SIDIROPOULOS-EDITORIALΟ θόρυβος, το χιούμορ και ο χλευασμός, σε μεγάλο βαθμό αιτιολογημένος,  που ακολούθησε την περιβόητη εισβολή «εξουσιαστών» στη Βουλή προφανώς και προσέδωσε στη συγκέντρωση των «Μένουμε Ευρώπη» πολλαπλά μεγαλύτερη  πολιτική σημασία από αυτή αυτή που διεκδίκησε και αυτή που της αναλογεί.

Όχι χωρίς λόγο όμως γιατί η συγκέντρωση αυτή προσφέρεται για χιούμορ,  συμπεράσματα και παραλληλισμούς. Φυσικά η πρώτη δεξιά διαδήλωση εκπλήρωσε ένα αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν την πολιτική τους αντίθεση στην Κυβέρνηση. Η δημοκρατία υπερασπίζεται το δικαίωμα κάθε πολίτη -ακόμη και αυτού που επιλέγει να στοιχίζεται πίσω από τον Άδωνι- να διαδηλώσει . Στην προκειμένη περίπτωση νιώθοντας ότι απειλούνται οι κατακτήσεις του παλαιοκομματισμού, για πρώτη φορά μεταπολεμικά. Εκεί  άλλωστε αφορά και ο παραλληλισμός της συγκέντρωσης αυτής με το συλλαλητήριο του 1944 από την αστική τάξη των Αθηνών, η οποία εμφορούμενη από τα αντικομμουνιστικά ένστικτά της θέλησε να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που απειλούσαν οι συγκεντρώσεις του ΕΑΜ. Οι συνθήκες και το  γενικότερο περιβάλλον σίγουρα είναι απείρως διαφορετικά αλλά στον πυρήνα τους οι δύο εποχές μας οδηγούν σε μια απλοϊκή ανάλυση, αυτή της προάσπισης των ταξικών συμφερόντων δυο διαφορετικών κόσμων. Θεμιτό και στις δύο περιπτώσεις πάντως

Η Αριστερά κατέκτησε το δικαίωμα της Δεξιάς (!) να διαδηλώνει χωρίς ΜΑΤ και ξύλο…

Δικαίωμα αυτής της τάξης με τα υπερσυντηρικά και αστεία -σε πολλές περιπτώσεις- πλακάτ και όλου του κόσμου που θεωρεί ότι απειλούνται τα κεκτημένα του, είναι η πολιτική διαμαρτυρία. Ευτυχώς για αυτούς έχει προηγηθεί ένας πολύ επίπονος και μεγάλος αγώνας των δυνάμεων της Αριστεράς  ώστε να κατακτήσει η κοινωνία το δικαίωμα να διαδηλώνει χωρίς καταστολή, δακρυγόνα, ξύλο και γκλομπς. Προηγήθηκαν 5 χρόνια αστυνομοκρατίας, καταπίεσης και αναστολής αρκετών συνταγματικών ελευθεριών, ώστε να μπορούν οι οπαδοί αυτής της καταστολής, να διαδηλώνουν τώρα ελεύθερα ! Γενικώς χρειάστηκαν –όπως πάντα στην Ελλάδα- οι αγώνες της Αριστεράς για να επανέλθει το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που είχαν απεμπολήσει οι «ευρωπαϊστές», που διαδήλωσαν προσκυνώντας τον Γιούνκερ και… φτάνοντας μέχρι την είσοδο της Βουλής!

Όμως, μπορεί ένας χώρος να κινείται με συνέπεια στις ταξικές του καταβολές έστω και στα «άγνωστα νερά» του πεζοδρομίου, μπορεί για τους ίδιους λόγους να αγνοεί τον κοινωνικό μετασχηματισμό που έχει προκληθεί και τις ανισότητες που έχει εμβαθύνει η κρίση στην ελληνική κοινωνία, υπάρχει και ένας χώρος που μεσολαβεί πολιτικά ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, ένας χώρος σε κρίση ταυτότητας και έκφρασης, ο οποίος έχει τις δικές του τεράστιες ευθύνες σε αυτή τη διαχείριση και αυτοαναιρείται αν ταυτίζεται με μια συγκέντρωση στην οποία ηγήθηκαν τα τέως στελέχη του ΛΑΟΣ!

Ο άλλοτε «προοδευτικός χώρος» έκλεινε τα μάτια για χρόνια!

Ως παρένθεση θα μπορούσαμε να επισημάνουμε την –εκδικητική ιστορικά- ρήση του Πρωθυπουργού προς τη νέα Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, την επομένη της εκλογής της, περί της ευθύνης του «προοδευτικού χώρου». Ήταν μια «πληρωμένη απάντηση» σε όσους για δεκαετίες επικαλούνταν τον «εκ δεξιών κίνδυνο» για να λεηλατούν εκλογικά την Αριστερά αλλά αποδείχτηκε πως έστησαν απλώς το δικό τους πελατειακό και κομματικό κράτος που στο τέλος, εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης εμμονής,  ομογενοποιήθηκαν τόσο πολύ με το «κράτος της Δεξιάς», ώστε συρρικνώθηκαν σε μικρά σχήματα, αντίστοιχα του παλιού ΣΥΝ. Σίγουρα και επειδή έπαψαν να εγγυώνται τα προνόμια της νέας φαύλης τάξης που αναδύθηκε μετά το ’80 και αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει.

Αυτός ο χώρος λοιπόν, που ελπίζει σε «ανάσταση νεκρών» για να επανέλθει στη διαχείριση του κράτους εδώ και μερικά χρόνια «το βουλώνει». Είναι αυτοί που «έκλειναν τα μάτια»  όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στον εφιάλτη της κυβέρνησης Σαμαρά, στη συνταγματική εκτροπή και την καταστολή, στην υπόγεια συναλλαγή με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, στη φίμωση της δημοκρατίας και το «μαύρο»  αλλά ενοχλούνται από το χιούμορ σε βάρος των «γιουνκεριστών» που διαδηλώνουν στο Σύνταγμα.

Που δεν ενοχλήθηκαν από την αισθητική και πολιτική παρακμή τυπου «Άδωνι» και Πάγκαλου στις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά τους ενοχλεί η Πρόεδρος της Βουλής.  Είναι όσοι θεωρούν «γραφικό» ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάζει ασυνήθιστη ιδεολογική συνέπεια για τα δικά τους δεδομένα αλλά δεν ενοχλήθηκαν εδώ και χρόνια με την ακροδεξιά φράξια που αποτελούσε τον πρωθυπουργικό πυρήνα, τις φασιστικές και ξενοφοβικές κορώνες που εκτοξεύτηκαν ανεύθυνα στην κοινωνία.

Είναι αυτοί που δεν ξεπέρασαν τον κυβερνητισμό, δεν εκπλήρωσαν το ρόλο τους μέσα στα αστικά κόμματα και τρομοκρατούνται από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, περισσότερο από τη ΝΔ. Ίσως γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε στρατηγικά, αυτά τα χρόνια, να τους εξαϋλώσει και «διάλεξε αντίπαλο» στα δεξιά του πολιτικού συστήματος.

Η πρόκληση και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτή τη στιγμή μια πολύ δύσκολη αποστολή στην εξέλιξη αυτής της κρίσης και από την διαχείριση της εξουσίας θα κριθεί αν η Αριστερά (ασχέτως αν θα αποδειχθεί ανθεκτική και μακρόχρονη ως φορέας εξουσίας) θα διατηρήσει το ηθικό πλεονέκτημα, την αξία που κέρδισε και διατήρησε ως ηττημένη του προηγούμενου αιώνα. Αν θα επιβιώσει στο εσωτερικό της ο πασοκικός συνδικαλισμός, αν θα κυριευτεί από κομματισμό και κυβερνητισμό, αν δεν ανοίξει τις ατζέντες που μόνο αυτή έχει τη δυνατότητα να ανοίξει, αν προσαρμοστεί και δεν ξεριζώσει τη φαυλότητα του παλαιοκομματισμού, τότε θα έχει δώσει «πάτημα» στον αντίπαλο. Και ο κίνδυνος με βάση τα δείγματα, δεν έχει εξαλειφθεί. Αντίπαλος για την ώρα δεν είναι όσοι στοιχήθηκαν πίσω από τον Άδωνι αλλά ο ίδιος της ο εαυτός που οφείλει να διαψεύσει τις «προφητείες».

Ο κόσμος και τα στελέχη της δεξιάς, ακόμη και σε ένα σκηνικό τόσο κακόγουστο, επιχειρούν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους και να κάνουν πρόβες για το «πραξικόπημα της κατσαρόλας» που ονειρεύονται πολλοί ως τη διέξοδο για την αποκατάσταση της «πολιτικής τάξης». Η Αριστερά είναι αυτή που έχει την μεγάλη ευθύνη να μην πέσει στην παγίδα, να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος και να φανεί αντάξια της ευθύνης που έχει για τη χώρα και την Ευρώπη. Ας αφήσει τους άλλους να «αγωνίζονται» με selfie στο Σύνταγμα…

Και σε αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία, θα πρέπει ο ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθεί ότι όλη αυτή η εντυπωσιακή διαδρομή βασίζεται στο άστρο ενός χαρισματικού ηγέτη και την κατάρρευση του δικομματισμού και δεν αρκούσαν οι αδιαμφισβήτητοι αγώνες του. Κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού παραμένει, χωρίς αντίπαλο, ο Πρωθυπουργός, παρά τις αρρυθμίες που έχουν παρουσιαστεί στο κυβερνητικό σχήμα ή τα λάθη που έγιναν και όλοι αντιλαμβάνονται ότι οποιαδήποτε συμφωνία προκύψει θα ανταποκρίνεται στις δικές του προσδοκίες του μέσα στο πλαίσιο της λαϊκής εντολής και αγνοώντας, όπως και ο λαός, την επικοινωνιακή λαίλαπα υπέρ των δανειστών, εντός των συνόρων.

Η αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας είναι βασική για να αντιληφθεί κανείς τον προορισμό του χώρου και την ευθύνη απέναντι στην κοινωνία. Σίγουρα όμως κατάφερε να πείσει τους «γιουνκεριστές» ότι  απειλούνται τα προνόμιά τους και έχει την ιστορική ευθύνη να επιμείνει.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com