SIDIROPOULOS-EDITORIALΤο τελευταίο διάστημα παρακολουθήσαμε μια τοπική συντεχνιακή συζήτηση και διαμάχη για τον τρόπο που οι τοπικές εφημερίδες πληρούν ή όχι τους όρους με τους οποίους έχουν το δικαίωμα κρατικών δημοσιεύσεων, αφού – για όσους δεν το γνωρίζουν – η επιβίωση των τοπικών εφημερίδων εξαρτάται από τη δυνατότητά τους αυτή και έτσι εξηγείται και ο μεγάλος τους αριθμός. (θυμίζει λίγο σοβιετική εκδοχή της οικονομίας, αυτή που οι νεοφιλελεύθεροι υπέρμαχοι των κανόνων της αγοράς και προσφάτως των μνημονίων χλευάζουν αλλά δεν τους ενοχλεί όταν πρόκειται για τη δική τους επιβίωση)

Εκ πρώτης όψεως η κουβέντα δεν μας αφορά αφού δεν έχουμε κάποια σχέση με τον ημερήσιο έντυπο τύπο και δεν μας απασχολεί να εξακριβώσουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο (και δεν είχαμε ποτέ σχέση και με κρατικά κονδύλια…). Μπορούμε όμως να εξαγάγουμε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα για τη στάση που τηρεί ο καθένας και την απέραντη υποκρισία.

Ο κανόνας ηθικής και νομιμότητας όσων ελέγχουν την εξουσία

Πρέπον είναι φυσικά να αναζητεί κανείς τη νομιμότητα αλλά και την ηθική, όταν δημοσιολογεί, όταν απευθύνεται στην κοινωνία, γιατί στη συνέχεια ελέγχει με το ίδιο μέτρο και τον ίδιο κανόνα την εξουσία. Ξεχασμένο αλλά εξόχως σημαντικό αυτό. Γι’αυτό και όταν κάποιος ενοχλείται για την έλλειψη νομιμότητας και ηθικής, ψάχνεις τη στάση και την ακεραιότητα κάθε προσώπου σε αυτή την κοινωνία, το αποτύπωμά του!  Θυμίζει τον Martin Niemoller και την εκδοχή του για το ναζισμό, με το «Πρώτα ήρθαν...» όταν σκέφτεσαι ότι η ενόχληση και η διαμαρτυρία εκδηλώνονται μόνο όταν πλήττεται ο διαμαρτυρόμενος.

Θυμηθήκαμε λοιπόν ότι -μόνο- στο πρόσφατο παρελθόν κανείς δεν μίλησε για τις τοπικές εφημερίδες που δεν πληρούν τους περισσότερους όρους για να είναι ενταγμένες στις δημοσιεύσεις (με την εικόνα που παρουσιάζουν), κανείς δεν μίλησε όταν η παρούσα κυβέρνηση κατήργησε ουσιαστικά κάθε όρο και προϋπόθεση υπογράφοντας για να μπουν όλες στις δημοσιεύσεις, κανείς δεν μίλησε όταν εφημερίδες που πληρούσαν τους όρους καθυστερούσαν επί ένα χρόνο να ενταχθούν και κατέγραψαν ζημίες,  κανείς δεν μίλησε στο παρελθόν όταν όλοι «προσπερνούσαν» τους όρους με τεχνάσματα και συνομολογημένη σιωπή. Κανείς δεν μίλησε για τα παρακμιακά κανάλια που συνεχίζουν να εκπέμπουν προσβάλλοντας την παιδεία και την αισθητική της περιοχής, κανείς δεν μίλησε για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που λειτουργούν παράνομα και όσους λειτουργούν υπό περίεργες συνθήκες, κανείς δεν μίλησε για τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ που εξασφαλίζουν διαχρονικά στέγη με ευτελή ή απλήρωτα αντίτιμα σε ακίνητα δημοσίου συμφέροντος…

Αυτοί που στοχοποιούν τους κρατικοδίαιτους αλλά….

Αυτό λοιπόν που ενόχλησε κάποιους, όψιμα, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσαρμογή, την πιο επωφελή και λιγότερο επιζήμια σε ένα περιβάλλον στρεβλό, άδικο και ανήθικο. Σε ένα περιβάλλον ιδιοτέλειας, όπου η ιδιοτέλεια του άλλου ενοχλεί.  Είναι ωραίο να βάλλεις εναντίον κάθε κρατικοδίαιτου, είναι εύκολο να στοχοποιείς τους δημόσιους υπαλλήλους για να δικαιολογήσεις το «πογκρόμ» που υπόκειται σήμερα ο δημόσιος τομέας αλλά πολύ υποκριτικό όταν συντηρείσαι από κρατικά χρήματα για υπηρεσίες εμφανώς αμφισβητούμενης χρησιμότητας.

Και επειδή η συζήτηση διευρύνεται και επιχειρεί να αναδείξει «ηθικά» ζητήματα μπορούμε επίσης να θυμηθούμε ότι κανείς δεν μίλησε όταν συνειδήσεις και αξιοπρέπειες σπιλώθηκαν, βιάστηκαν παρά φύσιν, όταν καριέρες καταστράφηκαν, κανείς δεν αντέδρασε στα ψεύδη, τις συκοφαντίες, τις απειλές και τους εκβιασμούς, σε όσα ακόμη και σήμερα ως απόηχος μιας εποχής που τελειώνει, επανέρχονται ως αναλαμπές πριν το τέλος. Δεν μίλησαν παρά μόνο όταν αυτές οι αλητείες άγγιξαν τους ίδιους και τους πόνεσαν.

«Όταν ήρθαν για σένα» ήταν αργά…

Γι΄αυτό λοιπόν «όταν ήρθαν σε σένα»  ήταν αργά για να μιλήσεις και δεν υπήρχε κανείς να σε υπερασπιστεί.  Τότε, λοιπόν, δεν έχεις το δικαίωμα να τέμνεις τους άλλους με γνώμονες ηθικής, νομιμότητας, αξιοπιστίας κλπ. Είναι πολύ αργά τώρα που πλήττονται κάποιοι, τώρα που οι επιλογές τους «πατώνουν», τώρα που ο ήλιος δεν ανατέλλει για όλους, τώρα που δεν μπορούν να «πειράζουν» τους κανόνες υπέρ τους, τώρα που νιώθουν τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους, να κουνάνε το δάχτυλο σε μια κοινωνία που διαλύθηκε και βιάστηκε κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση εξαιτίας του τοπικού τύπου, όταν κάποιοι «δεν μιλούσαν»

Είναι πολύ αργά πια Θα σε ρωτήσουν «που ήσουν όταν κάποιοι άλλοι μιλούσαν και πλήρωναν το κόστος….;»

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com

ΥΓ.: Mερικά πράγματα, τώρα που πλησιάζει το τέλος μιας φαύλης εποχής, καλό είναι να τα πούμε επιτέλους. Άλλωστε ο καθένας έχει αφήσει ήδη το δικό του αποτύπωμα