SIDIROPOULOS-EDITORIALΗ δρομολογούμενη «έξοδος» της κυβέρνησης από την εξουσία, με την προσφυγή στις κάλπες είναι η ομολογία της διάψευσης όλων των προσδοκιών που είχε για να αλλάξει το κλίμα αλλά και αθέτησης όλων των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει ο Πρωθυπουργός από το Ζάππειο, την προεκλογική περίοδο του 2012, το τέλος των μνημονίων που «θα  έσκιζε» κλπ. Η πολιτική αυτή χρεοκόπησε και η φυγή ήταν αναγκαστική εφόσον οι δανειστές «αξιοποίησαν» στο έπακρο την πρόθυμη κυβέρνηση για το επαχθές της έργο και τώρα, σχεδόν, την εγκαταλείπουν και περιμένουν τους επόμενους.

Το σενάριο θέλει την απερχόμενη κυβέρνηση να «σπρώχνει» την επόμενη κυβέρνηση, με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ, σε μια καταστροφή αφού φιλοδοξούν ότι «η βόμβα θα σκάσει» στα χέρια του επόμενου Πρωθυπουργού και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει plan B. Από αυτή την άποψη ο χειρισμός είναι απολύτως επιδέξιος για τους Σαμαρά – Βενιζέλο, παρότι ελέγχεται για την ηθική του. Οι δύο άνδρες, οι οποίοι συγκεντρώνουν τα χειρότερα χαρακτηριστικά πολιτικού τυχοδιωκτισμού στο σκηνικό της μεταπολίτευσης, ελπίζουν στο σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» και τα «παίζουν όλα» διατηρώντας αμυδρές ελπίδες ότι ίσως την επόμενη μέρα να έχουν ρόλο.

Σε αυτό συνηγορεί και το σκηνικό των συσχετισμών που διαμορφώνονται αλλά και η ύπαρξη του Ποταμιού, το οποίο σε επίπεδο προγραμματικό και ουσιαστικό έχει αποδειχθεί μια «σοφτ» εκδοχή του Τζήμερου, ταυτιζόμενο απόλυτα με τις κυβερνητικές σκληρές πολιτικές λιτότητας και «υπευθυνότητας», τις οποίες πλασάρει με ένα απολίτικο και lifestyle περιτύλιγμα, αφού δημιουργήθηκε ακριβώς για να ανακόψει την αιμορραγία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ και να τους συγκρατήσει σε ένα σχήμα ελεγχόμενο από τα οικονομικά συμφέροντα. Μέχρι στιγμής, το μόρφωμα αυτό κάνει σωστά τη δουλειά του, πρέπει να παραδεχτεί κανείς.  Το πρώτο κόμμα στον πλανήτη που είναι εκτός βουλής αλλά επιμένει να μην γίνουν εκλογές !

Tα πραγματικά δεδομένα που ξεχνάνε και η ανάγνωση του ΣΥΡΙΖΑ

Σε όλες αυτές τι περιπτώσεις οι ασκήσεις επί χάρτου επαναλαμβάνονται και βασίζονται σε μια τραγικά λανθασμένη, υπεροπτική και βαθιά αστική εκτίμηση του πολιτικού προσωπικού, που χρεοκόπησε μαζί με τη χώρα: Ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ομάδα «γραφικών» αριστερών  που εφορμούν με εφηβική ανωριμότητα προς την εξουσία, η οποία θα έπρεπε να παραδίδεται με κληρονομικό δικαίωμα από τζάκι σε τζάκι….

Ακριβώς επειδή υποτιμούν εδώ και χρόνια τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της αριστεράς βρίσκεται ένα βήμα πριν κυβερνήσει. Ταυτόχρονα και επειδή παρά τα όποια προβλήματα έχει στην οργανωτική του δομή –και λογικά λόγω της βίαιης προσαρμογής στην ανάγκη αντιστοίχισης της στελεχιακής του βάσης με την τεράστια κοινωνική του αποδοχή – είχε σε κεντρικό επίπεδο εξαιρετική ανάγνωση της κοινωνίας  και των πολιτικών δεδομένων. Άλλωστε, αν είχε οργανώσεις με την κοινωνική διείσδυση στα μεσαία στρώματα, αντίστοιχη αυτής των αστικών κομμάτων, δεν θα πάλευε απλώς για την αυτοδυναμία αλλά θα σάρωνε οριζόντια όλη την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτό είναι κάτι που διορθώνεται και είναι και μια επιλογή  συνειδητή, όπως έχει αποδειχτεί. Ως δύναμη ανατροπής, δεν είναι εύκολο να αποκτήσει τόσο καθολική συναίνεση στη συντηρητική ελληνική κοινωνία. Δεν έγινε η κοινωνία ριζοσπαστική σε μια μέρα, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά της και εκφράζει τις ελπίδες της για κάτι άλλο, ας μην το ξεχνάει αυτό ο κόσμος της αριστεράς….

Το σενάριο της αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ

 Το σενάριο της επόμενης μέρας  θα κριθεί εν πολλοίς στην  αυτοδυναμία ή μη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μπορεί μεν να συνεργαστεί ακόμη και αν θα είναι αυτοδύναμος, αλλά θα το κάνει με άλλους όρους και με δυνάμεις που να έχουν κάποια στοιχειώδη προγραμματική ή πολιτική συνάφεια  και όχι «ανεμομαζώματα».

Αρα, επειδή δεν σχεδιάζουν  μόνο οι Σαμαράς-Βενιζέλος αλλά και ο Τσίπρας που έχει αποδείξει ότι διαθέτει την απαιτούμενη πολιτική ευφυΐα. είναι πολύ πιθανό το δίλημμα των εκλογών που ακολουθούν για την αυτοδυναμία ή μη του ΣΥΡΙΖΑ, να τεθεί με κάπως εκβιαστικό τρόπο. Ο Τσίπρας έχει αποδειχτεί εξίσου καλός στο να διλημματοποιεί τις μονομαχίες και έτσι άλλωστε γιγαντώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκεται στο κατώφλι της κυβέρνησης. Ενδεχομένως να «τρομοκρατήσει» εμμέσως και ο ΣΥΡΙΖΑ – όπως οι δανειστές και οι εν Ελλάδι συνεργάτες τους-  ότι σε περίπτωση που δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, θα προσφύγει εκ νέου σε κάλπες. Αν κάποιος ποτέ διανοηθεί να πει ότι πρόκειται περί ωμού εκβιασμού των ψηφοφόρων, ίσως και να σκέφτεται σωστά…. Αλλά ….

Στο βάθος βρίσκεται η ανάγκη μιας ισχυρής κυβέρνησης  που θα διαπραγματευτεί με νωπή εντολή χωρίς τρικλοποδιές από τα οικονομικά συμφέροντα και τους δανειστές, που επιμένουν στην αποτυχημένη πολιτική τρόμου και εξαθλίωσης για τον Έλληνα πολίτη.  Στη μνήμη επίσης βρίσκεται το 2011-12, όταν ο Σαμαράς με το Βενιζέλο έριξαν χωρίς προφανή λόγο – με βάση την πολιτική που ακολουθήθηκε- δύο κυβερνήσεις  και έσυραν τη χώρα σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις για να εξασφαλίσουν την προσωπική τους πολιτική επιβίωση (ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος με το  χειρότερο ποσοστό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα, στην ιστορία τους !) την ώρα που αεροπλάνα φόρτωναν κρυφά χρήματα και τα μετέφεραν στις τράπεζες που είχαν «μείνει» από ρευστό αφού  η χώρα είχε, ουσιαστικά, χρεοκοπήσει. Άρα ποιος θα κατηγορήσει το ΣΥΡΙΖΑ ;

Οι επόμενες εξελίξεις και η στάση της κοινωνίας

Ίσως πάλι, να προτρέχουμε, θεωρώντας δεδομένο ότι η Βουλή δεν θα καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ίσως, αλλά σε αυτές τις εκτιμήσεις συνηγορεί η βιασύνη με την οποία οδηγούμαστε σε εκλογές κατά τη λήξη της παράτασης που – πονηρά ποιούσα- πήρε η κυβέρνηση από τους δανειστές, ώστε να μην διαχειριστεί το πρόβλημα που δημιούργησε και να το «φορτώσει» στον επόμενο. Συνηγορεί και το όνομα του υποψήφιου που «μούδιασε» τον κόσμο της  «δεξιάς πολυκατοικίας». Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν ελπίδες στη συγκυβέρνηση να συγκεντρώσει την προεδρική πλειοψηφία, για την οποία η ίδια εμφανίζεται σίγουρη,  τα πραγματικά δεδομένα δείχνουν ότι η εξασφάλιση μιας πλειοψηφίας με ένα τρόπο, περίπου μαγικό και ανεξήγητο ή, ακόμη χειρότερα, με την εργαλειακή αξιοποίηση των νεοναζί ή «βενιζελικές» ερμηνείες του συντάγματος, θα έδινε μια παράταση σε μια κυβέρνηση ήδη νεκρή, σε ένα απόλυτα νοσηρό κλίμα και με κυβερνώντες ηθικά –και ίσως και συνταγματικά αν φτάσουν στα άκρα- απολύτως απονομιμοποιημένους. Είναι ένα κλίμα που η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να ανεχτεί στα χρόνια που ζούμε.

Το διακύβευμα των πολιτικών εξελίξεων θα τεθεί από τον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης στις επόμενες μέρες και οι οποίες προφανώς είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Δυστυχώς όμως το πολιτικό προσωπικό, και κατ΄επέκταση το πολιτικό σύστημα, κατέρρευσε γιατί ακριβώς δεν διέθετε την υπευθυνότητα να διαχειριστεί τις υποθέσεις της χώρας. Είναι το πολιτικό προσωπικό που δεν δίστασε να ανασύρει από το μπαούλο μετεμφυλιακές ιαχές και φοβίες για να επιζήσει ή να επενδύσει στην καταστροφή των πόλεων, αναζητώντας ένα νέο Δεκέμβρη, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα. Είναι οι ίδιοι που στην παρακμή τους πριν την πτώση ανακάλυψαν «ιπτάμενους αναρχικούς που πετάνε μολότοφ στα Εξάρχεια» ! Δυστυχώς για αυτούς δεν υπάρχει σούπερμαν για να τους διασώσει…

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com