SIDIROPOULOS-EDITORIALΜια σημαντική θέση που ποτέ δεν τηρείται στη χώρα αλλά πρέπει να ακολουθείται, για να μείνει και κάτι όρθιο, είναι ότι οι δικαστικές αποφάσεις δεν σχολιάζονται. Και δεν σχολιάζονται ,όχι μόνο αρνητικά, αλλά και θετικά.

Σε αυτό το πλαίσιο ίσως να φαινόταν άκομψο -αλλά δεν είναι- αν σχολίαζε κάποιος, θετικά, τις αποφάσεις που έχει εκδώσει τον τελευταίο καιρό το Πρωτοδικείο Ξάνθης και έχουν προκαλέσει πανελλήνιο ενδιαφέρον. Όμως οι πιο γνωστοί νομικοί της Ξάνθης και της χώρας, έχουν προχωρήσει σε κρίσεις ανεπιφύλακτα θετικές, όχι μόνο εξετάζοντας το νομικό τους περιεχόμενο και την τεκμηρίωση αλλά αναγνωρίζοντας και την πολιτική υπόσταση που αυτές προσλαμβάνουν.

Και αυτό που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει είναι ότι οι πρόσφατες αποφάσεις που αφορούν στο δεύτερο και στο τρίτο μνημόνιο, κινούν πολιτικές εξελίξεις κεντρικά στη χώρα και υπέχουν θέση πολιτικών κειμένων, όχι με την έννοια της εμπλοκής τους στα «χωράφια» της πολιτικής αλλά γιατί αντιμετωπίζουν πολιτικά τα προβλήματα που προκύπτουν στον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας της χώρας και του πολιτεύματος.

Οι σωστές διαστάσεις της υπόθεσης
Για να θέτουμε το ζήτημα της πρόσφατης διαταγής για τη διαθεσιμότητα, σε πραγματικές διαστάσεις, νομικά ίσως και να είναι μια απολύτως τυπική και επιβεβλημένη διαταγή, ίσως και υποχρέωση για το δικαστήριο να αναστειλει την εφαρμογή βλαπτικών συνεπειών σε βάρος των αιτούντων υπαλλήλων μέχρι την εκδίκαση και προφανώς δεν μπαίνει στην ουσία της υπόθεσης. Όμως, ασυναίσθητα, συνιστά έμμεση κριτική στην πολιτική, γιατί υπενθυμίζει ότι ο τρόπος άσκησης της εξουσίας τα τελευταία 2,5 χρόνια πολιτικής ανωμαλίας, δεν προσεγγίζει απόλυτα στους δημοκρατικούς θεσμούς, ακόμη και αν δικαιολογείται πολιτικά –στο πλαίσιο των διαμορφωμένων κοινοβουλευτικών συσχετισμών- από μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Γιατί ανεξάρτητα από την πολιτική αιτιολόγηση των επώδυνων μέτρων– ειδικά στο σκέλος των εργασιακών σχέσεων όπου οι δικαστές στην Ξάνθη έχουν επιδείξει σταθερά μεγάλη ευαισθησία- η κεντρική εξουσία κινείται εμφανώς πέρα από τα όρια της κοινοβουλευτικής τάξης και του συντάγματος. Και παρότι τυγχάνει ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης να είναι Συνταγματολόγος είναι προφανές ότι όταν η Βουλή νομοθετεί με Μνημόνια και Πολυνομοσχέδια του ενός άρθρου (!) και όταν η εκτελεστική εξουσία υπερβαίνει τη συνταγματική ηθική, συμπληρώνοντας τους ανεπαρκείς νόμους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τότε ενδεχομένως η Δικαιοσύνη ως μορφή εξουσίας πρέπει να λειτουργήσει σαν τρίτος  πυλώνας προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τι υπενθυμίζουν οι αποφάσεις
Σε δεύτερη ανάγνωση λοιπόν, οι δικαστικές αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ξάνθης, που έχουν συζητηθεί σε όλη τη χώρα, δεν παρεμβαίνουν στην ουσία των πολιτικών επιλογών αλλά απονομιμοποιούν ηθικά – πριν την οριστική νομική τους διερεύνηση- διατάξεις που αντιβαίνουν στη δημοκρατική νομιμότητα. Ίσως στο βάθος να υπενθυμίζουν στους πολιτικούς της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας ότι, εφόσον δε αναστείλαμε το Σύνταγμα και τον κοινοβουλευτισμό, οι νόμοι πρέπει να πηγαίνουν στη Βουλή  με την προβλεπόμενη διαδικασία  με ορατό, φυσικά, τον κίνδυνο να μην περάσει ένα νομοσχέδιο και σύντομα να πέσει η κυβέρνηση. Αλλά αυτό ειναι η δημοκρατία. Ενώ αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί ηθικά και πολιτικά, όταν αντίκειται ακόμη και στο πλαίσιο της προγραμματικής συμφωνίας των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση και έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης.

Σε αυτή τη λειτουργία υπό ειδικές συνθήκες έρχεται η Δικαιοσύνη, με λαμπρές αποφάσεις να διασώσει το κύρος της ως δημοκρατικού θεσμού και να ικανοποιήσει την ανάγκη της κοινωνίας  -και του περί δικαίου αισθήματος- να πιστέψει στην ακεραιότητα και τη δικαιοσύνη της Δικαιοσύνης, ως τελευταίου οχυρού της δημοκρατικότητας.

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com