SIDIROPOULOS-EDITORIALΠολύ συχνά τελευταία, ειδικά στην Ξάνθη μετά την επίθεση των αντιεξουσιαστών στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, συζητούμε για την πολιτική βία και αν αυτή διαχωρίζεται σε καλή και κακή ή διάφορους άλλους προβληματισμούς, στους οποίους οι απαντήσεις αρχίζουν και διαφέρουν από τις παγιωμένες στο παρελθόν.

Και διαφέρουν γιατί όσο και αν η εικόνα των Χρυσαυγιτών για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι αποκρουστική, όσο και αν το μισαλλόδοξο και ρατσιστικό συνθηματολόγιο ενοχλεί τις δημοκρατικές ευαισθησίες, όσο και αν η αισθητική  της καρικατούρας και του πολιτικού πρωτογωνισμού μοιάζουν ξεπερασμένες, όλο αυτό το εκρηκτικό σύνολο ανθρώπων δεν κάνει κάτι λιγότερο από το να αντιγράφει και να μεγενθύνει πρακτικές που μεταχειρίστηκαν, κύρια,  τα δύο μεγάλα κόμματα και, δευτερευόντος, η άκρα αριστερά, αλλά σε μας φαίνεται τρομακτικό γιατί συνδυάζεται με ένα επικίνδυνο ιδεολόγημα.

Πόση βία να δικαιολογήσει μια ιδεολογία;
Και μέσα σε όλο αυτό το άσχημο τοπίο, οι ομάδες που κινούνται στο χώρο της αναρχίας «κατάφεραν» στην περιοχή να εξισώσουν τη ρατσιστική πολιτική βία της Χρυσής Αυγής με τις παρεκτοπές ενός κομματιού της αριστεράς που κατά καιρούς ήταν ανεκτές  γιατί αποδίδονταν σε μια μάχη με το σύστημα βασισμένη σε ιδεολογική εμμονή. (κάποιοι πονηροί ή επικίνδυνοι προσπαθούν να εξισώσουν τη δράση του λαϊκού κινήματος με το νέο φρούτο της ακροδεξιάς).  Είναι πια τετριμμένο το θεώρημα ότι όταν απαντάς στη βία με βία, οδηγείς σε έκρηξη και απαξιώνεις κάθε έννοια πολιτικού λόγου αφού το μέσο απαξιώνει το σκοπό. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η πολιτική διαφορά είναι ετεροβαρής καθώς η ιδεολογική αναφορά των αναρχικών έχει περιεχόμενο και ιδεαλιστική αφετηρία, όμως όλα αυτά η βία τα εξισώνει και τα βάζει δίπλα και όχι απέναντι στο μισαλόδοξο  πολιτικο μανιφέστο της ακροδεξιάς.

Αλλά δεν φταίει ο χώρος της άκρας αριστεράς για την έκρηξη της Χρυσής Αυγής, παρά μόνο για το λανθασμένο χειρισμό και τη συκγρουσιακή μανία, αυτή που επέτρεψε στα αστικά κόμματα να τον χρησιμοποιούν, τις περασμένες δεκαετίες, όπως και τις ομάδες των ακροδεξιών, για να συσκοτίζουν κατά το δοκούν την πολιτική κατάσταση ή να αφορίζουν γενικόλογα κάθε προσπάθεια λαϊκής αντίδρασης, εξομοιώνοντας τους κουκουλοφόρους με τους διαδηλωτές, όπως συμβαίνει τώρα με τους κουκουλοφόρους της μιας πλευράς απέναντι στους κουκουλοφόρους της άλλης πλευράς.

Τα έμαθαν από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ
Όμως, πέρα από την προκλητική σκληρότητα του πολιτικού λόγου και της εικόνας «μπράβων» της Χ.Α., οι κύριες πρακτικές έρχονται απευθείας από τα πρώην μεγάλα κόμματα που δρούσαν με συγκαλυμμένες συμμορίες κάποτε ενώ τώρα διατυπώνουν στρεβλές «θεωρίες των άκρων» για να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες. Είναι τα δύο κόμματα που στη δεκαετία του ΄80 έπαιζαν ξύλο στους δρόμους όταν κολλούσαν αφίσες αλλά τώρα τους ενοχλεί το ξύλο της Χ.Α., έστηναν «ρέϊντζερς» και άλλες ομάδες αλλά τώρα τους ενοχλούν τα «τάγματα εφόδου», χρησιμοποίησαν τη δημαγωγία και τον ψευτοπατριωτισμό και τους ενοχλεί τώρα ο εθνικισμός, πολιτεύτηκαν με  Ψωμιάδηδες και τους πειράζει ο Κασιδιάρης, δίχασαν την ελληνική κοινωνία για να έχουν την ασφάλεια της εναλλαγής στην εξουσία,  συνεργάστηκαν μέχρι και με τον Καρατζαφέρη και τώρα απέκτησαν ξανά δημοκρατικές ευαισθησίες ! Είναι η πολιτική υποκρισία που την απειλεί η πολιτική ωμότητα.
Αυτοί λοιπόν έδωσαν το know how και αυτοί τώρα θα τη λουστούν την Χ.Α. αν και επιλέγουν να τη φορτώσουν στους άλλους, με  καθυστερημένες και άστοχες «σταυροφορίες» εναντίον της ενώ οι προτάσεις να τεθεί εκτός νόμου ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, που είναι σίγουρο ότι θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, ακούγονται κάπως περίεργες, εκτός αν παραδέχονται ότι η δημοκρατική πολιτεία έχει ηττηθεί γιατί έπαψε να λειτουργεί.
Σε όλο αυτό το πεδίο η σύγχρονη Αριστερά, φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι ήρθε η ώρα να τραβήξει πιο έντονες και σαφείς διαχωριστικές γραμμές με όσα κομμάτια της Αριστεράς αποδέχονται τη βία ως πολιτική πρακτική  (δηλαδή θα πλακώνουν στο ξύλο τους χρυσαυγίτες για να αποδείξουν τη ματαιότητα του ρατσισμού και της βίας;!)  Με τον τρόπο που οι αριστεροί της Ξάνθης, από διάφορα κόμματα, στη διαδήλωση εναντίον της Χ.Α. απομακρύνθηκαν επιδεικτικά ή ενστικτωδώς από τους αντιεξουσιαστές στην Πλατεία.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ακροδεξιά αλλά η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος που θα την αποδυναμώσει. Όσο κάποιοι δεν παίρνουν απόφαση να πάνε σπίτι τους και κάποιοι άλλοι να αντιληφθούν τι συμβαίνει γύρω τους, θα δημιουργούν όλο και μεγαλύτερα φαίνόμενα ακραίων πολιτικών συμπεριφορών, που θα βασίζονται στη προφανή διαφθορά του πολιτικού συστήματος και θα ικανοποιούν τις ανάγκες του εκλογικού σώματος για «τιμωρία όσων μας χρεωκόπησαν» και άλλων αληθινών ή ψευδεπίγραφων αιτημάτων που στον πυρήνα τους συνεχίζουν να έχουν συγκαλυμμένο τον πελατειακό ατομικισμό. Τον ίδιο που προσπαθούν να διασώσουν τα καταρρέοντα κόμματα.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com