Η δουλειά μας υπήρξε πάντοτε σκληρή και οι ειδήσεις που μας έδωσαν από την άλλη άκρη του τηλεφώνου υπήρξαν συχνά δυσάρεστες ίσως και τραγικές και ήταν καθήκον μας να τις μεταφέρουμε στο κοινό. Όμως θα πρέπει να μας συγχωρήσετε γιατί η είδηση που μας έδωσαν το απόγευμα της Δευτέρας μας ξεπέρασε, δεν μπορούμε να την γράψουμε, δεν μπορούμε να την ψελίσουμε. Λυπάμαι αλλά αρνούμαι να εργαστώ άλλο σήμερα, θα μάθετε τις ειδήσεις από αλλού.
Πολλά πράγματα μοιάζουν ανεξήγητα και πάντα λες, «έτσι είναι η ζωή», αλλά αυτή η αυτοκτονία ενός νέου παιδιού δεν μπορεί να εξηγηθεί. Γιατί ήταν ένα λαμπρό παιδί από την πιο χαμογελαστή οικογένεια που ακόμη και αν δεν το γνωρίζεις λες «δεν μπορεί να συνέβη». Κι όμως συνέβη και μας συγκλόνισε.
Τώρα και αφού πέρασαν οι πρώτες ώρες του αρχικού σοκ, πρέπει να πω ότι ο πατέρας είναι από τα πιο φωτεινά πρόσωπα της πόλης, φίλος, συνεργάτης και αρθρογράφος μας ενίοτε, συναγωνιστής, συνοδοιπόρος στην κοινωνία και στα κινήματα, από τους πιο αγαπητούς συμπολίτες, ένας άνθρωπος με ειλικρινή ευγένεια και πραότητα, ένας άνθρωπος πραγματικός που στάθηκε δίπλα μου στη δυσκολότερη στιγμή της ζωής μου, αλλά εγώ δεν μπορώ να είμαι το ίδιο κοντά τώρα στη δική του, γιατί δεν μπορώ να βοηθήσω. Εγώ σχεδόν καθόλου, μόνο ο χρόνος.
Και η μητέρα επίσης, εξαιρετική γυναίκα, αγωνίστρια που δεν φοβήθηκε ποτέ κανένα αγώνα, σπάνιος χαρακτήρας και ευγενής, συντρόφισα και αυτή στις γραμμές της πολιτικής, υπόδειγμα στη δουλειά της και στη διαδρομή της, φώτισε όπως όλη η οικογένεια στιγμές αυτής της πόλης και της κοινωνίας με την παρουσία της και τη δυναμικότητά της. Και σκέφτεσαι αν είναι δυνατόν να συμβεί αυτό, στην τελευταία οικογένεια που θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι λάθος. Κι όμως….
Είχα το θλιβερό προνόμιο να μάθω νωρίς το τραγικό συμβάν και να με ρωτήσουν δεκάδες φίλοι για να μάθουν αν είναι αλήθεια αυτό για το θάνατο του Παντελή. Δυστυχώς ήταν αλήθεια και όλοι συμφώνησαν ότι ειδικά σε αυτή την οικογένεια δεν άξιζε. Σε καμία οικογένεια ίσως δεν αξίζει αλλά αυτό ήταν πολύ άδικο και δεν μπορούμε να το δεχτούμε, μας πονάει όλους και αυτή η κοινωνία βυθίστηκε σε βουβό πένθος.
Κώστα και Αριάνα,
Είμαστε όλοι δίπλα σας αν και ξέρουμε ότι τίποτε δεν θα είναι ίδιο από αύριο. Θα βρείτε παρηγοριά και θα παλέψετε όπως πάντοτε σε αυτή τη διαδρομή με βοηθό πιο πολύ το χρόνο παρά εμάς. Είναι μια από αυτές τις μέρες που θα θέλαμε να μην έχει ξημερώσει και να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αλλά ξημέρωσε, γαμώ το, ξημέρωσε…
Κουράγιο…
Ξάνθη 01-7-13
Γιάννης Σιδηρόπουλος
(εκ μέρους όλων των φίλων που συγκλονίστηκαν)
