Το συχνότερο και πιο εκνευριστικό λάθος ενός ανθρώπου που επιχειρεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα στη Θράκη είναι να διαθέτει την «εξωτική» αντίληψη περί των κατοίκων, της ιδιαιτερότητας με τις μειονότητες, της καθημερινότητας. Το λάθος αυτό συχνά δικαιολογείται γιατί αν δεν περπατήσει κανείς τη Θράκη, χωρίς προκαταλήψεις δεν θα μπορέσει να αντιληφθεί τις ισορροπίες, που είναι πράγματι δύσκολες. Υπό την έννοια αυτή, οι άνθρωποι της Αριστεράς έχουν το πλεονέκτημα να προσλαμβάνουν την πραγματικότητα με μεγαλύτερη άνεση και ταχύτητα, γιατί είναι λιγότερο ευάλωτοι σε στερεοτυπικές αντιλήψεις και φοβικά σύνδρομα και παραδοσιακά έχουν σταθερές και ξεκάθαρες απόψεις για τα μειονοτικά θέματα της περιοχής, την καταπίεση, τις διακρίσεις, τις λύσεις και τη συνεργασία.
Το πρόβλημα ξεκινά όταν άνθρωποι χωρίς την οσμή της Θράκης επιχειρούν να πάρουν αποφάσεις, να κρίνουν άτομα ή να προτείνουν, να χαράξουν πολιτικές και να υποθέσουν αξίες, χωρίς να έχουν περπατήσει τη Θράκη, χωρίς να έχουν αντιληφθεί ποιες δυνάμεις ενεργούν και με ποια αφετηρία σε αυτό το περίπλοκο σκηνικό. Και το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν μέσα στο χώρο της Αριστεράς επιχειρείται να ληφθούν αποφάσεις και να γίνουν επιλογές, που δεν απαντούν στην ευαισθησία ή έστω στην επιφυλακτικότητα που πρέπει να έχει ένα αριστερό κόμμα αλλά μάλλον ανταποκρίνονται στη στρεβλή, συχνά κατασκευασμένη, αλλά σίγουρα στερεότυπη εικόνα, αυτή την «εξωτική» αντίληψη, όπως ονομάζεται πια ως σύνδρομο για τους εκτός Θράκης.
Αφορμή για την κουβέντα είναι η εκρηκτική κατάσταση που δημιουργήθηκε στην τοπική κοινωνία και, ιδίως στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, από την άστοχη (επιεικώς) επιλογή που επιχειρήθηκε να γίνει για το ευρωψηφοδέλτιο με τη Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου. Παρουσιάστηκε ως «ακτιβίστρια των ρομά» και η εξωτερική εικόνα λέει ότι είναι μια γυναίκα που δραστηριοποιείται σε ένα Σύλλογο Ρομά και έχει αναπτύξει μια δράση και αυτό δεν είναι κάτι που κανείς μπορεί να κατακρίνει. Αλλά μέχρι εκεί, γιατί όταν ένα κόμμα της Αριστεράς, αγνοώντας επιδεικτικά ένα μειονοτικό βουλευτή και μια νομαρχιακή οργάνωση, παρακάμπτει την κοινωνία για να κάνει αυτή την επιλογή, δεν μπορείς παρά να παραγνωρίσεις ότι :
Η προσωπικότητα αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιδεοληπτική φράξια του ΔΙΚΤΥΟΥ 21, αυτής της ακροδεξιάς λαίλαπας που έχει περιστοιχίσει το πρωθυπουργικό περιβάλλον και από ακραίο και περιθωριακό συνονθύλευμα ακροδεξιών έχει γίνει κυβερνητικό προσκήνιο. Ότι είναι επίσης συνδεδεμένη και πολλάκις εμπλεκόμενη με το εθνικιστικό παρακράτος -και κράτος- στη Θράκη (αυτό για το οποίο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει ερώτηση στη Βουλή). Ότι είναι η «επίσημη αγαπημένη» της Αμερικανικής Πρεσβείας και σταματάς εκεί τις περιγραφές… Με λίγα λόγια υπάρχει ένας σύλλογος με μορφή ΜΚΟ που αποτελεί ένα από τα οχήματα όσων ακροδεξιών τα τελευταία χρόνια έχουν ένα νέο εμμονικό όραμα -μετά τις «μεγάλες επιτυχίες» στην ορεινή περιοχή- και μαζί με τις περιβόητες χρηματοδοτήσεις του πολυθρύλητου Γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων του ΥΠΕΞ στην Ξάνθη (που ακροβατεί μεταξύ φαιδρότητας και ανικανότητας) επιχειρούν να «ελληνοποιήσουν» τους ρομά της Θράκης! Οι εθνικιστικές αυτές αντιλήψεις σκοντάφτουν στο γεγονός ότι η εξαθλίωση και η πείνα αυτών των ανθρώπων που ζουν σε τενεκεδένια γκέτο δεν ελληνοποιούνται και δεν κηδεμονεύονται από κανένα κόμμα. Περιστασιακά στις εκλογές εξαγοράζονται μόνο, υπό την ένοχη ανοχή των διωκτικών αρχών.
Όλο αυτό το νοσηρό και αποπνικτικό περιβάλλον είναι αρκετό όχι για να περιγράψει κανείς όλες τις διαστάσεις των προβλημάτων στη Θράκη αλλά για να καταδείξει πόσο άστοχη ήταν αυτή η επιλογή και πόσο αταίριαστη για το ΣΥΡΙΖΑ, τον κατεξοχήν πολιτικό χώρο που αντιμετώπισε με ειλικρίνεια και ευθύτητα τη μειονότητα, που δεν κρύφτηκε ποτέ απέναντί της, που έχει το προνόμιο να διαθέτει δύο εξαιρετικούς μειονοτικούς βουλευτές που εκφράζουν όλο τον κόσμο της Αριστεράς χωρίς περιχαρακώσεις για μειονοτικούς ή πλειονοτικούς. Όσοι υπεραμύνθηκαν αυτής της επιλογής προσπάθησαν να ψελίσουν ότι αυτοί που αντιτίθενται βρίσκονται «κοντά στο Τουρκικό Προξενείο και όσους αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι». Φράση-κλειδί που θα μπορούσε άνετα να έχει λεχθεί από τον Φαήλο Κρανιδιώτη, το Χρύσανθο Λαζαρίδη, το Μουρούτη της μονταζιέρας ή τους γραφικούς χρυσαυγίτες αλλά όχι από άνθρωπο στην Αριστερά. Το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να ταυτίζεται με προσωπικότητες που προέρχονται από το στενό πρωθυπουργικό πυρήνα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά/ΠΟΛΑΝ.
Ήταν μια προσβολή και ένα σοβαρό λάθος. Ήταν προσβολή να αγνοήσει κάποιος μια περιοχή ορόσημο για την Αριστερά, την Ξάνθη με το μεγαλύτερο ποσοστό πανελλαδικά, ποσοστό που οφείλεται στην διείσδυσή του σε πλειονοτικό και μειονοτικό στοιχείο, που αντιπροσωπεύει αυτή την πολυπολιτισμική κοινωνία και τον τρόπο που την έχει αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα η Αριστερά. Και ήταν προσβολή γιατί από την μελέτη των στοιχείων, τοπικά, προκύπτει πως κάποιος είχε την «ιδιοφυή» σύλληψη να προτείνει μια προσωπικότητα, η οποία ακόμη και την ημέρα που η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίαζε, συνομιλούσε με ανθρώπους του Δικτύου 21 !
Φαίνεται πως το λάθος αναγνωρίστηκε, τόσο πολιτικά όσο και οργανωτικά. Φαίνεται πως ο βηματισμός για ένα κόμμα που επιχειρεί να κυβερνήσει, δεν είναι πάντοτε ο σωστός και δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Φαίνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγορείται ότι εμμένει πεισματικά στις δημοκρατικές διαδικασίες και στη συνοχή της βάσης του με αποτέλεσμα να χάνει τη δυναμική του (μεγάλη συζήτηση αυτή και επίπονη) αυτή τη φορά πληρώνει ακριβώς το αντίθετο γεγονός, ότι δηλαδή αγνόησε τις οργανώσεις και την κοινωνία και επιχείρησε να επιβάλλει μια επιλογή που συνιστά όνειδος για την Αριστερά.
Το λάθος που διορθώνεται, δείχνει γενναιότητα. Το λάθος στο οποίο κάποιος θα επέλεγε να εμμείνει θα έδειχνε έλλειψη πολιτικής ωριμότητας και θα οδηγούσε σε δυσμενή συμπεράσματα για την ετοιμότητα για διακυβέρνηση. Και φαίνεται πως διορθώνεται γιατί οι εξελίξεις θα ήταν απρόβλεπτες.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
