Οι σκηνές που εκτυλίσσονται στην Ιερισσό και η σοκαριστική καταστολή που θυμίζει κατοχική εισβολή δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορο κανένα πολίτη, ανεξαρτήτως του χώρου στον οποίο ανήκει, ανεξαρτήτως αν η ανθρωπιστική προσέγγιση είναι ψηλά ή χαμηλά στην κλίμακα των αξιών του.
Πράγματι, όσο ψύχραιμος και αν είναι ο δημοσιογράφος ως παρατηρητής αυτών που συμβαίνουν, στο τέλος της ημέρας διερωτάται με θλίψη :»Ρίχνουν χημικά στα παιδιά;», «Ναι ρίχουν χημικά στα παιδιά, εισβάλλουν σε σπίτια, ψάχνουν για τρομοκράτες ανάμεσα σε γριούλες και φιλήσηχους πολίτες, προσάγουν μαθητές στο Τμήμα, τι είναι αυτό που ζούμε;» απαντάς μόνος σου καθώς ακούς τις φωνές αλλόφρονων γονέων και παιδιών, τις εικόνες στα νοσοκομεία, τον πανικό και το φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια τους.
Ίσως αυτό είναι το θέμα. Οι φιλήσυχοι και άκακοι ψηφοφόροι που συντηρούσαν το πολιτικό κατεστημένο (ναι, αυτό που παρήγαγε και συγχωρούσε τους Πάχτες και τους συν αυτώ) βρέθηκαν «στα κάγκελα» γιατί ένιωσαν να τους σκοτώνουν, να τους δηλητηριάζουν. Ένιωσαν ότι απειλούνται και πληρώνουν ότι αντιδρούν !
Όχι δεν είναι θέμα συμβάσεων – και ας είναι αποικιοκρατικές και ληστρικές- δεν είναι θέμα διαδικασιών και «παράκαμψής» τους με νομική κάλυψη του ίδιου του νομοθέτη, ενίοτε, δεν είναι θέμα συνταγματικής εκτροπής, όπως εκφράστηκε στη Θράκη, δεν είναι θέμα εξαγοράς συνειδήσεων ή μη, διόγκωσης γεγονότων. Δεν είναι μόνο αυτά, είναι θέμα ζωής, πια. Είναι το δικαίωμα του πολίτη να ζεί στον τόπο που διάλεξε, χωρίς να αμφισβητούνται οι δημοκρατικές του ελευθερίες, χωρίς να φοβάται.
Η Ιερισσός δεν είναι μακριά, το Πέραμα δεν είναι μακριά, μια περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική θα πλήξει τη θάλασσά μας ως ενιαίο χώρο από το Θερμαϊκό μέχρι το Θρακικό Πέλαγος. Όμως η καταστροφή της δημοκρατικής κοινωνίας που συντελείται στη Χαλκιδική, ήδη μας πλήττει, κι ας μην το νιώθουν όλοι τόσο έντονα.
Οι μάχες ενάντια στους χρυσοθήρες δεν είναι πια μάχες απέναντι σε γραφειοκράτες, υπουργούς των fast track και ξεπουλημένα δημόσια πρόσωπα, δεν είναι νομικές υποθέσεις μεγάλων νομικών ομάδων και ερμαφρόδιτων περιβαλλοντικών μελετών . Οι μάχες ενάντια στο χρυσό είναι μάχες της δημοκρατικής κοινωνίας απέναντι στην καταπίεση, την αστυνομοκρατία. Είναι μάχες για να μην «συνηθίσουμε» την καταστολή και μην τη φοβηθούμε, να αντισταθούμε. Είναι μάχες για να πάψουμε να παριστάνουμε τους νοικοκυραίους, για να πάψουν τα τεχνάσματα να μας στέλνουν σπίτια μας.
Η Ιερισσός και το Πέραμα δεν είναι οι άλλοι. Είμαστε όλοι εμείς και πρέπει να παλέψουμε…
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
