Τα επεισόδια στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στην Ξάνθη, ήταν πρωτόγνωρα αλλά δεν αρκεί να μείνει κανείς στον εντυπωσιασμό από τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν καθώς πρέπει να αναζητήσει περισσότερες αναγνώσεις.
Tο βασικό συμπέρασμα φυσικά είναι πως αν με όσα έχει υποστεί ο κόσμος δεν αντιδρούσε κάποτε, θα πιστεύαμε ότι έχει ναρκωθεί. Ευτυχώς ο κόσμος αντιδρά στον πόνο και δείχνει ότι είναι ζωντανός. Στρεβλώσεις στην οικονομία που μας «μεγάλωσε» όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν αμέτρητες αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία περνά ένα γολγοθά και ότι το βάρος σηκώνουν οι «συνήθεις ύποπτοι». Οι λεπτομέρειες και οι ανισότητες, ναι, μπορούν να τεθούν υπό συζήτηση.
Φιλήσυχος κόσμος έπαιξε ξύλο με την Αστυνομία. Γιατί;
Στην Ξάνθη βέβαια, κάποιοι αισθάνθηκαν περίεργα βλέποντας κόσμο φιλήσυχο, ως χθες, να συγκρούεται με την Αστυνομία και να φτάνει στα άκρα. Είδαν μαθητές να φεύγουν από την παρέλαση ή να αποστρέφουν το βλέμμα τους από τους επίσημους, είδε πράγματα που μέχρι σήμερα δεν τολμούσε ο κόσμος. Αλλά έχει υποστεί πια τόσες στερήσεις που δεν υπάρχουν αναστολές.
Αν θέλει να ασκήσει κριτική στον κόσμο κάποιος, το μόνο που μπορεί να αποδώσει είναι ότι όλοι οι νεοέλληνες βγαίνουν στο δρόμο μόνο όταν πάρει φωτιά το δικό τους σπίτι. Και είναι αλήθεια ότι πολλοί από αυτούς που ήταν στην παρέλαση, βγήκαν για πρώτη φορά από το σπίτι, δεν έχουν καν «μυρωδιά» πορείας και διαδήλωσης. (Άλλωστε την ώρα που η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και ο κόσμος δονούσε την ατμόσφαιρα με συνθήματα, διάφορα σαχλοκούδουνα επέμεναν να σπρώχνουν κόσμο αγανακτισμένο για να βγάλουν «καλές φωτογραφίες» ή να χαιρετήσουν τα παιδιά και τα ανήψια τους). Αλλά πέρα από αυτή τη δίκαιη διαπίστωση, το ότι ο κόσμος αντιδρά εκτιμάται ως θετικό στοιχείο για τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Ίσως είχαν αποτρέψει αρνητικές εξελίξεις αν όλοι αυτοί είχαν σκεφτεί να βγουν στους δρόμους, νωρίτερα. Γιατί είναι οι ίδιοι που κάνουν την κυβέρνηση να περνά από τη Σύνοδο Κορυφής (με τις λιγότερες απώλειες ρεαλιστικά με βάση τις δικές της προσδοκίες) μέσα από τόσο σκληρές διαπραγματεύσεις αλλά να φοβάται, περισσότερο, πώς «θα τη βγάλει καθαρή» από τις πορείες της 17 Νοέμβρη που είναι το επόμενο πολιτικό κρας τεστ με τους πολίτες.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος που δεν λειτούργησε σε καθεστώς όχλου σε καθεστώς απόλυτα συνειδητής παρουσίας, όπως μπορούμε με ασφάλεια να εκτιμήσουμε, δεν ήταν μόνο «βολεμένοι» που έχασαν τη βόλεψή τους, δεν ήταν μόνο αυτοί που εύκολα χαρακτηρίζονται ως «μπαχαλάκηδες», που βολεύει να περιθωριοποιηθούν. Ήταν κόσμος απλός, κόσμος αυτοαπασχολούμενος, κόσμος εργαζόμενος, κόσμος από όλη την κοινωνία. Και γι΄αυτό το μήνυμα τους δεν πρέπει να χαθεί. Είναι κραυγή αγωνίας ενός κόσμου που υποφέρει.
Οι εξέδρες δεν έχουν θέση στις παρελάσεις, έτσι κι αλλιώς
Επιστρέφοντας στα επεισόδια και σε σχέση με τα παράπονα που ακούστηκαν για την παρέμβαση στον εορτασμό και το τελετουργικό της παρέλασης κλπ κλπ, παρότι για μένα ο θεσμός αντιμετωπίζεται με μεγάλη αμφισβήτηση, δεν πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη ώρα να συζητήσουμε για την κατάργηση αυτών των εκδηλώσεων ή ότι είναι ευκαιρία για εκδίκηση όσων τις αντιμάχονται.
Όμως, επειδή ακούστηκαν διάφορα, ιδιαίτερα για τους μαθητές που γύρισαν το κεφάλι, πιστεύω ότι εφόσον ως κοινωνία ή ως «επικρατούσα ιδεολογία», η χώρα έχει κρίνει ότι πρέπει να υπάρχουν οι παρελάσεις, η πάγια άποψή μου είναι ότι σε αυτές δεν έχουν θέση οι εξέδρες επισήμων και καμία υποχρέωση δεν έχουν οι παρελαύνοντες να στρέψουν το κεφάλι σε καμία ηγεσία. Όχι σήμερα αλλά πάντοτε. Συμβολισμός θα μπορούσε να προέλθει μόνο αν έστρεφαν το κεφάλι στο ανάγλυφο του άγνωστου στρατιώτη και όχι σε εξέδρες επισήμων. Και σε αυτή την εξέδρα ελάχιστους είδα να αντιλαμβάνονται γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαγριωμένοι. Ελάχιστοι είχαν την αγωνία να διερευνήσουν αν οι γονείς των μαθητών έχασαν τη δουλειά τους ή αν δεν έχουν πια τη δυνατότητα να τους σπουδάσουν.
Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει
Πολιτικά μπορούμε να εκτιμήσουμε με πολλούς τρόπους την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη διακυβέρνηση, να αποδώσουμε ελαφρυντικά και να ρίξουμε αναθέματα. Όμως το μήνυμα του κόσμου δεν πρέπει να χαθεί και δεν πρέπει να εγκλωβιστεί μέσα στις ανούσιες δικομματικές διαφορές και την προσμονή εξουσίας για ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος που θα περάσει χειρότερες μέρες αν κληθεί να κυβερνήσει. Δεν μπορεί πια να ικανοποιήσει το θυμικό του κόσμου η εναλλαγή της εξουσίας και ίσως και οι οπαδοί των κομμάτων δεν μπορούν να εξηγήσουν τη μανία της εξουσίας και την ευκολία του λαϊκισμού των περισσότερων πολιτικών, τη στιγμή που η χώρα είναι υπό διάλυση. Και αυτή είναι η χρεοκοπία όλου του πολιτικού δυναμικού, η διαπίστωση ότι το συνολικό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει.(και καιρός ήταν) αλλά δεν θα ανανεωθεί με γενικόλογα εθνικοπατριωτικά κηρύγματα και λαϊκιστικές κορώνες, αλλά με ρεαλιστικό πολιτικό λόγο. Αυτό το μήνυμα δυσκολεύεται να το αποκωδικοποιήσει ο πολιτικός κόσμος.
Είναι μια συνολική και πλήρης κατακραυγή για το σύνολο του πολιτικού συστήματος και όσους με τη στάση τους το συντηρούν. Τα κομματικά οφέλη είναι πρόσκαιρα και καθώς ο πολιτικός χρόνος τρέχει πλέον ιλιγγιωδώς, κάποιοι θα το καταλάβουν πολύ γρήγορα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που προέρχεται από αυτό το πολιτικό σύστημα, το εκπροσωπεί , δυστυχώς για τον ίδιο. Και ως εκπρόσωπός του θα πρέπει να δεχτεί την κριτική και να μην δυσανασχετεί για τις αντιδράσεις των πολιτών. Ίσως θα ήταν πιο φρόνιμο να ακούσει τη φωνή της κοινωνίας και να ασκήσει τα -λίγα έστω- περιθώρια του Συντάγματος για να επηρεάσει την κατάσταση και όχι να τα βάλει με τον όχλο για 2 άστοχες εκφράσεις σε βάρος του
Σωστές ή όχι οι αντιδράσεις;
Και επειδή επικρέμεται από πάνω μου το ερώτημα, αν εγκρίνω τις αντιδράσεις του κόσμου, όσο ακραίες και αν είναι, πιστεύω ότι ίσως υπάρχουν καλύτεροι τρόποι αντίδρασης, αν υπάρχει μαζικότητα και λαϊκό κίνημα., Δεν φαίνεται δίκαιο ένας βουλευτής ή δύο βουλευτές να κληρονομούν όλες τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης και ίσως να μην το αξίζουν. Όμως, μοιραία, είναι μια αρχή για τη συνολική καταδίκη του πολιτικού συστήματος, το οποίο υπήρξε πελατειακό, νοσηρό, διεφθαρμένο, ανίκανο, ατάλαντο και είναι υπεύθυνο για αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα που βασίστηκε σε ψευδεπίγραφα οράματα και μύθους.
Και στο λίγο πολιτικό χρόνο που έχει αυτή η κυβέρνηση πρέπει να κάνει πραγματικά τις ρήξεις και τις τομές που δεν έχει τολμήσει, να πείσει ότι δεν ήρθε να τα βάλει μόνο με τους «αδύνατους» (κρύβοντας τους φοροφυγάδες, καταθέτες της Ελβετίας π.χ.) αλλά έχει τα κότσια να κάνει μεταρρυθμίσεις, τώρα που «καίει» η μπάλα. Είναι ευκαιρία για διαζύγιο με αυτό ο παλιό που καταδίκασε τις νέες γενιές. Είναι ώρα να ξεμπερδεύουμε με το παρελθόν, αλλιώς θα καταπιεί τους άτολμους.
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com
