Με τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας των τριών κομμάτων αποκλιμακώνεται η κρίση αυβερνησίας στην Ελλάδα και προχωρούν στις πολιτικές ενέργειες που επείγουν για τη χώρα. Πρακτικά το πολιτικό σύστημα υπέστη την τιμωρία για το μνημόνιο και την κρίση – δικαίως – και επιχειρεί να διασωθεί ή να αναβαπτιστεί αν και αυτό θα κριθεί από το βαθμό της «ελικρινούς μεταμέλειάς» του.
Βέβαια μετά την επίτευξη συμφωνίας και αφού εγκαταλείφθηκαν οι ιδιοτροπίες του Μαίου, το ερώτημα είναι γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν έγινε τότε και τί είναι αυτό που άλλαξε και μπορεί να δικαιολογήσει την επίτευξη συμφωνίας τώρα. Στρατηγικά η διαφορά από το Μάιο μέχρι σήμερα είναι ότι στο μεσοδιάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ «έτρεξε» τεράστιο πολιτικό χρόνο και ολοκλήρωσε την εκτίναξή του σε κόμμα εξουσίας ενώ οι υπόλοιποι ελάχιστα κέρδη μπόρεσαν να έχουν. Ακόμη και η άνοδος της ΝΔ δεν έχει μεγάλη σημασία καθώς ως πυρήνας της επόμενης κυβέρνησης συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες (για κάποιους βεβαιότητα) να υποστεί τη φθορά μιας κυβέρνησης με επώδυνο έργο. Άλλωστε ο ενθουσιασμός και η αύρα της νίκης και της συγκρότησης κυβέρνησης θα κρατήσει ελάχιστες εβδομάδες γιατί η πραγματικότητα είναι ζοφερή.
Το επίπεδο της συνεργασίας, το αποτέλεσμα που θα έχει για τον πολίτη, οι εγγυήσεις που θα μπορέσει να πάρει η ΔΗΜΑΡ για μερικές προοδευτικές πολιτικές και η διάρκεια του βίου αυτής της κυβέρνησης είναι ρευστά. Και οι τρεις αναλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο ρίσκο ενώ, ειδικότερα, για ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι πιθανό στη δύση αυτής της κυβέρνησης συνεργασίας ο ένας από τους δύο να μονοπωλήσει το χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και να τον έχει απορροφήσει (υπολογίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα προσπαθήσει να ξαναγίνει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πριν προκύψει δεύτερο ΠΑΣΟΚ!). Όλοι οι εταίροι πάντως, στην άκρη του μυαλού τους έχουν πάντα το κομματικό συμφέρον και τη μικρότερη φθορά. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ίσως κακώς έγιναν εξαρχής εκλογές, αν το μέτωπο της οικονομίας είναι όσο μελανό περιγράφηκε στην προεκλογική περίοδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακουφισμένος, στον προθάλαμο της εξουσίας
Ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να κρύψει ότι είναι ανακουφισμένος από το γεγονός ότι κατέγραψε τόσο μεγάλα ποσοστά αλλά δεν χρειάζεται να κυβερνήσει και να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη. Τόσο για δεν του αξίζει να υποστεί τη φθορά τώρα, όσο και γιατί προφανώς δεν είναι έτοιμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας συσπείρωσαν γύρω από αριστερές ιδέες (κατ΄άλλους λαϊκίστικες αλλά σίγουρα δεμένες με τους νέους και τους αδύνατους) και ήταν ο πυρήνας της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού της μεταπολίτευσης αλλά δεν ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν. Στο χρόνο που έχει μπροστά του πρέπει να μετασχηματιστεί παίρνοντας τη μορφή ενός κόμματος εξουσίας με οργάνωση, διάρθρωση και στόχευση κυβερνητική, χωρίς συνιστώσες, χωρίς πολλές φωνές προς τα έξω (αλλά σίγουρα διατηρώντας το διάλογο στο εσωτερικό του) περιμένοντας την ευκαιρία. Αυτή άλλωστε είναι η ξεκάθαρη επιλογή του. Στην κοινωνία πλανάται η εντύπωση ότι ακόμη και αν η κυβέρνηση Σαμαρά καταφέρει έστω σε κάποιο βαθμό να απαλύνει τα βάρη για τον πολίτη, να προχωρήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (αυτό είναι το δυσκολότερο) και να πετύχει θετικές συμφωνίες για τη χώρα -όπως υποσχέθηκε αντιπαραβάλλοντας την «ανεύθυνη» πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ- δεν θα μπορέσει εύκολα να ανακόψει την πορεία του Τσίπρα προς την εξουσία, όταν ολοκλήρώσει το έργο της αυτή η κυβέρνηση.
Όλοι κάτι πήραν στις εκλογές
Πάντως για όλους τους πρωταγωνιστές, υπάρχουν θετικά να τους συντροφεύσουν στην πορεία των επόμενων μηνών. Η ΝΔ καταφέρνει πολύ γρήγορα να επανέλθει στην εξουσία ως κεντρικός πυρήνας της κυβέρνησης συνεργασίας και ο Σαμαράς καταφέρνει να γίνει Πρωθυπουργός παρόλο που για ένα διάστημα αυτή η βεβαιότητα είχε σκοτεινιάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε και κατέστη ο ένας από τους δύο ισχυρότερους πόλους, έτοιμος να εκφράσει ευρύτερο πολιτικό φάσμα ενώ ο Αλέξης Τσίπρας θεωρείται από Έλληνες και Ξένους ως «Πρωθυπουργός στον προθάλαμο». Το ΠΑΣΟΚ διασώθηκε πάνω από το 10%, παραμένει σε μια κυβέρνηση παρά τα τραγικά του λάθη την προηγούμενη περίοδο ενώ ο αρχηγός του παρέμεινε ζωντανός και ισχυρός στο κόμμα του σε μια προσπάθεια επανίδρυσης. Η ΔΗΜΑΡ μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα εδραιώθηκε στο 6% και μπαίνει σε μια κυβέρνηση, ικανοποιώντας την πρόθεση της πλειοψηφίας των στελεχών της για μια κυβερνώσα αριστερά ακόμη και με συνεργασίες που τρομάζουν.
Οι νέες δυνάμεις και το προβληματικό ΚΚΕ
Εκτός κυβέρνησης, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κατάφεραν να συγκρατήσουν – δεδομένης της τεράστιας πόλωσης- μεγάλο μέρος των ποσοστών τους και παραμένουν υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο της Λαϊκής Δεξιάς , παρότι η ΝΔ έχει μετακινηθεί βίαια στον ίδιο χώρο. Άλλωστε το νέο πολιτικό σκηνικό χωρά πολλές δυνάμεις , ακόμη και αυτές της ακραιφνούς ακροδεξιάς μέσω της Χρυσής Αυγής, η οποία εκτόπισε από το πολιτικό σύστημα την “light” εκδοχή του ΛΑΟΣ. Μόνοι ηττημένοι της υπάρχουσας Βουλής είναι αυτοί του ΚΚΕ που ήρθε η ώρα που πληρώνουν τις εμμονές που εξασφάλιζε η πρωτοκαθεδρία της Αριστεράς, η οποία ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε για να μετακινήσει το πολιτικό σύστημα σε προοδευτικές κατευθύνσεις αλλά έμεινε στο δογματισμό. Μοιραία σε μια εντυπωσιακή πολιτική μετεξέλιξη, όπου κυριάρχησε η πρωτόγνωρη, πολιτικά, κίνηση του Τσίπρα να ζητήσει κυβερνητική εντολή στις αριστερές δυνάμεις, το ΚΚΕ συρρικνώθηκε και δεν θα σηκώσει κεφάλι αν δεν αλλάξει η πάγια αντίληψη ότι ο λαός ευθύνεται και όχι το ΚΚΕ για τα ποσοστά του.
Ένας ισχυρός Κοντός και δύο νέοι, νέοι βουλευτές
Τοπικά, η επόμενη μέρα έχει ως ισχυρό πολιτικό πόλο που θα δρομολογήσει όλες τις εξελίξεις τοπικά, τον Αλέξανδρο Κοντό, που επανήλθε ισχυροποιημένος στο κόμμα της ΝΔ. Παρότι οι σχέσεις του με τον Πρόεδρο του κόμματος πέρασαν από πολλά κύματα, βρέθηκαν στο καλύτερο σημείο τους, την ώρα που η ΝΔ αναλαμβάνει την εξουσία και αυτό σημαίνει και αυξημένες ευθύνες στη διάρκεια της διακυβέρνησης. Τα ζητήματα βέβαια που υπάρχουν ανοιχτά είναι πολλά και το έργο δύσκολο και επικίνδυνο για όλους.
Ο πρώτος βουλευτής του Νομού θα είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση και ο Ζεϊμπέκ Χουσεΐν πρέπει να έχει ως στόχο να αποδείξει στην πράξη τη διαφορετικότητα που υποσχέθηκε για ένα βουλευτή της Αριστεράς σε σχέση με το «πρότυπο» του μειονοτικού βουλευτή που μέχρι σήμερα δεν ήταν πολύ αρεστό και δεν υπηρετήθηκε σωστά. Κυρίως πρέπει να ενώνει και να μην διαχωρίζει τα δύο στοιχεία, όπως επιχείρησαν όσοι ενοχλήθηκαν από την παρουσία του στην προεκλογική περίοδο και ανήκουν τόσο στην πλειονότητα όσο και στη μειονότητα.
Ο νεαρός Δημήτρης Σαλτούρος τον πρώτο καιρό θα αρκεστεί σε αναγνωριστικό ρόλο καθώς η εκλογή του συμπίπτει με μια ανασυγκρότηση του χώρου στον οποίο ανήκει. Στην πορεία θα πρέπει να αναδείξει και άλλες πτυχές της πολιτικής του προσωπικότητας.
Έρχονται ενδιαφέροντα πολιτικά γεγονότα
Όσα ακολουθούν είναι αρκετά ενδιαφέροντα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι εκλογές αυτές απέκτησαν χαρακτηριστικά σύγκρουσης τόσο ταξικά όσο και ηλικιακά καθώς χαρκατηρίστηκαν από μια σύγκρουση των νέων απέναντι στους συνταξιούχους με νίκη των δεύτερων. Όμως το ρήγμα αυτό είναι υπαρκτό και θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Αρνητικό παραμένει το γεγονός που αποδείχτηκε στην προεκλογική περίοδο ότι για κάποιους Έλληνες, η συντήρηση του πελατειακού κομματικού κράτους παραμένει προϋπόθεση της ύπαρξής του μέσα στην κοινωνία γιατί κάποιοι δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους , χωρίς την προστασία του κόμματος που είχαν πάντοτε δίπλα τους, ακόμη και στην καθημερινότητα.
Συνεχίζουν στη Βουλή οι υπαίτιοι της κρίσης
Ακόμη πιο δυσάρεστο το γεγονός ότι παρά τη μεγάλη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, στη νέα Βουλή συνεχίζει να βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία των υπαίτιων της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής χρεωκοπίας. Και επιμένουν να θεωρούν ότι έχουν το άνωθεν χάρισμα να διοικούν εσαεί τη χώρα, με τα γνωστά αποτελέσματα !
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
