Πολλές φορές, συχνά υπερβολικά, χρησιμοποιήθηκε στον πολιτικό λόγο και την αρθρογραφία το παράδειγμα της Οκτωβριανής επανάστασης, ακόμη και η «τιμωρητική ειρήνη» που υπέγραψε ο Λένιν – αυτή μάλλον αδόκιμα- σε μια προσπάθεια να παραλληλιστεί η κρισιμότητα της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά με τη σημασία που είχε πριν από έναν αιώνα, η ανάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους.
Πράγματι σε κάποιο βαθμό υπάρχει ένας παραλληλισμός αλλά ίσως πρέπει να αφήνει κανείς μακριά τους συναισθηματισμούς ενός εντελώς διαφορετικού ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου και να αναζητά την ουσία –τότε και τώρα- που δεν είναι η ανάληψη αλλά η διατήρηση της εξουσίας. Η επέλαση της Οκτωβριανής Επανάστασης έγινε χωρίς να προβληθεί κάποια αντίσταση, τη στιγμή που ο αντίπαλος είχε καταρρεύσει ήδη. Το ζητούμενο, λοιπόν, ήταν να καταφέρουν να παραμείνουν στην εξουσία και να διοικήσουν ένα αχανές κράτος κάτι που το 1917 τα κατάφεραν αλλάζοντας τον κόσμο ριζικά για 70 χρόνια –ίσως όχι όπως περίμεναν αλλά τον άλλαξαν- και επηρεάζοντας τον ακόμη και σήμερα.
Στην Ελλάδα του 2015 η αντίσταση από τους πολιτικούς αντιπάλους, προφανώς και είναι ανύπαρκτη πλέον -σε προφανή αντιστοιχία- αφού το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε χωρίς μεγάλη προσπάθεια (και ίσως όχι από τον ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ) και θα συνεχίσει τη συρρίκνωσή του, πληρώνοντας αμαρτίες ενός αιώνα φαυλότητας και βολικών εκδοχών της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στη δική μας πιο γήινη κλίμακα, οι προσδοκίες για την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι να καταλάβει ειρηνικά το κράτος και να το διοικήσει. Γιατί μόνο τότε θα έχει την ευκαιρία να επηρεάσει -κατ’ αντιστοιχία – τις δικές μας ζωές, να αλλάξει κάπως το δικό μας κόσμο, χωρίς μαξιμαλιστικές και δογματικές προσδοκίες που ήδη έχει πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βλέποντας τη μεγάλη εικόνα.
Τι αναγνώρισε η κοινωνία στο ΣΥΡΙΖΑ
Η διαδρομή αυτή περνά από την επώδυνη έγκριση της συμφωνίας στη Βουλή, η οποία φαίνεται προδιαγραμμένη καθώς ο πυρήνας και το πλαίσιό της δεν διαφέρουν σε κάτι από όσα τον τελευταίο μήνα πέρασαν από τη Βουλή. Ισως είναι σωστό το παράπονο του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας σε μια κρίσιμη στιγμή πήραν από την κοινωνία ευκαιρίες και χρόνο, ακόμη και μετά από σοβαρά λάθη, ακόμη και με την πολυτέλεια να προβληματίζονται για τις ιδεολογικές τους διαφωνίες, που αυτοί δεν θα είχαν ποτέ. Η εικόνα ενός ανώριμου έφηβου που εφορμά προς την εξουσία, όπως την περιέγραψαν οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, σε κάποιο βαθμό επιβεβαιώθηκε. Αλλά διέφυγε από τους αντιπάλους του ότι στον έφηβο αυτό αναγνωρίστηκε το θάρρος και η εντιμότητα. Γι΄αυτό και η κοινωνία προδιαγράφει την ενίσχυση του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, όσα μνημόνια και αν υπογράψει, όσες διασπάσεις και αν υποστεί το κόμμα του, ελπίζοντας σε αποτελεσματική διακυβέρνηση. Ίσως τίποτε εδώ και μήνες δεν ανταποκρίνεται στις αναλύσεις της Αριστεράς αλλά είναι η μεγάλη ευκαιρία της. Άλλη δεν θα υπάρξει…
Τα λάθη που πλήρωσε η κυβέρνηση στο εσωτερικό
Στην ηγετική ομάδα υπήρξε εξαρχής μια -δικαιολογημένη δεδομένης της ανατροπής και των αντανακλαστικών που προκαλεί μια αριστερή κυβέρνηση- λογική «βελούδινης» μετάβασης σε ένα νέο καθεστώς, χωρίς αναστάτωση ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχεια του κράτους, να μην τρομοκρατηθεί η κοινωνία, να αποφευχθεί η εικόνα των ρεβανσισμών, πολύ περισσότερο την ώρα που ήταν σε εξέλιξη κρίσιμες διαπραγματεύσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο σκέψης εντάχθηκαν τα πρόσωπα που βρέθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ ή την κυβέρνηση «εκ μεταγραφής» ίσως γιατί «γνωρίζουν τη δουλειά». Όμως οι επιλογές όλων αυτών συχνά αναπαρήγαγαν κατεστημένα του παρελθόντος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Ι. Βαρουφάκη ή τον Ι. Πανούση, που δέχθηκαν αρκετά βέλη από το κόμμα, καθώς και άλλα πρόσωπα και πρακτικές που ήδη έχουν εκτεθεί και εσωκομματικά, ιδιαίτερα από τους «53» σε επίσημο τόνο. (Και όλα αυτά στον αντίποδα μιας εσωστρέφειας και αναντιστοιχίας με την κοινωνία σε σειρά άλλων επιλογών που αποτέλεσαν «βαλβίδα εκτόνωσης» στο κόμμα και διατήρησαν ισορροπίες)
Στο εσωτερικό θα κριθεί ο Τσίπρας !
Σε κάθε περίπτωση, η λογική αυτή, εκ του αποτελέσματος κρίνεται ότι δεν απέδωσε τα αναμενόμενα καθώς ομάδες συμφερόντων που εκπροσωπούν το παρελθόν επιβίωσαν σε θέσεις κλειδιά της διοίκησης, δημιούργησαν προβλήματα στην άσκηση της εξουσίας και εξέπεμψαν κακούς συμβολισμούς για όσους ανέμεναν ότι η Αριστερά θα αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Τώρα, με δεδομένη την εμπειρία των πρώτων μηνών είναι σαφές ότι η ανάγκη επιβίωσης αυτής της κυβέρνησης αλλά και η επιταγή της κοινωνίας είναι, αφού «ξεκαθαρίσει» το εσωκομματικό τοπίο (με τις εξελίξεις περίπου προδιαγραμμένες), να «σκουπίσει» το κράτος και τα κατεστημένα του παρελθόντος, τη διαφθορά και τη φαυλότητα, με ξεκάθαρο αριστερό στίγμα. Σε κάποιες περιπτώσεις η αυτοτελής λειτουργία του κράτους έδειξε άμεσα αποτελέσματα αλλά στις περισσότερες έδειξε λογικές αυτονόμησης και «παρακράτους». Η χρυσή τομή είναι αυτή που αναζητείτα γιαίτ είναι αλήθεια ότι η εικόνα ελεεινών υπηκόων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που πλούτισαν στα χρόνια της φαυλότητας, να αναβαπτίζονται σήμερα σε «αριστερούς» πλασάροντας εαυτούς ως χρήσιμους, είναι αποκρουστική. (σε αυτό θα επανέλθουμε σε κατάλληλο χρόνο)
Από την εμπειρία των λίγων μηνών αποδείχτηκε ότι τα καλύτερα στελέχη που καταξιώθηκαν στην κυβέρνηση και το κράτος, είναι αυτά που εκφράζουν με σαφήνεια και πιστότητα τις συγκλίνουσες πλειοψηφούσες τάσεις του κόμματος (ίσως και συμπτωματικά) αλλά και την ιδεολογική συνέπεια στις θεμελιώδεις αρχές της Αριστεράς, χωρίς θεωρίες «εξαιρέσεων» από αυτές. Και αυτό παραμένει όρος επιβίωσης της πρώτης, και της δεύτερης όπως φαίνεται, αριστερής κυβέρνησης.
Όχι για να δικαιώσει τον κόσμο της Αριστεράς. Αυτό το χρέος, ουσιαστικά και συμβολικά, το απόγευμα του Γενάρη στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής εκπληρώθηκε με τρόπο εξαιρετικό. Τώρα πρέπει να δικαιώσει όλη την κοινωνία, ακόμη και αυτή που συνεχίζει να βλέπει με μίσος το ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνά μια χώρα και ένα κράτος που θεωρούσε φέουδο . Για να υπενθυμίσει ότι οι μεγαλύτερες επαναστάσεις είναι αυτές που καταφέρνουν να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων. Χωρίς μεγάλα λόγια…
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
