SIDIROPOULOS-EDITORIALΔύο πράγματα δεν πρέπει να παραλείψει κάποιος να επισημάνει από το διάγγελμα του Πρωθυπουργού , την έκκληση συναίνεσης στην Εκλογή Προέδρου, αφού στην Ελλάδα η λέξη «συναίνεση» χρησιμοποιείται όποτε κάποιος κινδυνεύει να χάσει την εξουσία ή θέλει να μοιράσει την ευθύνη για αποφάσεις που πρέπει να πάρει(και όχι ας πούμε για πολιτικές στην Παιδεία όπου ο καθένας εφαρμόζει ότι τρέλα έχει στο κεφάλι του).  Και μιλούν για συναίνεση οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που επί 40 χρόνια δεν παρείχαν την παραμικρή συναίνεση σε εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας παρά μόνο στις δύο εκλογές Στεφανόπουλου (με πολύ ιδιοτελείς σκοπούς και εκεί, ειδικά όταν η ΠΟΛΑΝ τον ψήφιζε για να μείνει στη Βουλή και η ΝΔ ήθελε να προκαλέσει εκλογές ! )

Το βασικό, που δεν πρέπει να διαφύγει, είναι ότι για πρώτη φορά δημοσίως και υψηλόφωνα ένας Πρωθυπουργός υπόσχεται υπουργικούς θώκους σε όποιον αλλάξει γνώμη και ψηφίσει τον Πρόεδρο της αρεσκείας του. Η ωμή και κυνική αυτή παραδοχή, δείχνει το επίπεδο της ηθικής κατάπτωσης αυτής της κυβέρνησης και του πολιτικού προσωπικού που επιχειρεί να διασωθεί στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Επέλεξε μόνο τη λύση που εξασφαλίζει Πρωθυπουργία στον ίδιο

Κάτι άλλο που πρέπει κάποιος να απομονώσει είναι το γεγονός ότι στο Σαμαρά δεν έφτασε μόνο αυτή η πρόταση που διατύπωσε στο διάγγελμα αλλά πλήθος άλλων προτάσεων για άρση του αδιεξόδου (της κυβέρνησής του και όχι της χώρας αφού πρακτικά εδώ και 4 χρόνια τίποτε δεν έχει αλλάξει για τη χώρα) με διάφορα προσχήματα που όμως περιελάμβαναν εκλογές αρκετά σύντομα ή απόσυρση του ίδιου από την Πρωθυπουργία. Όπως καταλαβαίνει κανείς, ο Σαμαράς επέλεξε και προσάρμοσε –στο δικό του κώδικα ηθικής- τη μοναδική περίπτωση που δεν περιλαμβάνει απώλεια της Πρωθυπουργίας του ! Αλλά αυτό αποδείχτηκε αμέσως ότι είναι ένα ισχνό και απονενοημένο εγχείρημα…

Πολλοί μπορεί να ελέγχθηκαν μέχρι σήμερα για το επίπεδο της πολιτικής τους ντομπροσύνης, αίσθησης καθήκοντος, ειλικρίνειας. Αλλά στο σημείο που η πραγματικότητα τους «άδειαζε», εγκατέλειπαν την καρέκλα, είτε για να γλιτώσουν είτε για να διευκολύνουν τις εξελίξεις. Τόσο ο Σαμαράς, όσο και ο Βενιζέλους διαθέτουν τα χαρακτηριστικά των μεγαλύτερων πολιτικών τυχοδιωκτών της μεταπολίτευσης, όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν και έχουν «αγκιστρωθεί» στις καρέκλες. Έτσι ακόμη και η όποια υπόσχεση για εκλογές μέσα στο 2015, δεν έχει καμία υπόσταση όταν εκφέρεται από αυτούς τους πολιτικούς που υποσχέθηκαν διαπραγμάτευση και ανάπτυξη και έφεραν θύελλες και «success» story. Και ο Πρωθυπουργός ζητά συναίνεση για ένα νέο μνημόνιο (!) το οποίο χαρακτηρίζει «εθνικό συμφέρον». Ίσως γιατί είναι ένα από τα τελευταία καταφύγια του πολιτικού τυχοδιώκτη και νοείται ως «εθνικό συμφέρον» μόνο αν μπορεί να υποταχθεί από την προσωπική φιλοδοξία του ίδιου !

Δεν μπορούν να αποχωριστούν το κράτος- «φέουδο» !

Οι δύο τους όμως αντιμετωπίζουν και κάτι που κανείς από τους συνεργάτες τους δεν μπορούσε να φανταστεί. Ότι σε λίγες μέρες το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, θα αναγκαστούν να αποχωριστούν με θλίψη το κράτος (τους)! Αυτό το κράτος-φέουδο που απομύζησαν και διέλυσαν μέχρι σήμερα κατ΄αποκλειστικότητα και με αβρότητα μεταξύ τους, δεν θα ελέγχεται από κανένα τους και άρα, κινδυνεύει να καταρρεύσει όλο αυτό το φαύλο καθεστώς που εγκαθίδρυσαν και υπηρέτησαν από κοινού. Αυτό το κράτος που αποτελεί τον καθρέφτη της αμοραλιστικής τους αντίληψης για την πολιτική και υπήρξε βασικός μοχλός καταστροφής της χώρας. Αυτό είναι ένα καλό διακύβευμα  που θα έπρεπε να προτάξει η Αριστερά στις εκλογές που έρχονται αλλά να αποτρέψει ακόμη και τις μύχιες σκέψεις ρεβανσισμού ή και αναξιοκρατίας ακόμη, που σίγουρα τέμνουν ένα, έστω μικρό, μέρος των ψηφοφόρων του. Απαιτείται και εκτιμάται η προσήλωση στο πρόγραμμα και η όχι η απελευθέρωση προσωπικών ανασφαλειών … όπως κάποτε!

Ευθύνη φυσικά στις εξελίξεις δεν έχουν μόνο οι Σαμαράς-Βενιζέλος αλλά και όσοι άμεσα η έμμεσα, έξω από το στενό πυρήνα της κυβέρνησης, προσπαθούν να αλλάξουν τα δεδομένα για να αποτρέψουν την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και την αναδιανομή της πολιτικής «τράπουλας» σε νέες δυνάμεις, που θα σημάνει την οριστική «απόλυση» του απαξιωμένου πολιτικού προσωπικού και όσων έφτασαν τη χώρα εδώ που είναι σήμερα. Δηλαδή αυτούς που θέλουν να αποτρέψουν το σταδιακό, πλην όμως αναγκαστικό, τέλος τη φαυλότητας που κατέστρεψε τη χώρα.

Οι σωστές αποστάσεις από την υπόθεση Χαϊκάλη και η «πασοκίλα» κάποιων αντιδράσεων

Όλα αυτά εν μέσω της υπόθεσης Χαϊκάλη, από την οποία όσο και αν θες να τηρήσεις αποστάσεις, είναι μια υπόθεση υπαρκτή και προκαλεί ερωτηματικά η στάση της Δικαιοσύνης, αλλά και των «ειδικών» που έχουν προαναγγείλει ήδη τη στάση της, καθώς τα γνωστά ΜΜΕ – αυτά που μιλούν για ιπτάμενους αναρχικούς και άλλα UFO- προχώρησαν γρήγορα στην επιχείρηση συγκάλυψης μέσω της αλάνθαστης μεθόδου του συμψηφισμού. Κανείς δεν απέδωσε την ευθύνη στην Κυβέρνηση αλλά κανείς δεν αρνείται ότι ενεργούσε για λογαριασμό κάποιου ο απίθανος Αποστολόπουλος. Γιατί τόση βιασύνη να ξεχαστεί η υπόθεση; (Το επιχείρημα του «διαλόγου ηλιθίων» είναι ενδιαφέρουσα εκδοχή, αλλά κυρίως για τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας)

Αν κάποιος θα ήθελε να βγάλει ένα πολιτικό συμπέρασμα είναι ο παλαιοκομματικός τρόπος που αντιδρούν σε όλα αυτά τα ερεθίσματα των τελευταίων ημερών τύποι σαν τον απίθανο Μελά – ο οποίος ενεργεί με το 20% του πολιτικού του εγκεφάλου-, τον Β. Οικονόμου που πείστηκε από την πρόταση του Πρωθυπουργού παρότι δεν στοιχειοθετεί κάποια σαφή πολιτική μετακίνηση αλλά και – στην αντίπερα όχθη- την «πασοκίλα» με την οποία έσπευσαν να αντιδράσουν οι Βουδούρης-Παραστατίδης ελπίζοντας ότι με αυτές τις μεθόδους θα γίνουν αρεστοί στο ΣΥΡΙΖΑ και είναι προφανές ότι πρέπει να απομονωθούν .

Μέχρι σήμερα βέβαια έχει επιλεγεί ένας λελογισμένος πολιτικός και επικοινωνιακός χειρισμός αυτών των θεμάτων (μόνο κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν ήταν σύμφωνες με το ήθος της Αριστεράς, ενδεχομένως υπό το καθεστώς της ζάλης που προκαλεί η κυβερνητική προσμονή) και σε αντιστοιχία η ηγεσία και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνολικά, έμειναν έξω από το χυδαίο τρόπο χειρισμού της υπόθεσης.

Ο βούρκος και ποιος πατάει σε αυτόν

Και όταν στην κυβέρνηση ή γενικότερα στον πολιτικό κόσμο μιλούν για «βούρκο» πράγματι έχουν δίκιο, γιατί περιγράφουν ένα σκηνικό που στήνεται και υπηρετείται από το πολιτικό προσωπικό του παλιού συστήματος εξουσίας, το οποίο καταρρέει. Είναι βούρκος αλλά ο καθένας πρέπει να ελέγξει που πατάει ….

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com