της κοινωνίας όχι εν συνόλω ριζοσπαστικοποιημένες φυσικά, κατέστησε το σχήμα απολύτως αποτελεσματικό.

Μπροστά στο νεοναζισμό, το αντιφασιστικό κίνημα δεν περιχαρακώθηκε αλλά συνέκλινε  στη βάση ενός κοινού πλαισίου που μπορούσε να συμπεριλάβει ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Και έτσι, αντιμετωπίστηκε η απειλή αποφασιστικά και παγιώθηκε στο σύνολο του συνταγματικού τόξου η εικόνα και ο χαρακτήρας της ΧΑ ως περιθωριακής εγκληματικής συμμορίας με χαρακτηριστικά πολιτικής βίας και μισαλλόδοξου λόγου χωρίς να «χαρίσουν» κανέναν και να καταπολεμήσουν την ανοχή ενός μικρού μέρους της κοινωνίας.

Τα τείχη που υψώνονται

Άρα η όποια -ενδεχομένως ιδεολογικά έντιμη- κριτική για τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας και την εφαρμογή ενός μνημονίου, δεν μπορεί να είναι η αιτία της διάσπασης στην ενότητα του αντιφασιστικού κινήματος. Τα κριτήρια που τίθενται, τα τείχη που υψώνονται, η άρνηση σε πολίτες με αποδεδειγμένη διαδρομή  και η απομόνωση του κινήματος αποτελεί μια επικίνδυνη λογική , πολύ περισσότερο όταν η περιθωριοποίηση γκρεμίζει τις γέφυρες με το χώρο που σήμερα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει αποφασιστικά την άσκηση της εξουσίας. (Η οποία, σημειωτέον, στο πρώτο αυτό διάστημα και άσχετα με τις υπόλοιπες πολιτικές, στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επέδειξε σημαντικό και συνεπές έργο, κυρίως νομοθετικά)

Η αυτονομία των κινημάτων δεν εξαρτάται από την πολιτική ένταξη των μελών τους, που είναι μοιραία και αναπόφευκτη, αλλά από τον τρόπο που εκδηλώνουν το καθήκον τους σε κάθε αγώνα.  Άλλωστε, δεν έλειψαν αυτοί που υποστηρίζουν ότι κάποιοι που σήμερα αντιδρούν στη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν  υποτιμούσαν τη συμμετοχή των άλλων, όταν οι ίδιοι ανήκαν στο ΣΥΡΙΖΑ…

Οι αποκλεισμοί από την αντιφασιστική δράση και, εν προκειμένω από το αντιρατσιστικό φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, προφανώς το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να φαλκιδεύουν τις κοινωνικές συμμαχίες που οικοδομούνται για τη δράση ενάντια στο φασισμό και το σύγχρονο πρόσωπό του. Ο αγώνας κερδίζεται με προσήλωση στο στόχο και όχι με ανούσιες περιχαρακώσεις. Γιατί στο τέλος της ημέρας πρέπει να σκέφτεσαι ποιος κέρδισε και ποιος έχασε.

 Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com