Μερικές φορές η πραγματικότητα σε αυτή την πόλη και αυτή την περιοχή, με του καλούς και με τους άθλιους ανθρώπους που την κατοικούν μας πιέζει και μας συμπιέζει σε βαθμό που να αντιλαμβανόμαστε να μας κυριεύει μια παραίτηση και ένας πεσιμισμός.
Πράγματι, όλο το γύρω περιβάλλον σε συνδυασμό με την κρίση, μας «ζορίζει» επικίνδυνα και χάνουμε τη δημιουργικότητα, την όρεξή μας, το πάθος μας για ζωή και δημιουργία. Αλλά πάντα μια έκπληξη (από τις πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες που επιφυλάσσει η ζωή) δίνει την ευκαιρία για διαφυγή, για αναθεώρηση για να αγνοήσεις όσα σε στεναχωρούν και να αναζητήσεις κίνητρο να προσπαθείς.
Οι διαψεύσεις που μας καθοδηγούν
Σε μια πρόσφατη αποστολή στο Ευρωκοινοβούλιο, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο αρνητικά μπορεί η πραγματικότητα να διαψεύσει όσα θεωρούμε δεδομένα και ευνοϊκά αλλά και πώς οι άνθρωποι με το χαρακτήρα τους μπορούν να αλλάξουν την τύχη τους και να διαψεύσυν τις αρνητικές εικόνες που παίρνουμε γύρω μας. (τα ταξίδια στο εξωτερικό επιφυλάσσυν τον τελευταίο καιρό δυσάρεστες διαπιστώσεις για την κατάσταση στη χώρα μας αλλά ας μείνουμε σε κάτι που μπορεί να δώσει ελπίδα…)
Η πρώτη περίπτωση που περιγράφεται παραπάνω ήταν η πολλοστή συνειδητοποίηση της παρακμής των ευρωπαϊκών θεσμών, της διάψευσης του ονείρου της πολιτικής ενοποίησης στην Ευρώπη, της διάλυσης κάθε έννοιας αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών και του αντικατοπτρισμού όλων αυτών σε μια σκληρή γραφειοκρατεία στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες (κυρίως) που προσπαθεί να πείσει για μια πλαστή εικόνα της Ευρώπης, κλεισμένη πίσω από στερεότυπα που διαμορφώθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες της πανευρωπαϊκής ελπίδας, με τρόπο εκνευριστικό.
Στα κέντρα των αποφάσεων μπορείς να διαπιστώσεις πόσο ακριβής ήταν ο Νιούτον στο «Προετοιμασία για τον 21ο αιώνα» των φοιτητικών μας χρόνων, περιγράφοντας το σημερινό παρόν στον πλανήτη, τις κρίσεις και το χάσμα με τον τρίτο κόσμο. Αλλά, ταυτόχρονα, να διαπιστώσεις πόσο απατηλό ήταν το όνειρο της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης που καθοδήγησε τη δική μας γενιά, τα ίδια αυτά χρόνια, στα μέσα του ΄90, μέχρι τη σημερινή καταρρέουσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη σημερινή Ευρώπη οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης και της Κλασικής Ελλάδας είναι απλώς μια εύσχημη βιτρίνα ενός σκληρού (ας μη το χαρακτηρίσω καπιταλιστικό και το «χάσουμε») συνεταιρισμού δυνατών και αδυνάτων, όπου η ισχύς αναιρεί κάθε έννοια συνοχής και ισοτιμίας και καθορίζει της αρχές με βάση το δίκαιο του ισχυρού, που κάποιοι αφελείς Ευρωπαίοι νομίσαμε πως θα αναστείλει η Ευρωπαϊκή ιδέα.
Η διάκριση των μαθητών της Περιφέρειας ΑΜΘ στην Ευρώπη
Υπάρχει όμως και η θετική διάψευση: Παρακολουθώντας στο Στρασβούργο τους μαθητές της Περιφέρειας ΑΜΘ που συμμετείχαν σε μια πανευρωπαϊκή συνάντηση εφήβων «ευρωβουλευτών», διαπιστώνεις ότι το πνεύμα παραμένει ελεύθερο και παρά, την προκατάληψη για τη χρεοκοπημένη Ελλάδα, παρά τις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος (που πάντως δεν είναι προσανατολισμένο στην παραγωγή φτηνών εργαζομένων ευτυχώς ακόμη), παρά τη μίζερη πραγματικότητα που μας περιβάλλει, υπάρχουν νέοι που μπορούν να προχωρήσουν μπροστά. Σε μια προσομείωση του Ευρωπαϊκού Κοικοβουλίου, 24 μαθητές από τα Λύκεια της Περιφέρειας ΑΜΘ (και της Κύπρου σε μεγάλο βαθμό), όχι απλώς διακρίθηκαν και πρωταγωνίστησαν αλλά μάλλον «πέρασαν σαν σταματημένους» τους συναδέλφους τους από την υπόλοιπη Ευρώπη, τόσο σε επίπεδο άνεσης επικοινωνίας όσο και σε επίπεδο θέσεων και απόψεων που επέβαλαν με μεγάλη ευκολία.
Ήταν μια απόδειξη ότι χωρίς τους περιορισμούς και τις αγκυλώσεις της σκληρής πραγματικότητας που διαμορφώνεται από πολιτικές ισορροπίες, οι νέοι της Ελλάδας μπορούν να κυριαρχούν και να ξεχωρίζουν όταν έχουν την ίδια αφετηρία με τους Ευρωπαίους. Είναι μια αντιστροφή της σκληρής πραγματικότητας γεμάτη ελπίδα αλλά και στεναχώρια για τις ευκαιρίες που θα έχουν οι νέοι στην Ελλάδα της κρίσης. Μπορούν όμως να ξεχωρίζουν με άνεση στην Ευρώπη, διαθέτοντας αυτό που δεν έχουν οι πολιτικοί μας εδώ και μερικές δεκαετίες. Προσωπικότητα και ακτινοβολία !
Γιαυτό θα πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια στους γονείς και τους καθηγητές τους σε όλη την ΑΜΘ, η προσπάθεια των οποίων αποτυπώνεται στο μέλλον που παράγουν οι μαθητές μας, μέσα σε ένα σκληρό εκπαιδευτικό σύστημα. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια ότι επέλεξα να είμαι στις εργασίες αυτής της διάσκεψης και όχι στην ενημέρωση των Ευρωβουλευτών για Έλληνες δημοσιογράφους, επιλογή που δικαίωσαν οι μαθητές μας και άρα μας υποχρεώνουν να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το μέλλον των παιδιών μας.
ΥΓ
Μέσα σε όλες τις θετικές και αρνητικές διαπιστώσεις ο γαλλικός αέρας επέτρεψε την ανάγνωση του βιβλίου του Μπερνάρ Πουλέ για το «τέλος των εφημερίδων» και την παντοδυναμία του ίντερνετ που στριφογυρίζει εδώ και 1,5 χρόνο στη βιβλιοθήκη μου. Με βάση τη γαλλική και την αμερικανική πραγματικότητα, ως άλλος Νιούτον, προέβλεψε με ακρίβεια τον προορισμό της τάσης που υπήρχε και την κρίση στη δημοσιογραφία. Μπορεί οι εξελίξεις να μην άγγιξαν ακόμη την Ελλάδα στον ίδιο βαθμό, όπως τις περιμένουμε τα τελευταία χρόνια οι έχοντες επαφή με τον κλάδο, αλλά είναι δεδομένο νομοτελειακά ότι οδηγούμαστε στο οριστικό τέλος της Δημοσιογραφίας, όπως την ξέραμε. Μαζί με όλες τις εξουσίες, το κοινό άρχισε ήδη να αμφισβητεί και αυτή τη μορφή εξουσίας. Τόσο γιατί ο χρόνος προχωρά και οι εξελίξεις είναι «ατιμες», αλλά και γιατί η ίδια η δημοσιογραφία προσπάθησε να χειραγωγήσει τις άλλες εξουσίες και το ίδιο το κοινό, πέφτοντας στον ίδιο λάκκο, αυτόν της αναξιοπιστίας και της διαφθοράς.
Βέβαια όλη αυτή η συζήτηση δείχνει πολυτέλεια για τη δική μας μικρή πόλη, όπου ακόμη πρέπει να προσπαθείς να διαχωρίσεις τους επαγγελματίες δημοσιογράφους από την αθλιότητα και τους παραγονστίσκους….
