Με αφορμή τις αντιδράσεις των αγροτικών οργανώσεων για τις πολύ αρνητικές επιπτώσεις των νέων μέτρων στο αγροτικό εισόδημα είναι μια καλή αφορμή για να δικαιωθεί η άποψη όλων όσων αυτά τα δύσκολα χρόνια κατέκριναν τη λογική του «κοινωνικού αυτοματισμού» και επεσήμαναν τη σημασία του μαζικού αγώνα που δεν θα ναρκοθετεί τις επόμενες διεκδικήσεις.
Οι κοινωνικοί αγώνες δομούνται στη βάση της αλληλεγγύης και της συστράτευσης και αυτό είναι κάτι που αγνόησαν πολλοί τα προηγούμενα χρόνια γιατί ήλπιζαν ότι ήταν ασφαλείς όσο το πολιτικό κατεστημένο προστάτευε ορισμένες συντεχνίες και εξαθλίωνε κάποιες άλλες λόγω μικρότερου πολιτικού κόστους. Τελικά όμως με τους αγώνες και τις αδικίες, στο τέλος άλλαξε και το «κατεστημένο» ενώ απέναντι συνέχισαν να βρίσκονται όσοι – και είναι λίγοι – με συνέπεια ήταν στους δρόμους όλα αυτά τα χρόνια.
Πράγματι όταν διάφορες άλλες κοινωνικές ομάδες επλήγησαν, κανείς δεν τους συμπαραστάθηκε, όταν πχ η κτηνοτροφία λεηλατήθηκε βάναυσα από τα καρτέλ, κανείς δεν ήταν δίπλα της. Τώρα λοιπόν που το νέο μνημόνιο πλήττει ΚΑΙ την αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να συμπαρασταθούν γιατί θεωρούν ότι τα προηγούμενα χρόνια οι αγρότες δεν μοιράστηκαν με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες το βαρύ κοινωνικό κόστος των μνημονίων αλλά ούτε τους αγώνες εναντίον τους. Κανείς φυσικά δεν ξεχνά τον τρόπο που οι αγροτοπατέρες στα χρόνια των παχέων αγελάδων, εξαργύρωναν πολιτικά και οικονομικά τους ολιγοήμερους αποκλεισμούς δρόμων, «στρογγυλοκαθισμένοι» σε παχυλές επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες και δικαιώματα με σύμμαχους τους δημαγωγούς πολιτικούς πάνω στα τρακτέρ…. Τα όσα έχουν ακουστεί για τον αγροτικό συνδικαλισμό, τη διαχείριση των τελευταίων δεκαετιών και τους μηχανισμούς που στήθηκαν, είναι μνημειώδη.
Τι έλεγαν οι συνδικαλιστές πριν από λίγες μέρες
Τώρα η κατανομή των βαρών και το μίγμα των μέτρων άλλαξε, και έγινε μάλλον δικαιότερο, παρότι παραμένει βαρύ για όλους. Αλλά οι «κοινωνικοί αυτοματισμοί» που ευνόησαν αρκετούς την περίοδο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έχουν αφήσει τα σημάδια τους. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι πριν από 20 μέρες, ενόψει του δημοψηφίσματος οι Ενώσεις των Αγροτών είχαν ταχθεί με θέρμη υπέρ του ΝΑΙ, το οποίο συμπεριελάμβανε πολύ βαρύτερα και σκληρότερα μέτρα σε βάρος των αγροτών. Σε ένα άλλο παράδειγμα, η ΓΣΕΕ στο δημοψήφισμα (ένα από τα τελευταία προπύργια του πασοκικού συνδικαλισμού των «σωματείων-σφραγίδων») στο δημοψήφισμα έλεγε ΝΑΙ στις φρικαλεότητες και την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων της αρχικής συμφωνίας. Τώρα, πώς θα καλέσει τον κόσμο στο δρόμο, όταν προέγραψε και συμφώνησε με μέτρα, χειρότερα μάλλον από αυτά που θα έρθουν στους εφαρμοστικούς νόμους;
Ακόμη και οι επαγγελματοβιοτέχνες και τα Επιμελητήρια έκαναν κομματική σπέκουλα και υποστήριξαν το σκληρό μνημόνιο πριν από λίγες μέρες. Τώρα, ρωτάει κάποιος, γιατί διαμαρτύρονται όλοι αυτοί οι συνδικαλιστές για τον αδιαμφισβήτητα υφεσιακό χαρακτήρα των μέτρων. Η απάντηση είναι ότι δικαίως διαμαρτύρονται αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι ο συνδικαλισμός όλα αυτά τα χρόνια ταυτίστηκε απόλυτα με τα δικομματικά συμφέροντα και τους μηχανισμούς, λειτούργησε υπέρ τους, αντέδρασε πάντα επιλεκτικά και με ιδιοτέλεια και τώρα δεν έχει καμία αξιοπιστία ή αγωνιστική ισχύ.
Στις κινητοποιήσεις που θα έρθουν λοιπόν, οι κοινωνικές συμμαχίες δεν θα είναι ειλικρινείς, δεν θα έχουν αποτέλεσμα και δεν θα έχουν δυναμική γιατί αρκετοί από τους συμμετέχοντες, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν «αραχτοί» και παρακολουθούσαν αμέριμνοι , οχυρωμένοι στα προνόμιά τους, όσους έπληττε η σκληρή ανθρωπιστική κρίση. Και ήρθε η ώρα να εφαρμόσουν μνημόνιο αυτού που ήταν στους δρόμους όλα αυτά τα χρόνια και έτρωγαν τα δακρυγόνα !
Σαρωτική θεσμική αλλαγή στο συνδικαλισμό
Αν κάτι πρέπει να προσφέρει αυτή η κυβέρνηση, μαζί με τα αναγκαστικά σκληρά μέτρα που έχουν δημιουργήσει δικαιολογημένη εσωστρέφεια και περίσκεψη, είναι ένας σαρωτικός επανακαθορισμούς του συνδικαλισμού σε κάθε επίπεδο καθώς και των αγροτικών σωματείων, προκειμένου να προκύψουν υγιείς δυνάμεις και να ξηλωθεί το παλαιοκομματικό κατεστημένο. Και αυτό θα πρέπει να το υποστηρίξει όμως και στο μίγμα των μέτρων που θα έρθουν. Παρά το ιδεολογικό σοκ της συμφωνίας, αυτός είναι ο χώρος που πρέπει να τα εφαρμόσει , υλοποιώντας την υπόσχεση για δικαιότερη κατανομή χωρίς να εξαιρέσει «ρετιρέ» (με τα οποία ενδεχομένως να συνομιλεί προνομιακά) αλλά να τους επιμερίσει το βάρος που καλούνται να πληρώσουν οι μικρότεροι.
Να επιμερίσει τα βάρη αλλά και το πολιτικό κόστος και να προσφέρει στη χώρα ως θεσμική θωράκιση ένα αξιοπρέπές συνδικαλιστικό οικοδόμημα για τις επόμενες γενιές. Χωρίς πάτρονες και εκκολαπτόμενους πολιτικάντηδες, χωρίς σωματεία «σφραγίδες». Το οξύμωρο λοιπόν είναι ότι ο συνδικαλισμός είναι ακρωτηριασμένος και δεν μπορεί να διεκδικήσει το παραμικρό ενώ η ίδια η κυβέρνηση έχει μεγαλύτερη επίγνωση των κοινωνικών αναγκών και απείρως περισσότερα «χιλιόμετρα» στις πορείες σε σχέση με τις απαξιωμένες οργανώσεις και τους συνδικαλιστές που θα την αντιπαρατεθούν !
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
YΓ Στους δρόμους θα βρεθεί και ένα κομμάτι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που αντιδρά στην εφαρμογή των μέτρων. Είναι ένα ζήτημα που θα κριθεί με ασφάλεια όταν θα υπάρχουν δείγματα του τρόπου που θα κινηθούν σε αυτή την ιδιότυπη κριτική «στήριξη» της Κυβέρνησης .Όμως όσο και αν υπάρχει μια έντιμη ιδεολογική αφετηρία στον προβληματισμό τους η κοινωνική αναφορά σε σχέση με την ηγεσία είναι αισθητά μειοψηφική . Όσο και η απόσταση από το 3 μέχρι το 36% που πιστώνεται συντριπτικά στον Τσίπρα.
