Ακούγεται αρκετά απλοϊκό, ίσως και λαϊκιστικό το ερώτημα, αλλά μέσα στον ορυμαγδό των δυσμενών εξελίξεων που μας κατακλύζουν καθημερινά, το σχέδιο για τη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στη Θράκη, προχωρά με τρόπο αυτόνομο όσο και ανεξήγητο, αφήνοντας όλη την κοινωνία και την επιχειρηματικότητα με τεράστια ερωτηματικά.
Το κυριότερο από τα ερωτηματικά είναι ποιος είναι αυτός που προωθεί αυτό το αίτημα, ποιους ανθρώπους εκφράζει, ποιους φορείς και, κυρίως, με ποια θεσμική νομιμοποίηση εκπροσωπεί την τοπική κοινωνία και επιχειρεί να αλλάξει δραματικά τους κανόνες της οικονομικής δραστηριότητας στα όρια της Θράκης ή της ΑΜΘ.
Πολλά τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση
Και το ερώτημα δεν τίθεται στη βάση της αμφισβήτησης του αιτήματος για ΕΟΖ, το οποίο απλώς δεν είναι δυνατόν να κριθεί, εφόσον σκοτάδι και αναπάντητα ερωτηματικά καλύπτουν τα σχέδιο κάποιων που, μέχρι στιγμής εμφανίζονται ως «οικονομικό φόρουμ» και προσωποποιούνται στην κυρία Καραγιάννη, αξιοσέβαστη προφανώς αλλά αγνώστων λοιπών στοιχείων. Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει επίσημες και υπεύθυνες απαντήσεις στα τεράστια ερωτήματα που υπάρχουν για το είδος της Οικονομικής Ζώνης που επιθυμούν να εφαρμόσουν, το «μοντέλο» -από τα πολλά γνωστά ανά τον πλανήτη- που έχουν στο μυαλό τους, τις επιπτώσεις που αυτό μπορεί να έχει για τις εργασιακές σχέσεις, αν σε αυτό το «πάρτυ» που ευαγγελίζονται θα έχουν θέση οι τοπικές επιχειρήσεις ή θα είναι ένα ελντοράντο μόνο για προνομιούχους και μεγάλους ξένους επενδυτές (Γιατί ο φόβος όλων είναι ότι τελικά με την ΕΟΖ όλες αυτές οι βιομηχανίες που εγκαταλείπουν σήμερα τη Θράκη και στέλνουν εκατοντάδες ανέργων στον ΟΑΕΔ, επανέλθουν ως «νέες» για να απασχολήσουν τους ίδιους εργαζόμενους με μισθούς Βουλγαρίας και άλλα παρόμοια σενάρια) Γενικότερα για τις απαντήσεις που μέχρι σήμερα δεν έχουν πειστικά, δοθεί, στην κοινωνία της Θράκης.
Κυρίως, όμως, πρέπει να μιλήσει πει κάποιος για το πώς, ξαφνικά, ένα πρωί η Θράκη ξύπνησε με μια ακατανόητη μανία να γίνει ΕΟΖ και για ποιο λόγο μια εξωθεσμική οντότητα επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο αυτή την προοπτική. Η οποία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη, ευνοϊκή ίσως και σωτήρια αλλά, σίγουρα, δεν μπορεί να πέφτει από τον ουρανό. Και μάλιστα, το ενοχλητικό αυτής της υπόθεσης είναι ότι ακόμη και η καταρχήν συγκατάθεση των πρώτων φορέων, περισσότερο υφαρπάζεται με γενικόλογες παρατηρήσεις – όπως καταγγέλεται- παρά προκύπτει από ουσιώδη συζήτηση και απόφαση.
Καμία επίσημη διαδικασία και διαβούλευση
Άλλωστε η Θράκη συζητά για ένα θέμα που δεν έχει απασχολήσει ούτε κάποια επίσημη ή ανεπίσημη δομή διαβούλευσης, ούτε κάποιο πολιτικό όργανο με κορυφαίο το Περιφερειακό Συμβούλιο (παρότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί μέχρι στην –απίθανη ως εκδοχή- Πελοπόνησο). Αν παρόλα αυτά και αφού καμία κεντρική επιλογή δεν έχει γίνει γνωστή, τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συζητούν επί ενός αιτήματος που ποτέ δεν υποβλήθηκε επίσημα, η υπόθεση μοιάζει με κωμωδία. Εκτός αν κάποια αυτόκλητη ελίτ έχει αναλάβει να μετατρέψει τη Θράκη σε παράδεισο της επιχειρηματικότητας αλλά ξέχασε να ρωτήσει τη Θράκη. Άλλωστε εδώ είναι Βαλκάνια και όχι Λουξεμβούργο, όπως ίσως φαντάζονται κάποιοι.
Άρα, όταν θα ξέρουμε ποιος είναι αυτός που με απόλυτα θεσμικό και δημοκρατικό τρόπο διεκδικεί κάτι για λογαριασμό μιας κοινωνίας και μιας επιχειρηματικής κοινότητας, η οποία γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες αυτού του εγχειρήματος, έχει διαβουλευτεί και δίνει την συγκατάθεσή της μέσω της πολιτικής και της θεσμοθετημένης εκπροσώπησής της, αυτό το σενάριο μπορεί να προχωρήσει. Διαφορετικά όσοι αυτόκλητοι «σωτήρες της Θράκης» προσπαθούν να υποχρεώσουν μια ολόκληρη περιοχή να υποταχθεί στο «όραμά» τους, όποια και αν είναι τα κίνητρά τους, δυστυχώς θα πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν έχουν καμία νομιμοποίηση να εκπροσωπούν ούτε ένα κάτοικο αυτής της περιοχής, πλην του εαυτού τους.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
