SIDIROPOULOS-EDITORIALΣτην τρίτη αγωνιστική του πρωταθλήματος ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Skoda έδιωξε από την ομάδα τον, κατά τεκμήριο καλύτερο και πιο σοβαρό Έλληνα προπονητή τα τελευταία χρόνια, τον Σάκη Τσιώλη. Η απόκτησή του το καλοκαίρι, θεωρήθηκε από τους φιλάθλους η καλύτερη μεταγραφή, και δικαίως, όπως ακριβώς τη χαρακτήρισε και ο ιδιοκτήτης.

Θα έμοιαζε απίστευτο για οποιαδήποτε άλλη ομάδα να απολυθεί ο προπονητής στην τρίτη αγωνιστική, ενώ η ομάδα ακόμη κάνει μεταγραφές βασικών παικτών και ενώ έχει προηγηθεί ένα θετικό αποτέλεσμα στο πιο θεαματικό ματς του πρωταθλήματος, μέχρι τώρα. Στην Ξάνθη όμως είναι απολύτως φυσιολογικό.

Και εδώ παύει το αθλητικό ρεπορτάζ (που δυστυχώς ελάχιστοι ασκούν στην περιοχή) και αρχίζει το κοινωνικό ρεπορτάζ. Η πρώτη αντίδραση των φιλάθλων ήταν να αισθανθούν προδομένοι και να επιτεθούν στον Πανόπουλο, θεωρώντας ότι μετά τις καλοκαιρινές περιπέτειες και τη μαζική στήριξη της ομάδας, ο ιδιοκτήτης της ομάδας είχε αντιληφθεί ποια λάθη του πληγώνουν τον κόσμο και έχουν απομακρύνει τους φίλους της και την τοπική κοινωνία, γενικότερα. Λάθος, γιατί για όσους έχουν κάνει μια στοιχειώδη ανάγνωση των δεδομένων (απογυμνωμένη από «ανόητους συναισθηματισμούς» που θα έλεγαν κάποιοι) θα διαπιστώσει ότι η μόνη προβλέψιμη αντίδραση για τον απρόβλεπτο ιδιοκτήτη είναι…. να φροντίσει να απογοητεύσει τους φιλάθλους της ομάδας με το καλημέρα. Χωρίς πολλές αγάπες και έρωτες, που κρατούν μόνο για ένα καλοκαίρι ….

Δεν είναι όμως δεδομένο ότι πρέπει κάποιος να επιτεθεί στον Πανόπουλο και να τον κατηγορήσει για ο,τιδήποτε, μάλλον τον αδικεί. Και θα εξηγήσουμε το γιατί με μια μικρή αναδρομή με την ευκαιρία των 25 ετών στην πρώτη κατηγορία, που γιόρτασε η ΠΑΕ :

Το δίδαγμα του 1989

[youtube id=»zoO9F35y1CQ» align=»left» mode=»normal» autoplay=»no» maxwidth=»330″]Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 1989 όταν ο ΑΟΞ αντιμετώπισε την Κόρινθο και έγραφε ιστορία κερδίζοντας με 5-0, ανεβαίνοντας για πρώτη στην ιστορία του στη μεγάλη κατηγορία. Οι αναμνήσεις είναι όμορφες πάντα, αλλά πέρα από την εντυπωσιακή εκείνη ομάδα με τους παίκτες-θρύλους που διέλυσαν σε λίγα λεπτά και μανιασμένοι, κάθε πιθανότητα αντίστασης, υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα που δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά (όπως ίσως και η παρουσία τόσου κόσμου που συνωστίστηκε στο παλιό γήπεδο).

Το «θέλω» μας εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα ήταν τόσο ισχυρό και τόσο παθιασμένο που συνέβαινε να είναι κοινό για όλους: Φιλάθλους, παίκτες, προπονητές, διοίκηση, για την πόλη, για όλους μας. Αυτό ονομάζεται ομοψυχία και αυτή η αρετή, έλλειψε και λείπει ακόμη από την ομάδα. Το κοινό μας «θέλω» συνείχε και καθοδηγούσε αυτό που συνέβη και είναι η αίσθηση που κυριαρχεί ακόμη στην ατμόσφαιρα, 25 χρόνια μετά.

Επιτυχίες, χάρη στον ιδιοκτήτη της, η Ξάνθη γνώρισε πολλές. Και πολύ μεγάλες για τα δεδομένα της μικρής πόλης. Σταθερότητα, αυτάρκεια, συνέχεια, άνεση και περηφάνια, είναι οι αρετές που της έδωσε ο ισχυρός της ιδιοκτήτης και που δεν θα είχε ποτέ μόνη της αυτή η ομάδα και θα ακολουθούσε τη μοίρα όλων των αντίστοιχων επαρχιών. Όμως παρά τις μεγάλες συγκινήσεις, τις μεγάλες νίκες, τη μεγάλη διαδρομή 25 ετών, το ορόσημο για την τοπική κοινωνία παραμένει εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα του ‘89. Στα 25 χρόνια αυτά δεν υπήρξε ένα άλλο ορόσημο που να συγκινεί τόσο μαζικά την πόλη. Εκείνο το κοινό μας «θέλω» δεν το νιώσαμε έκτοτε.

Να μην ελπίζουν ότι θα αλλάξει

Εκεί ακριβώς είναι η διαχωριστική γραμμή που πρέπει να αντιληφθούν οι Ξανθιώτες. Σε κάθε δύσκολη στιγμή ή σε κάθε μεγάλη χαρά, ενθουσιάζονται (όλοι, ίσως και ο ίδιος ο Πανόπουλος) και πιστεύουν ότι το επόμενο φθινόπωρο τα πράγματα θα είναι αλλιώς, ότι η ομάδα με τον κόσμο θα έχουν κοινό βηματισμό, ότι ακόμη και στα δύσκολα θα υπάρχει η ομοψυχία που θα συγκινεί τους φίλους της ομάδας. Και κάθε φθινόπωρο θα απογοητεύονται. (Δεν χρειάζεται κανείς να περιγράφει τί τον ενοχλεί και γιατί απομακρύνονεται, είναι τετριμμένα αλλα και σύμφυτα με την ιδιοκτησία)

Κακώς για όλους. Αυτή η ομάδα δεν θα αλλάξει, θα είναι σταθερή, θα είναι μεγάλη, η φανέλα της θα αποκτά όλο και μεγαλύτερο βάρος, οι επιτυχίες, έστω και με διαστήματα κρίσεων, θα έρχονται … αλλά το γήπεδο θα παραμένει άδειο. Και στα δύσκολα θα είμαστε όλοι πάντα εκεί για να στηρίξουμε την ομάδα, χωρίς να χρειάζονται οι περιττές και βλακώδεις επικλήσεις του συναισθήματος των ξανθιωτών από τους ηλίθιους μυστικοσύμβουλους yesmen. Είναι κοινό μας καθήκον φαίνεται γιατί όταν είσαι ερωτευμένος, είσαι συχνά και θύμα, αλλά δεν εγκαταλείπεις ποτέ.

Δεν είναι «προδοσία», δεν είναι πισωγύρισμα αυτό που συμβαίνει με τον ιδιοκτήτη. Ποιος ξέρει, ίσως τελικά δεν χρειάζεται να επιτίθεται κανείς στο μεγαλομέτοχο, δεν αγαπάει λιγότερο την ομάδα από τους πιο παραδοσιακούς της φίλους, έχει κάνει περισσότερα από όλους, είναι επίσης ερωτευμένος και θύμα, φαίνεται και ο ίδιος. Αλλά δεν χρειάζεται να ελπίζει κανείς κάθε χρόνο ότι κάτι θα αλλάξει και να απογοητεύεται, δεν χρειάζονται οι αυταπάτες.

«Γάμος από συνοικέσιο»

Έτσι θα είναι πάντα. Δεν θα αλλάξει ποτέ. Ο κόσμος θα συμβιβάζεται με τον ιδιοκτήτη του γιατί του προσφέρει σιγουριά και σταθερότητα (Είναι ο άνθρωπος που αγαπάνε να μισούν ή και το αντίστροφο). Και εκείνος θα συμβιβάζεται με τους αντιδραστικούς φίλους και τους «ανόητους συναισθηματισμούς» τους γιατί χωρίς αυτούς δεν υφίσταται ομάδα. Σαν γάμος από συνοικέσιο, περίπου αλλά αντέχει στο χρόνο…

Μέχρι να βρούμε ξανά το κοινό μας «θέλω». Μέχρι τότε, συνεχίζεται ο αναγκαστικός συμβιβασμός….

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com