Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης αντιμετώπισε το Γιώργο Παπανδρέου στην παρουσίαση του ΚΙΔΗΣΟ με χαιρέκακα υποτιμητικά και χιουμοριστικά σχόλια του τύπου «εσύ μας έλειπες» .
Ή με ένταση αποδίδοντας θράσος στο γεγονός ότι ο πολιτικός που έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο, άλλαξε όνομα, κουβάλησε τα ίδια στελέχη του παλιού, βαθέως και καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ σε νέα συσκευασία με λίγο κόκκινο χρώμα «της μόδας», επαναλαμβάνει τις ίδιες μνημονιακές κορώνες περί «υπευθυνότητας» και αναζητά πολιτική επιβίωση για τον κύκλο στελεχών που έχουν συμπιεστεί από το Βενιζέλο και έμειναν «έξω από το παιχνίδι»… Πράγματι, αυτή είναι η πρώτη επιδερμική προσέγγιση και δεν αφιέρωσε και κανείς χρόνο για να διαβάσει τη 16σέλιδη διακήρυξή του, δεν τον πήρε στα σοβαρά. Αλλά μήπως και εκείνος αφιέρωνε ποτέ χρόνο για να διαβάσει τα πολυσέλιδα και μάταια κείμενα κομμάτων του 3, 4 ή 5 %; Όχι φυσικά και αυτή είναι μια θλιβερή εκδίκηση της τύχης. Αλλά ας προσπαθήσουμε να τον κρίνουμε πιο ψύχραιμα:
Ποιος θα ωφεληθεί από το ΚΙΔΗΣΟ; Όλοι οι παίκτες αυτών των εκλογών ονειρεύονται ότι θα μπορούσε να μικρύνει τη διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ ή να ανακόψει την αυτοδυναμία του αλλά τι σχέση μπορεί να έχει το αθεράπευτα μνημονιακό νέο πείραμα του Παπανδρέου με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει την προσπάθεια ανατροπής πολιτικών λιτότητας και κατεστημένων. Δύσκολα πάντως θα ωφεληθεί ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός εφόσον δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται την άποψη της κοινωνίας για τον ίδιο. Ακόμη και αν αποδώσεις στον Παπανδρέου ελαφρυντικά για τις προθέσεις του, δεν αποτελεί ελαφρυντικό για ένα πρώην Πρωθυπουργό ότι αδυνατούσε (και μάλλον αδυνατεί ακόμη) να αντιληφθεί την κατάσταση της χώρας και όσα βιώνει ο Έλληνας πολίτης αλλά πολιτικολογεί με την ίδια αοριστολογία και ελαφρότητα, με την οποία πολιτεύτηκε πριν και όσο είχε τη διακυβέρνηση της χώρας. Και άραγε τι καινούριο μπορεί να πει όταν έχει μεσολαβήσει αυτή η καταστροφική διαχείριση της κρίσης …;
Από την κάθοδό του θα συρρικνωθεί φυσικά ο Βενιζέλος. Αλλά τώρα, πια, δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο από ένα σκούντημα προ του πολιτικού του γκρεμού και όχι τόσο μεγάλη προσπάθεια. Η εκδικητική μανία εναντίον του Βενιζέλου δεν είναι συνθήκη πολιτικής ύπαρξης, ούτε οι αλληλοκατηγορίες γύρω από το ποιος έριξε τον άλλο από την κυβέρνηση, ποιος δημιούργησε τα απίστευτα χρέη του παλιού κόμματος (θα τα κληρονομήσουμε εμείς φυσικά) και γιατί οι δυο τους βολοδέρνουν λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το όριο του 3%. Το ότι το ΠΑΣΟΚ κατάντησε ένα ανεπιθύμητο και χρεοκοπημένο πολιτικό brand είναι ευθύνη όλων όσων αποφάσισαν την πορεία των τελευταίων ετών και όσων συσσώρευσαν πολιτικό αμοραλισμό για 30 χρόνια, προσπαθώντας να παραμείνουν στη διαχείριση του κράτους και της εξουσίας και δεν αφορά μόνο τον Βενιζέλο. Ακόμη και αυτοί που σήμερα βρίσκονται στη μία ή την άλλη πλευρά του πρώην ΠΑΣΟΚ, πέρα από τους στενούς αρχηγικούς πυρήνες, διαπραγματεύονται κυνικά τον τελευταίο καιρό παζαρεύοντας καρέκλες, εξουσία και ρόλους, πριν διαλέξουν στρατόπεδο !
Το δε επιχείρημα ότι ο Παπανδρέου δεν έχει ως αυτοσκοπό την Πρωθυπουργία αλλά σκέφτεται «το καλό της χώρας» μάλλον αναιρείται από το λαϊκισμό τον οποίο μεταχειρίστηκε για να γίνει Πρωθυπουργός, Είναι απλώς η αγωνία κάποιου που ωθείται έξω από το πολιτικό παιχνίδι και, ακόμη και αν έχει θετική διάθεση, φαίνεται να αδικεί τον εαυτό του συνωστιζόμενος μαζί με τους πολλούς άλλους επίδοξους κληρονόμους των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ.
Η αστική αντίληψη για την πολιτική και η «αστική» ανεπάρκεια !
Αυτό που δεν κρύβεται και ήταν εμφανέστατο ήδη από την περίοδο του 2012 είναι η αστική αντίληψη για την εξουσία και την πολιτική ως αποκλειστική ενασχόληση μιας ελίτ. Τότε, ανάμεσα στις δύο εκλογικές μάχες, όταν όλο το παλιό σύστημα ανακάλυψε αργά ότι είχε χρεοκοπήσει και ότι νέες φρέσκες δυνάμεις απειλούσαν την ύπαρξή του, άρχισαν να βαυκαλίζονται στο εσωτερικό των παλιών κομμάτων με τα υποτιμητικά σενάρια για το ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, για την «ευκαιριακή» και «γραφική» για αυτούς ρητορική της διαμαρτυρίας, που είχε ανταπόκριση σε ενθουσιώδεις άνεργους νέους, σε κάτι «περίεργους μουσάτους με αμπέχονα που συχνάζουν σε ρεμπετάδικα», με σχόλια υπεροπτικά σαν οι ευγενείς της πολιτικής να κουνούσαν το δάχτυλο στους «αναιδείς μικροαστούς ψευτοεπαναστάτες».
Ακριβώς δηλαδή όπως κατηγορούσε η Δεξιά τους «πρασινοφρουρούς» του Ανδρέα λίγο πριν καταλάβουν το κράτος και την κυβέρνηση το ‘81. Χωρίς να το έχουν καταλάβει σήμερα όλοι αυτοί οι «αστοί» διολίσθησαν σε μια παλιά και γραφική παθογένεια της αριστεράς, δηλαδή την άποψη ότι για την αποτυχία των πολιτικών να εμπνεύσουν «φταίει ο λαός που δεν μας εμπιστεύεται» … Ποιος θα το περίμενε;
Όσοι δεν μπορούν να δεχτούν την πραγματικότητα
Λίγο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράψει την πρώτη μεγάλη νίκη αριστερού κόμματος στην ελληνική πολιτική ιστορία καθώς το κόμμα και ο αρχηγός του – παρά τα επιμέρους προβλήματα βηματισμού προς την εξουσία- αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ανθεκτικοί και αξιόπιστοι, το ίδιο αυτό πολιτικό κατεστημένο δείχνει αδύναμο να δεχτεί την πραγματικότητα με φόβο και αγωνία ότι ο Τσίπρας κυριεύει ολοκληρωτικά τον πολιτικό χώρο που θεωρούσαν ΙΧ. Δεν το ομολογούν δημόσια αλλά όλοι μαζί έχουν επενδύσει την πολιτική τους ύπαρξη στην ελπίδα να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, να τον «αδειάσει» η Ευρώπη, να επιβεβαιωθούν οι «προφητείες» του Σαμαρά και του Άδωνι, να δικαιωθούν οι μονταζιέρες και ο Μουρούτης για να αποκτήσουν και πάλι ρόλο. Επενδύουν δηλαδή στην καταστροφή…
Τι κρύβεται πίσω από την «αγωνία» για τη χώρα !
Ανάμεσα σε δύο κομμάτια ενός συρρικνωμένου, παλιού, φθαρμένου και δαιμονοποιημένου ΠΑΣΟΚ, διαγκωνίζονται δύο ομάδες προσπαθώντας να αποδείξουν ο ένας για τον άλλο, ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο «κακό ΠΑΣΟΚ», ποιος ευθύνεται περισσότερο η λιγότερο για την κατάντια της χώρας, ποιος φταίει που θα χάσουν οι μηχανισμοί τους την επαφή με το κράτος, τώρα που θα λείπουν από την εξουσία. Πρακτικά δεν έχουν αντιληφθεί ότι και στα δύο κομμάτια του παλιού ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ένα στέλεχος που να ΜΗΝ σηματοδοτεί το παλιό και απαξιωμένο, το «πασοκικό». Όσο και αν προσπαθούν να αλλάξουν ονόματα, σύμβολα, καταστατικά, ΑΦΜ κλπ, δυστυχώς για αυτούς είναι ακριβώς οι ίδιοι που διαχειρίστηκαν τραγικά την κατάσταση και οδήγησαν τη χώρα μέχρι εδώ. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι ίσως οφείλουν να σκεφτούν αν η κοινωνία τους προσπέρασε. Στον Παπανδρέου κάποιος έπρεπε να πει ότι ακόμη και αν πιστεύει πως διαθέτει πολιτικό κεφάλαιο και δεν το ξόδεψε όλο, δεν αρκεί να αλλάξει τη μωβ γραβάτα του Καστελόριζου με μια κόκκινη και να επανέλθει σαν να μην τρέχει τίποτε, ότι έπρεπε να έχει μεσολαβήσει ένα διάστημα αποχής και αυτοκριτικής καθώς και ότι δεν έχει εκτονωθεί η μανία του κόσμου για εκδίκηση απέναντι σε όσους τον οδήγησαν στην εξαθλίωση.
Βέβαια, σε λίγες μέρες, τόσο το παλιό όσο και το νέο ΠΑΣΟΚ θα έχουν πανομοιότυπη ρητορική, όπως και η ΝΔ του «υπεύθυνου» Άδωνι, με τον οποίο συγκυβερνούσε ο Παπανδρέου πριν λίγο καιρό : «Για την κατάσταση φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι γραφικοί που φοβίζουν τους δανειστές μας , αυτοί που θα κάνουν μονομερείς ενέργειες, τα ΑΤΜ δεν θα έχουν λεφτά και τα κεφάλαια θα φύγουν έξω από τη χώρα !»
Και φυσικά το «παλιό ΠΑΣΟΚ» δεν είναι κανένας από τους δύο αλλά έχει εισχωρήσει στο ΣΥΡΙΖΑ !
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
