Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια, ταυτόχρονα με την εκρηκτική άνοδο της αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα, ενσωματώθηκαν στον κορμό ενός παραδοσιακού αριστερού κόμματος, πρόσωπα και πρακτικές που είτε είχαν εθιστεί στον παλαιοκομματισμό και τη φαυλότητα, είτε δεν διέθεταν (και δεν διαθέτουν) την αναγκαία πολιτική και ιδεολογική συγκρότηση για να υποστηρίξουν το αξιακό περίγραμμα ενός τέτοιου κόμματος.
Το γεγονός αυτό, παράγωγο ίσως της συνύπαρξης «στις πλατείες» -σε μια ατυχή στιγμή που χρεώθηκε πολιτικά στο ΣΥΡΙΖΑ- με μια μειοψηφία οργισμένων πολιτών που ήταν μακριά από τις ιδέες της Αριστεράς και του πολιτικού πολιτισμού που κομίζει, δεν ήταν ορατό τα χρόνια της αντιπολίτευσης καθώς δεν χρειάστηκε να διαχειριστεί κρίσιμες ευθύνες και ζητήματα.
Οι νέοι «ταλιμπάν»
Όμως η ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης φανέρωσε ότι αυτή η μερίδα νέο-οπαδών του κόμματος συμπεριφέρεται ως ένα είδος «ταλιμπάν» με όρους φαυλότητας και «γαλαζοπράσινου» λαϊκισμού, με αισθητική και με ηθικό υπόβαθρο που δεν έχει – και δεν μπορεί να έχει – σχέση με την ιστορία του χώρου, με τις ιδέες του, με την ιδεολογική συγκρότηση των ανθρώπων που τον υπηρετούν με συνέπεια.
Η επίθεση λοιπόν αυτή στον κορυφαίο σκιτσογράφο μέσα στη λαϊκίστικη λαίλαπα που μεταφέρεται στα κοινωνικά δίκτυα, όπου αναπαράγονται με την ίδια ευκολία και ελαφρότητα μαζί με τις θέσεις της Αριστεράς ακόμη και οι ψευδεπίγραφες εθνικίστικες φαντασιώσεις ή οι γραφικές θεωρίες της συνομωσίας (συχνά από τον ίδιο κόσμο!), είχε ως αποτέλεσμα να χρεωθεί στους υποστηρικτές της κυβέρνησης, μια απαράδεκτη παρέμβαση στην ελευθερία του δημοσιογραφικού λόγου.
Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι αντέδρασαν πολύ χλιαρά αλλά το ενθαρρυντικό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και σύσσωμος ο χώρος της δημοσιογραφίας είχαν την προσήκουσα αντίδραση και καυτηρίασαν την πρωτοφανή επίθεση που δέχθηκε ο Αρκάς. Και ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει με αποφασιστικότητα όπως και η ανάγκη να καταλάβουν κάποιοι ότι η σάτιρα πρέπει να στοχεύει την εξουσία, πρώτα από όλα, άρα όσοι ζήτησαν την εξουσία, κληρονόμησαν και τη σάτιρα !
Ήταν όμως ένα καλό μάθημα για όσους, ελάχιστους ευτυχώς, διαχειρίζονται και αντιλαμβάνονται την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης – της πιο δύσκολης και κρίσιμης εδώ και πολλές δεκαετίες- με όρους παλαιοκομματικούς, με όρους αυριανισμού. Είναι ίσως οι ίδιοι που πριν λίγους μήνες υπερέβαλαν πως “je sui Charlie” και επέκριναν όσους διαφωνούσαν με τα όρια της σάτιρας (ακόμη και στην πιο τραβηγμένη εκδοχή της αλλά ενδεχομένως μόνο όταν πρόκειται για τη θρησκεία «του άλλου») και την υποκρισία του Σαμαρά. Άρα ήταν προφανώς ανακόλουθος ο τρόπος που αντέδρασαν, εμφανέστατα άδικος και ίσως ιδιοτελής. Αυτοί πρέπει άμεσα να απομονωθούν.
Αν κάτι έχει να περιφέρει ως αδιαμφισβήτητο πολιτικό τρόπαιο και κατάκτηση ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ηθικό του πλεονέκτημα. Και θα ήταν άδικο κάποιοι καινοφανείς «αριστεροταλιμπάν» να το θέσουν σε αμφισβήτηση στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Αριστερά, εδώ και 70 χρόνια !
Η είδηση που χάσαμε
Υπάρχει όμως και μια είδηση που χάσαμε μέσα στον πανικό:
Μετά από μια δεκαετία κατά την οποία το ΕΣΡ μετατράπηκε σε υπερσυντηρητικό προστάτη των ηθών και της «τάξης» κάποιων περασμένων δεκαετιών και επιχείρησε να επιβάλει αυτό τον αναχρονισμό στην τηλεοπτική πραγματικότητα (η οποία είχε τεράστια αλλά απείρως διαφορετικά ποιοτικά προβλήματα), πρόσφατα το ΣτΕ , δηλαδή και η δικαιοσύνη μετά την «ανεξάρτητη αρχή», έκρινε με αφορμή υπόθεση του Αλ Τσαντίρι ότι η σάτιρα έχει όρια ! Μάλιστα τα προσδιόρισε, κατά τη δική του εκτίμηση, κρίνοντας ότι η –πολύ απλούστερη και προφανέστερη άλλων περιπτώσεων- σάτιρα σε βάρος μιας ηθοποιού για το ταλέντο ή το δημόσιο γάμος της, υπερβαίνει τα όρια και συνιστά προσβολή προσωπικότητας.
Αυτό ήταν κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό και μάλλον χειρότερο γιατί σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα πυλώνα της δημοκρατίας και πολιτειακό θεσμό εξουσίας και όχι με σκόρπιους απολίτικους οπαδούς. Είναι ανησυχητικό επειδή αυτό το αξίωμα αποτυπώνεται σε μια δικαστική απόφαση, όπως συνέβη στο παρελθόν και με άλλες περιπτώσεις σάτιρας που βρέθηκε «στο απόσπασμα». Είναι δύο όψεις μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να ανεχθεί τον άλλον, τον διαφορετικό, τον ταλαντούχο αν δεν εξυπηρετεί την ιδιοτέλεια του καθενός ή τη δική του κοσμοθεωρία…
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
