Στα παιδικά μας χρόνια οι τσιμεντένιες κερκίδες στο παλιό γήπεδο του ΑΟΞ περιόριζαν τα αθλητικά μας όνειρα σε πλαίσια γήινα και ορατά. Οι ήρωες της Κυριακής κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας, μπορούσες να τους δεις το βράδυ μετά τον αγώνα, στη «βόλτα» . Οι πιο μακρινοί και άπιαστοι ήρωες πρωταγωνιστούσαν στην Αθλητική Κυριακή αφού όλοι διαλέγαμε – κάτω από τυχαίες συνθήκες- και την «μεγάλη» ομάδα μας από τη μεγάλη κατηγορία.
Όμως, όσο «προσγειωμένοι» και αν ήταν οι ήρωές μας στο ημι-επαγγελματικό ποδόσφαιρο, δεν έπαυαν να έχουν μυθικές διαστάσεις στα μάτια των πιτσιρικάδων μέχρι και τη δεκαετία του ’80 που ο ΑΟΞ ανήκε στους φτωχούς συγγενείς της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, μακριά ακόμη και από τη Δόξα ή τον Πανσερραϊκό που με δικαιολογημένη ζήλεια βλέπαμε να αγωνίζονται κατά καιρούς στην πρώτη κατηγορία. Από μπάλα είναι αλήθεια ότι χορτάσαμε, από μυθικούς παίκτες που είδαν οι παλαιότεροι μέχρι και τους πιο σύγχρονους στη δεκαετία του ’80 όταν δειλά δειλά η ομάδα τολμούσε να ονειρεύεται κάτι παραπάνω. Παράπονο δεν έχει κανείς σε αυτή τη διαδρομή σχεδόν μισού αιώνα.
Όταν «μεγάλωσε» η ομάδα της Ξάνθης
Για τις επόμενες γενιές των φιλάθλων τα πράγματα ήταν πιο εύκολα καθώς η Ξάνθη καθιερώθηκε, τα ποδοσφαιρικά ινδάλματα πρωταγωνιστούσαν πια στην Αθλητική Κυριακή και η Ελλάδα – μαζί με την έλευση της Skoda- άρχισε να μαγεύεται, όπως και όλη η πόλη, από τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα του Τζάτζου, του Μαρτσέλο, του Βρύζα, του Τεγγελίδη, του Μαλαδένη, του Λουτσιάνο, αργότερα του Τοροσίδη και τόσων άλλων που ακολούθησαν και κατέγραψαν σημαντικές επιτυχίες, φέρνοντας την ομάδα στην Ευρώπη και γράφοντας πολύ σημαντικές σελίδες σε σχέση με τη φτωχή ιστορία των πρώτων δεκαετιών της ομάδας. Η ομάδα ήταν πια η ίδια «μεγάλη» και οι πιτσιρικάδες έπαψαν να διαλέγουν άλλη ομάδα ενώ οι παίκτες που ξεκίνησαν από αυτή τη γωνιά της χώρας έφτασαν μέχρι το θρυλικό Euro, σε τελικούς Champions League και στις καλύτερες ομάδες του πλανήτη.
Οι ποδοσφαιρικοί ήρωες δεν είναι μόνο καθημερινοί χαρακτήρες που συναντά κανείς στη μικρή μας πόλη αλλά μεγάλα ποδοσφαιρικά μεγέθη, στις αθλητικές διαστάσεις των οποίων υποκλίνεται όλη η χώρα αλλά και η Ευρώπη κατά καιρούς. Είναι επίσης θρύλοι που γέμισαν τις αναμνήσεις μας με συγκινήσεις παρά τον αναγκαίο και αναγκαστικό επαγγελματισμό του ποδοσφαίρου. Και μιας και ο λόγος για επαγγελματισμό, όλη αυτό το δεύτερο μισό της ιστορίας, συνυπάρχει και βασίζεται στην παρουσία του ιδιοκτήτη, κάτι που οφείλει να παραδεχτεί κανείς όποιες και αν είναι οι σχέσεις του. (Όπως είχαμε πει έγκαιρα, αυτός ο γάμος από συνοικέσιο κράτησε 25 χρόνια, κάποιο συναίσθημα δημιουργήθηκε, μάλλον και μια μεγάλη αγάπη….)
Αδικήθηκε αλλά έρχεται η ώρα της δικαίωσης;
Αλλά σε αυτή τη στιγμή το βλέμμα είναι μόνο μπροστά. Αυτή η ομάδα, αυτοί οι φίλαθλοι, αυτή η πόλη και αυτός ο ιδιοκτήτης μάλλον αδικούνται από την απουσία τροπαίου στις προθήκες της ομάδας αλλά ποτέ δεν είναι αργά και αυτή η στιγμή φτάνει, μάλλον έφτασε ήδη. Σε αυτή τη μεγάλη στιγμή της συμμετοχής σε ένα τελικό κυπέλλου, λίγο πριν τα 50χρονα αυτής της ομάδας, πρέπει απλώς να το απολαύσουμε. Αρκεί και μόνο που θα μπει στο γήπεδο η ομάδα μας.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι θα «πατήσουμε» το χορτάρι του ΟΑΚΑ και θα κάνουμε τη δική μας μικρή και ειρηνική απόβαση στην Αθήνα. Με τις μικρές μας δυνάμεις αλλά με το ήθος που όλη η Ελλάδα ξέρει ότι κουβαλάμε από τη Θράκη ως φίλαθλοι. Είναι αυτή η «φυλή» των φιλάθλων που χειροκροτεί τους αντιπάλους, που έμαθε να βλέπει αυτό το μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο ως γιορτή και όχι ως μάχη, που ζητά θέαμα και δεν αρκείται σε άχαρες νίκες. Είναι αυτή η «φυλή» που πρέπει να πάει και να γυρίσει στην Αθήνα με τον τρόπο που ξέρει μόνο αυτή!
Θα το απολαύσουμε…
Μαζί μας θα είναι σχεδόν όλα μας τα ποδοσφαιρικά ινδάλματα, όλων των γενεών , όλοι όσοι γέμισαν με όμορφες στιγμές τις Κυριακές μας σε αυτό το όμορφο ταξίδι του ΑΟΞ, μαζί μας θα είναι και όσοι «έφυγαν νωρίς», γιατί κανείς δεν τους ξέχασε. Και στο γήπεδο θα μπει, πόσο ευχάριστη συγκυρία, και ο γιος του εμβληματικού αρχηγού των 80΄s, o Mανώλης Μπέρτος, συμβολίζοντας τη συνέχεια της ομάδας στο χρόνο και στο χώρο αυτής της πόλης. Σίγουρα προχωρήσαμε αρκετά όλα αυτά τα χρόνια, τόσο που ο Πρόεδρος της ΕΠΟ, αυτός που θα δώσει το τρόπαιο στον αρχηγό, θα είναι Ξανθιώτης. Φοβερό θα ήταν Ξανθιώτης να είναι και και αυτός που θα το παραλάβει !
Ότι και να γίνει το Σάββατο, όσοι μπορούμε θα είμαστε στο γήπεδο. Ότι και να γίνει η πόλη που θα μείνει πίσω, θα στηθεί μπροστά στις οθόνες ενώ οι ξανθιώτες και όσοι αγαπάνε το καλό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και όλο τον πλανήτη, θα είναι μαζί μας. Ότι και να γίνει το Σάββατο, εμείς θα το απολαύσουμε. Και αυτό δεν θα μας το στερήσει κανείς. Ας το διασκεδάσουμε όλοι, παίκτες, ομάδα, φίλαθλοι . Καλή επιτυχία !
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
