SIDIROPOULOS-EDITORIALΕίχαμε γράψει λίγες μέρες πριν ότι η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν ένα ρίσκο επιβεβλημένο απέναντι στην ευθεία παρέμβαση των Ευρωπαίων και την επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησης της χώρας – που δεν φαίνεται να εγκαταλείφθηκε- πλην όμως ρίσκο. Και οι ερμηνείες φυσικά, από κάθε οπτική, είναι πολλές.

Αποδεικνύεται όμως πωςι όταν έχεις μαζί σου τους πολίτες, με ένα μήνυμα εκκωφαντικό όπως αυτό που εξέπεμψαν εν μέσω μιας επιχείρησης τρομοκρατίας και παρεμβάσεων στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα, μπορείς να παίρνεις το ρίσκο. Δε χωρά αμφιβολία ότι ο απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού Αλέξης Τσίπρας, μετέτρεψε σε προσωπικό θρίαμβο μια μάχη που είχε απειλήσει ανοιχτά την επιβίωση της κυβέρνησης και της προοπτικής της Αριστεράς, μόλις 5 μήνες μετά την εκλογική νίκη. Και απέδρασε από τον εκβιασμό των ξένων, ισχυροποιώντας τη θέση του στο πολιτικό σκηνικό, έχοντας εξοντώσει πολιτικά όλους τους αντιπάλους με τρόπο εντυπωσιακό ! Η «αριστερή παρένθεση» έλαβε τέλος για τους ντόπιους οπαδούς της και οι εμπνευστές είναι πλέον στο περιθώριο της πολιτικής….

Είχαμε επίσης αναφέρει ότι η προηγούμενη Παρασκευή σήμανε και την στροφή, αναγκαστική, στο ρεαλισμό για όλους. Ενδεχομένως η λαμπρή αυτή νίκη να κάλυψε προσωρινά και λάθη που έχουν γίνει ή δυσλειτουργίες αλλά η παραίτηση του Γιάννη Βαρουφάκη (παρότι θεωρείται ότι εκπλήρωσε επιτυχημένα τον ειδικό σκοπό της παρουσίας του σε αυτή τη θέση) μαρτυρά ότι από την επόμενη στιγμή ο Πρωθυπουργός επιχειρεί με ρεαλισμό (ίσως και να κατηγορηθεί ότι ενδίδει σε πιέσεις των Ευρωπαίων) και με την αποφασιστικότητα που πηγάζει από το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα, να προωθήσει το θέμα της συμφωνίας, αποστολή που διέρχεται μέσα από ανυπέρβλητα εμπόδια και δεν λύθηκε από το δημοψήφισμα καθαυτό.

Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί και οι συστημικές δομές την επόμενη μέρα

 Ήταν και ένα καλό μάθημα για την Αριστερά ότι η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας δεν συνιστά και ανατροπή των συστημικών δομών (ΜΜΕ, συνδικαλισμός, κλπ) που είναι φανερό πως συνεχίζουν να λειτουργούν ως «πέμπτη φάλαγγα» των συμφερόντων του παλιού πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, οι πληροφορίες λένε ότι ξεκίνησε μια εσωτερική και σιωπηρή επιχείρηση ελέγχου του κράτους, σε πρώτο βαθμό, για ευνόητους λόγους.

Αυτοί οι μηχανισμοί δεν καταλύθηκαν αλλά ένας σταδιακός μετασχηματισμός των κυρίαρχων κοινωνικών διεργασιών, ξεκίνησε να γίνεται σαφής από τους διαχωρισμούς που, λανθασμένα, έθεσαν οι υπέρμαχοι του ΝΑΙ. Η αντίληψη ότι κάποιοι φτωχοί (αυτοί που συνηθίζουν να κάνουν «λάθος επιλογές») απειλούν τα κεκτημένα μιας ανώτερης τάξης, έγινε σαφής από την προσπάθεια να απειληθούν τα λαϊκά στρώματα ότι πρέπει να κάνουν μεγαλύτερες θυσίες για να διασώσουν τις ελίτ και να αποτραπεί ο «κίνδυνος της Αριστεράς».

Ο λαός προσήλθε στις εκλογές με πολύ έντονα ταξικά χαρακτηριστικά και απάντησε στο δίλημμα που τέθηκε απολύτως συνειδητά χωρίς στεγανά και φοβίες. Οι αντίπαλοι του Πρωθυπουργού έφεραν στον Τσίπρα σε επαφή με ευρύτερα ακροατήρια, σπάζοντας τις διαχωριστικές γραμμές, με νέους όρους. Είναι ο ηγέτης στον οποίο εναποθέτει τις ελπίδες της πλέον η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αρκεί, μετά την όποια συμφωνία, να προχωρήσει άμεσα ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα στο εσωτερικό, για τα αυτονόητα, σε μια χώρα κατεστραμμένη.

Η ρητορική που κατάρρευσε και ο πολιτικός μετασχηματισμός

Εκτός από τη ρητορική, κατέρρευσε και η στρατηγική όσων αγωνίστηκαν για το ΝΑΙ καθώς –ανάμεσα σε ετερόκλητες και με διαφορετικά κριτήρια εκλογικές συμπεριφορές – η πλευρά τους, κάλεσε σε υπερψήφιση ενός σκληρού μνημονίου και άρα αναίρεσε την όποια αντιπολιτευτική ρητορεία θα μπορούσε να υπάρξει στο πακέτο που όλοι ελπίζουν ότι θα προκύψει.

Για το μοναδικό ιδεολογικό χώρο που έχει παραμείνει ζωντανός ως αντίλογος και εκφράζει κυρίαρχα η ΝΔ , η ανάγκη της κοινωνίας προτάσσει, αφού απαλλαγεί οριστικά από τον ακροδεξιό αντιδραστικό κύκλο ανθρώπων του Σαμαρά, να βρει προσανατολισμό και να επανέλθει, μετά από πολύχρονη και επίπονη διαδικασία, ως ένα κόμμα που θα εκφράσει ένα σοβαρό αστικό πολιτικό λόγο. Τα δε κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, ήδη βαρύνονται με τόσο μεγάλες «αμαρτίες» που κινδυνεύουν να «σαρωθούν» πολιτικά από το πολιτικό άστρο του Αλέξη Τσίπρα.

Τέλος, σε αυτή τη μάχη υπήρξε και μια ενδιαφέρουσα πολιτική συμπεριφορά για τον αριστερό χώρο. Το ΚΚΕ, ενδεχομένως και έχοντας εγκλωβιστεί στη ρητορική του, αναγκάστηκε να προκρίνει την αποχή ως αναγκαστική επιλογή αλλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο δεύτερος πιο ισχυρός πόλος της επαναστατικής αριστεράς, επέλεξε να συμπαραταχθεί με το ΟΧΙ και σε μια επιλογή επίπονη, αφού προφανώς συμπεριέλαβε μια λύση εντός Ε.Ε. και ευρώ. Ήταν μια διαφορετική προσέγγιση που δεν πέρασε απαρατήρητη για το χώρο που πρωταγωνίστησε μέχρι σήμερα στην ουσιώδη κριτική «εξ αριστερών» για το ΣΥΡΙΖΑ .

Το «όνειδος» των ελληνικών ΜΜΕ, ανέλπιστος συμπαραστάτης του Τσίπρα

Ανέλπιστος σύμμαχος στην προσπάθεια της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το δημοψήφισμα ήταν οι τραγικοί χειρισμοί των υπέρμαχων του ΝΑΙ που προέβαλαν ως «φρουρούς» της σταθερότητας όλο το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό που ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας και μάλιστα με τρόπο εμβληματικό (Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου κλπ) Φυσικά, η εκστρατεία τρομοκράτησης της κοινής γνώμης που ενορχηστρώθηκε, εκφράστηκε με τρόπο χυδαίο μέσα από τα ελληνικά «κυρίαρχα» ΜΜΕ, τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, τις «αναλύσεις» των ειδικών και διάφορους δημοσιολογούντες, οι οποίοι υποχώρησαν σε ένα πολιτικό λόγο απελπιστικά διχαστικό και ακραίο, που έγινε αγενής, χυδαίος και ανεπίτρεπτος για τους εκπροσώπους της «πολιτικής καλής κοινωνίας» Και μέσα σε αυτό το κλίμα υστερίας, χάθηκαν οι νηφάλιες και οι σοβαρές φωνές που είχαν πολιτικά επιχειρήματα υπέρ του ΝΑΙ και τα εξέφεραν με πολιτικό πολιτισμό.

Αυτό ήταν το κομβικό σημείο μιας δημοκρατικής διεξόδου, όπως το δημοψήφισμα, που επιχειρήθηκε να χειραγωγηθεί από τα ΜΜΕ με τρόπο που αποτέλεσε μια μεγάλη ντροπή για την Ελληνική Δημοσιογραφία. Ήταν τόσο προκλητική και υπέρμετρα αγχώδης η πρόκληση για τη νοημοσύνη των πολιτών, ώστε προκάλεσε τέτοια οργή, που έκαμψε το φόβο που είχαν δημιουργήσει οι κλειστές τράπεζες, αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα των αντιπάλων του ΟΧΙ. Η ομογενοποίηση, τέλος, όλου αυτού του συστημικού μίγματος συμφερόντων, είναι μια πολύ απροκάλυπτη αποτύπωση των συμφερόντων μιας πολιτικής και κοινωνικής ελίτ, που ηττήθηκε κατά κράτος. (και δεν έχει αλλάξει ύφος και αισθητική ούτε την επόμενη μέρα)

Φυσικά οι καθυστερημένες ανακοινώσεις και δημόσιες εκφράσεις ανησυχίας για το «όνειδος» στα ΜΜΕ δεν ξεγελούν κανέναν. Κάποιοι συνεχίζουν και σφυρίζουν αδιάφορα αλλά το αίσχος δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο. Είναι επιτακτική ανάγκη ένας αυστηρός διοικητικός και πειθαρχικός έλεγχος που πρέπει να γίνει από Ενώσεις και Ανεξάρτητες Αρχές για να διασφαλιστεί ότι η Ελληνική Δημοσιογραφία και τα ΜΜΕ δεν θα ξαναζήσουν αυτές τις ντροπιαστικές μέρες, όταν ο «αυριανισμός» έγινε καθολική δημοσιογραφική προσέγγιση και ο κόσμος διαδήλωσε βρίζοντας –απολύτως δίκαια – τους δημοσιογράφους. Ήδη, τα μικρόφωνα μεγάλου καναλιού όταν βγαίνει στον κόσμο ΔΕΝ φέρουν το διακριτικό του σταθμού. Αυτό κάτι σημαίνει…

Νίκη της δημοκρατίας

Σίγουρα η Ευρώπη τρομάζει με τη λαοφιλία του Τσίπρα και την γοητεία που ασκεί στα ακροατήρια. Αλλά μάλλον θα πρέπει να συνηθίσει ότι στην Ελλάδα οι δημοκρατικές διαδικασίες έχουν ακόμη κάποια σημασία. Αυτή ήταν και η μεγάλη νίκη της κυβέρνησης, η επαναφορά στη Δημοκρατία ! Και ο λαός έστειλε ακόμη περισσότερους στο σπίτι τους…

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com